Τις περίεργες βραδιές μου αρέσει να βγαίνω έξω στους δρόμους μόνος μου. Στην πανσέληνο, όταν καίγεται το κέντρο ύστερα από μια πορεία, όταν έχει χιόνια κι έχουν αποκλειστεί τα πάντα, όταν βρέχει καταρρακτωδώς, όταν τα σκυλιά γαβγίζουν, όταν η Μέρκελ είναι εδώ, σε όλες τις μικρές (ή μεγάλες) αναστατώσεις της πόλης θέλω να είμαι έξω μόνος μου, σαν μέρος της μικρο-ιστορίας αυτής της πολύπαθης πόλης. Είναι Δευτέρα βράδυ με πανσέληνο και ζηλεύω τη Νέα Υόρκη, αυτή την ιδιότυπη έξαψη για τον ερχομό του τυφώνα Sandy, αυτήν τη σχιζοφρενική, σχεδόν «πολεμοχαρή» αναμονή μιας βιβλικής καταστροφής, που οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν με ποπ όρους, λες κι έρχεται η Μαντόνα για συναυλία στο Σέντραλ Παρκ. Καταναλώνω εδώ και 3 μέρες όλες τις πληροφορίες για τον Frankestorm Sandy, ξενυχτάω μπροστά στα streamings των ειδησεογραφικών δικτύων σαν να είναι η βραδιά των Όσκαρ, καταγράφω τα ρεκόρ της παλίρροιας, του ύψους των κυμάτων που θα χτυπήσουν το Battery Park (και θυμάμαι το απόγευμα που πήρα το καραβάκι από εκεί για το Ellis Island), τη μανία των ανέμων. Μια Δευτέρα με πύρινο αθηναϊκό ουρανό, που μια purple rain ήταν έτοιμη να πέσει, αλλά ποτέ δεν έπεσε. Αυτό το περίεργο βράδυ, με τους σκύλους να κόβουν βόλτες και τα φώτα να τρεμοσβήνουν, μπορείς να δεις την πραγματική διάσταση της καρδιάς της πόλης. Να μετρήσεις τα ντεσιμπέλ της, τους σφυγμούς της. Άδεια και εγκαταλειμμένη, όπως η Times Square όλη μέρα σήμερα.
FacebookTwitterΑπόψε επανέκτησα την αγάπη για τις ταμπέλες αυτής της πόλης. Σκοτεινές και παρατημένες. Χωρίς Sandy, χωρίς αέρα, μόνο με έναν ενοχλητικό νοτιά που κάνει τις στοές να στάζουν και τις τηλεοράσεις να παραληρούν. Καταγράφω: Σύνδεση ίντερνετ στον έκτο όροφο, ισπανικά στον πρώτο, μπαταρίες εντός, κλειδιά στο λεπτό, στη στοά άριελ προσφορά, προσοχή έξοδος-είσοδος οχημάτων, φεστιβάλ Παρνασσός, Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης Αρτοποιών, αγοράζω χρυσό, σφραγίδες σε 5, σακ-βουαγιάζ, βαλίτσες, επισκευές, γουναρικά furs, ενοικιάζεται, ουδεμίαν ευθύνην φέρομεν διά πυρκαγιά, έξοδος προς Λέκκα, ζητούνται άμεσα άτομα για μερική απασχόληση, φόδρες, καρίνα, πλισέ, στοά Βοϊβόνδα, είσοδος-έξοδος, murs blancs, λευκά είδη - μεταφερθήκαμε Αγίου Μάρκου 27, λίγο πιο πέρα, i love wool μαλλιά Μολοκότου (από εκεί αγόραζε η γιαγιά μου), dub pistols, είδη χορού argis, μαχαίρια, πιστόλια («κάθε είδους κόλπα», που έλεγαν και οι Στέρεο Νόβα), εργαλεία felting, Σταμάτης Σπανουδάκης - Εαρινή ώρα, xxl sizes, high tech low life, λάθως (με ωμέγα), the ducky boyz, ακίνητα, μοσχαρίσιες μπριζόλες, crew buns, ραπτομηχαναί, βασανίζομαι, γκραβούρες, rolex, σουβλάκια, πορσελάνες.
FacebookTwitterΈνα προϊοντικό namedropping που μου θυμίζει το κομμάτι από το σάουντρακ του Trainspotting «Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television. Choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed-interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning».
Το σύρσιμο μιας σακούλας σκουπιδιών στην οδό Ρόμβης σταματάει έναν σκυλοκαβγά που έχει στηθεί πάνω από ένα κομμάτι κρέας στο πεζοδρόμιο έξω από το Φίλεμα. Κοιτάζω μέσα από τη βιτρίνα του (πρώην) Pop στην Κλειτίου. Είναι όλα ισοπεδωμένα. Κάτι νέο ετοιμάζεται. Ένας πελάτης του θρυλικού μπαρ των 19 τετραγωνικών ανέλαβε τον χώρο και θα προσπαθήσει να το αναβιώσει (με άλλο, όμως, όνομα). Ένα ακόμα revival, ένας ακόμα χειμώνας έρχεται. Αντίο, Sandy.
σχόλια