Ας αρχίσουμε. Ποια είναι η σωστή προφορά του ονόματός σου;
Είναι Τζιρά, με τζ. Αλλά μπορείς να το λες και Ζιρά.
Λοιπόν, τι είδους μουσικής άκουγες όταν ήσουν μικρός;
Να σκεφτώ... Άκουγα Chubby Chucker, Everly Brothers, Beach Boys, Beatles, Rolling Stones, Cream, Jimmy Hendrix και Pink Floyd.
Είπες Pink Floyd... Κάπου διάβασα ότι είπες πως αποφάσισες να γίνεις μουσικός όταν παρακολούθησες μια ζωντανή εμφάνιση των Pink Floyd, νομίζω κάπου γύρω στο 1969...
Αυτό δεν είναι αλήθεια. Είναι μια πολύ σημαντική ανάμνηση για μένα, αλλά σ' εκείνη την ηλικία δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Ήμουν 14 χρόνων. Δεν είχα ιδέα.
Γιατί εντυπωσιάστηκες τόσο πολύ από αυτό το live;
Ήταν μια πολύ μεγάλη ψυχεδελική εμπειρία. Ήταν σαν η-μουσική-να-τα-«κατάπινε» όλα! Τα τραγούδια που μεγάλωναν συνεχώς... Ήταν, επίσης, και μια πολύ τρομακτική εμπειρία. Θυμάμαι ένα κομμάτι που είχε μια απαίσια κραυγή και ήταν σαν να δολοφονούσαν κάποιον - μάλλον είχα τρομάξει αρκετά με αυτό.
Σου αρέσουν ακόμα οι Pink Floyd;
Μου αρέσουν τα πρώτα τους χρόνια. Μέχρι το «Meddle», υποθέτω. Μετά από αυτό δεν μου αρέσουν καθόλου.
Θυμάσαι την πρώτη φορά που ήσουν στη σκηνή live με μια μπάντα;
Αυτό πρέπει να ήταν με την πρώτη μου πανκ μπάντα, το 1978, που ονομαζόταν «The little Cripples». Απλώς θυμάμαι ότι ένιωθα σαν το Ιησού Χριστό.
Πού ήταν αυτό;
Ήταν στο Σαν Φρανσίσκο το 1978.
Θυμάσαι τις προηγούμενες φορές που ήρθες στην Ελλάδα; Νομίζω ότι ήρθες μια φορά με τους Devendra Banhart στο An Club και μετά, πριν από δύο χρόνια, με τους Swans στο Gagarin. Ήμουν εκεί. Ήταν μια φανταστική εμπειρία, από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ.
Το σόλο show με τους Devendra δεν ήταν τόσο καλό, από τη δική μου πλευρά τουλάχιστον. Νομίζω ότι είχα μια πολύ κακή μέρα. Απ' ό,τι θυμάμαι, έπεσα από την καρέκλα που καθόμουν κι έπαιζα. Ήταν κάπως ντροπιαστικό. Τώρα, όσον αφορά την εμφάνισή μας στο Gagarin, ήταν πράγματι ένα υπέροχο show.
Θυμάσαι τίποτε άλλο σχετικά με τις επισκέψεις σου στην Αθήνα;
Θυμάμαι την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα!
Όλοι θυμούνται την Ακρόπολη.
Φυσικά, το ξέρω.
Κάπου διάβασα ότι αρχίζεις τις συναυλίες σου με ένα κομμάτι το οποίο κρατά μία ώρα. Είναι αλήθεια; Το κάνεις ακόμα;
Η αλήθεια είναι ότι ξεκινάμε με το «The Seer», το ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου μας άλμπουμ, και στη συνέχεια κολλάμε άλλα δυο κομμάτια, που η συνολική τους διάρκεια είναι μία ώρα και είκοσι λεπτά. Το υπόλοιπο σετ αποτελείται από νέα, ακυκλοφόρητα κομμάτια. Η μουσική θα αλλάζει, η ηχητική εμπειρία θα γιγαντώνεται κι εμείς θα την ακολουθούμε, σαν ένα ταξίδι στο άγνωστο.
Τι διαβάζεις αυτό τον καιρό;
Τώρα διαβάζω τη βιογραφία του απελευθερωτή των σκλάβων της Ασίας, Toussaint l' Ouverture. Κι επίσης διαβάζω ένα βιβλίο σχετικά με το διάστημα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ανατολική Ευρώπη και την επικράτηση των Σοβιετικών στην Ανατολική Ευρώπη. Λέγεται Iron Curtain και το έχει γράψει η Anne Applebaum.
Μπορείς να μου πεις 2-3 αγαπημένα σου άλμπουμ όλων των εποχών;
Χμμ, δύσκολη ερώτηση. Μάλλον θα έλεγα τα άπαντα του Howlin' Wolf, πιθανόν το «Strange Days» των Doors και το «Ummagumma» των Pink Floyd.
Ποιο είναι το πιο παράξενο μέρος που έχεις κάνει συναυλία;
Νομίζω ότι ήταν στην Πολωνία, σε ένα πρώην πολεμικό καταφύγιο. Παίζαμε χωρίς καθόλου φως, σε απόλυτο σκοτάδι. Απίστευτη εμπειρία.
Πόσος κόσμος ήταν από κάτω;
Περίπου 500 άτομα.
Κάπου διάβασα ότι είπες πως έγραψες ένα τραγούδι σχετικά με το ότι θέλεις να σκοτώσεις τους χίπστερ...
Μα, δεν αισθάνονται όλοι το ίδιο;
Φαντάζομαι, αρκετοί. Αλλά γιατί τους αντιπαθείς τόσο πολύ;
Γιατί έχουν αυτή την ικανότητα να λένε πάντα τα λάθος πράγματα. Πάντα!
Είναι αλήθεια ότι έρχεσαι στην Αθήνα με λιγότερα λεφτά, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης;
Δεν έχω ιδέα.
Είναι θέματα του μάνατζερ, ε;
Δεν έχω ιδέα από τα οικονομικά θέματα. Λυπάμαι!
Οk. Έχεις κάποια γνώμη για την οικονομική κρίση;
Φυσικά. Είναι φρικτό! Βέβαια, δεν είμαι πολιτικός και δεν μπορώ να προτείνω κάποιες αλλαγές. Στην πραγματικότητα, δεν έχω κανενός είδους σχέση-γνώση με την πολιτική.
Στις ΗΠΑ στηρίζεις τον Oμπάμα;
Ναι, αλλά τι σημασία έχει αυτό;
Απλώς ρωτάω. Μην ανησυχείς.
Δεν είμαι ρεπουμπλικάνος, αν εννοείς αυτό.
Εντάξει, ανακουφίστηκα. Ζεις στη Νέα Υόρκη;
Μένω εκατό μίλια έξω από τη Νέα Υόρκη, στα βόρεια της πόλης. Το σπίτι μου είναι μια μικρή, ξύλινη καμπίνα, η οποία φτιάχτηκε αρχικά για έναν καθολικό μοναχό. Μένω μόνος μου στο δάσος. Δεν έχω καθόλου έπιπλα. Μόνο μια τουαλέτα κι ένα όπλο, δίπλα στο κρεβάτι, γιατί υπάρχουν αρκούδες παντού.
Επηρεάζει τη μουσική σου το γεγονός ότι μένεις σε ένα τέτοιο σπίτι;
Καθόλου. Σκέψου ότι δεν έχω καν ηλεκτρισμό στο σπίτι. Δεν έχω καν τρόπο να ακούσω μουσική. Έχω μόνο την ακουστική μου κιθάρα.
Και πώς επιβιώνεις εκεί; Τι τρως;
Λαχανικά.
Έχεις κάποια σύνδεση με τη σκηνή της Νέας Υόρκης; Εννοώ με την καινούργια...
Καθόλου. Απολύτως τίποτα. Δεν ξέρω τίποτα γι' αυτήν. Λυπάμαι!
Ναι, αλλά συμμετέχει η Κaren 'Ο στο τελευταίο σου άλμπουμ, οπότε κάτι πρέπει να ξέρεις.
Είναι φίλη με τον μπασίστα της μπάντας. Έγραψα το «Song for a warrior», δεν μου άρεσε η φωνή μου καθόλου σε αυτό κι ήθελα να το τραγουδήσει μια γυναίκα, μια κι είναι ένα είδος νανουρίσματος. Είναι ένα τραγούδι για την κόρη μου. Κι έτσι ο μπασίστας, ο Chris Pravdica, μου πρότεινε την Κaren. Άκουσα τη σόλο δουλειά της και θεώρησα τη φωνή της κατάλληλη. Έχει μια ευαίσθητη φωνή, γεμάτη ψυχή –νομίζω ότι είναι εξαιρετική– κι έτσι της ζήτησα να το κάνει.
Έχεις κάποια τελετουργία που κάνεις κάθε φορά πριν παίξεις ή απλώς βγαίνεις και παίζεις;
A, όχι. Πίνω μια μπίρα και καπνίζω ένα τσιγάρο.
Οk, Μichael. Σ' ευχαριστώ πολύ. Θα σε δω στην Αθήνα.
Σ' ευχαριστώ.
σχόλια