Έναέθνος, δυο κράτη. Και μάλιστα δίπλαδίπλα, μεσοτοιχία. Το Κόσοβο διακήρυξετην ανεξαρτησία του και ανέμισε τηνολοκαίνουργια σημαία του (γαλάζια μεέξι χρυσά αστέρια). Είναι ωραίο να έχειςδυνατούς φίλους (τους Αμερικάνους) αλλάακόμη πιο ωραίο είναι να έχεις αδιάφορους,ουδέτερους γείτονες (της ΕυρωπαϊκήςΈνωσης). Το καλύτερο βέβαια είναι ναέχεις πολυάσχολους εχθρούς (τους Ρώσους).Έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τιςπρώτες διαδηλώσεις Αλβανών που ζητούσανανεξαρτησία στην ενωμένη Γιουγκοσλαβίακαι όλα δείχνουν ότι ο στόχος επιτυγχάνεται.Θα τους περάσει κι ας μιλούν οι Σέρβοιγια ψευδοκράτος. Γιατί όλοι ξέρουμε ότιαπό ένα ψευδοκράτος αυτό που μένει στοτέλος είναι το «κράτος» ενώ το«ψευδό» παραμένει στα χείλη τωναδικημένων. Αλλά τους αδικημένους ποιοςτους ακούει, δεν γνωρίζουμε καν τη γλώσσατους και φαίνεται πως η παγκόσμιακοινότητα ξέμεινε από διερμηνείς.
ΗΠρίστινα δεν βομβαρδίστηκε την Κυριακήκαι έτσι κανείς δεν βγήκε να διαδηλώσει.Ένα νέο μουσουλμανικό κράτος πουφυτεύεται στην καρδιά της Ευρώπης δενείναι κάτι θεαματικό για να μαςταρακουνήσει. Άλλωστε το θέμα περνά σταψιλά των μέσων ενημέρωσης - δεν υπάρχουνακρωτηριασμένα παιδάκια για να τουςστείλουμε γάλατα και παρακεταμόλες. Οισυνήθεις ξεσηκωτές των διαδηλώσεωνασχολούνται με άλλα θέματα (στα καθ'ημάς αλλά και στη Γαλλία, την Ιταλία, τηΓερμανία, η πολιτική ατζέντα είναιτίγκα) και το κοσοβάρικο προς το παρόνδεν προσφέρεται για δημόσιες τοποθετήσεις,ίσως επειδή είναι δύσκολο να κατανοήσουμεγιατί έγιναν όλα αυτά. Για να ενισχυθείτο αλβανικό στοιχείο, να αποδυναμωθείτο σερβικό, να αποσταθεροποιηθούν ταΒαλκάνια ή για να πουληθούν όπλα;
Υπάρχειμια απάθεια του μέσου πολίτη, εκείνουπου ενδιαφέρεται για τα διεθνή χωρίςνα είναι ελληναράς. Υπάρχει μια απάθειαπου ενισχύεται από την ανυπαρξία κοινώνκανόνων δικαίου. Θέλουμε αυτονομία γιατις εθνοτικές ομάδες που διεκδικούνεδάφη, που μιλούν για προγόνους (καλήώρα οι Αλβανοί λένε ότι το Κοσιφοπέδιοκατοικήθηκε πρώτη φορά από τους Ιλλύριουςπροπάπους τους); Θέλουμε λοιπόν ανεξάρτητακράτη όπως η Νότια Οσετία, το Κουρδιστάν,η Παλαιστίνη, η χώρα των Βάσκων και-γιατί όχι- η βόρεια Κύπρος; Μήπωςπροτιμάμε άλλες λειτουργικές λύσεις,όπου η εθνική απαίτηση υποχωρεί γιαχάρη της ανάπτυξης και της ευημερίας,όπως στον Καναδά ή στο Βέλγιο; Ο μέσοςπολίτης δεν παίζει στρατέγκο, δεν έχεινα χάσει κάτι, ούτε παίρνει μέρος στιςδιπλωματικές διαβουλεύσεις ούτε γνωρίζειόλη την αλήθεια. Ο μέσος ευαισθητοποιημένοςπολίτης μπορεί να κρίνει πέρα από όσαθεωρούνται καλά και συμφέροντα για τηδική του πατρίδα.
Υπάρχειόμως και μια άλλη παράμετρος που ίσωςδικαιολογεί την απάθεια του μέσουευαισθητοποιημένου πολίτη. Είναι ηδύναμη του αναίσθητου πολίτη. Εκείνουπου κάθεται στον καναπέ και μασουλάειπατατάκια νομίζοντας ότι το Κόσοβοείναι κάπου στην Αραβία.
σχόλια