Οι γονείς μου κατάγονται από την Τήνο και τη Λέσβο. Με την Τήνο είμαι ερωτευμένη, πηγαίνω πολύ συχνά. Δεν έχω πολλά να θυμάμαι από την εφηβεία μου.
Ήμουν πολύ dark παιδί, άκουγα Cure και ήμουν χωμένη στη φάση τους. Πολύ κλειστός χαρακτήρας, δεν είχα καμία κολλητή φίλη. Έκανα παρέα περισσότερο με αγόρια για να κάνουμε αλητείες. Εντελώς tomboy.
• Εκτός από το dark, μου άρεσε συγχρόνως πολύ και το glamour και ήθελα να σπουδάσω σκηνοθεσία. Εκείνη την εποχή, όμως, οι σχολές σκηνοθεσίας, όπως ο Σταυράκος, ήταν λίγο υπόθεση ταγάρι. Για να καταλάβεις, ήταν ακαδημαϊκά, με την έννοια ότι ένας από τους καθηγητές ήταν ο Γρηγορίου. Δεν μου 'κανε, ως προς το glamour.
Ένας άλλος καθηγητής, ωστόσο, ο Στέφανος Πάσχος, δίδασκε φωτογραφία. Αποφάσισα να μη σπουδάσω σκηνοθεσία και να γίνω βοηθός του. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη φωτογραφία. Όλα αναλογικά, βέβαια, πολλές ώρες σε dark room. Ήταν ο μέντοράς μου. Είχε το darkness που ήθελα, αλλά συγχρόνως έκανε και μόδα.
• Έτσι γνωρίστηκα με τον τότε χώρο της μόδας, τον Άρη Τερζόπουλο και τις εκδόσεις του. Μιλάμε για late '80s. Το πρώτο μου εξώφυλλο ήταν στο ΚΛΙΚ. Μετά μπήκα στον χώρο του μόντελινγκ, όχι όμως γιατί ήθελα να κάνω το μοντέλο αλλά για να τον καταλάβω από μέσα.
Δεν φωτογράφιζα τότε, έκανα styling. Γνώρισα τη Λάουρα ντε Νίγκρις, τον Βασίλη Ζούλια, τον Κύρη, τον Μιχαλόλια, όλη αυτή την ομάδα. Περισσότερο κολλητή ήμουν με τη Λάουρα.
Ερχόταν ο εκδότης και μου έλεγε «θέλω να μου βγάλεις αυτή την γκόμενα έτσι», με το πρωτότυπο να είναι η Κέιτ Μος. Δεν γίνεται, ρε φίλε. Να βάλεις κάποια δεύτερη ως ποιότητα και να φτιάξεις μια ροκιά, δεν βγαίνει με τίποτα. Όσο και να τη στολίσεις, με ό,τι πιο ακραίο, πάλι δεύτερη θα βγει.
• Δεν έκανα ποτέ τεστ ως φωτογράφος για να δείξω τη δουλειά μου. Κατευθείαν ξεκίνησα με υπερπαραγωγές, με δέκα Harley Davidson, δέκα μοντέλα. Δεν το φοβήθηκα καθόλου, σε εποχές που τα μπάτζετ ήταν τεράστια.
Να φανταστείς, πηγαίναμε τουλάχιστον πέντε ταξίδια τον χρόνο στο εξωτερικό για να κάνουμε τις φωτογραφίσεις. Πηγαίναμε σε όλα τα σόου. Και σε ακριβά μέρη. Βέβαια, αυτά καλύπτονταν από ταξιδιωτικά γραφεία, δεν έλεγε το περιοδικό «θα τα πληρώσω όλα εγώ». Υπήρχαν σπόνσορες, υπήρχε μια άνθηση γενικότερα.
• Όταν ασχολείσαι με κάτι που έχει εμπορικό χαρακτήρα, πάντα υπάρχουν αρνητικά. Ότι πρέπει να μπουν αυτοί οι πελάτες, ότι πρέπει να είναι κάπως πιο συντηρητικά βαλμένο το όλο concept... Κοβόντουσαν πράγματα.
Δεν έχω εντοπίσει πότε ακριβώς άρχισα να αφήνω στίγμα, ίσως μετά από δουλειά πέντε ετών στις εκδόσεις Τερζόπουλος που είχαν το ΚΛΙΚ, το MEN. Παρόλα τα «μη» και τα «πρέπει», πάντα φρόντιζα να δίνω μια ιδιαίτερη ματιά.
Μετά ήρθε και το «Playboy» που είχε σεξ μέσα, το «Νitro», ήρθαν άλλα πράγματα λίγο πιο aggressive κι εγώ ήμουν σε αυτή την πλευρά. Γίνονταν με μεγαλύτερη ευκολία αυτά, σε σχέση με την κυριούλα που έπρεπε να δείξω στη ΓΥΝΑΙΚΑ, που όσο glamorous και να ήταν...
Βέβαια, έχω κάνει κι εκεί πολλές αγκρεσίβες για τα δεδομένα τους, με αίματα, με τέτοια. Είχα την αρχή «πάμε λίγο Newton, παιδιά!». Αυτό τους έλεγα για να τους πείθω. Οk, Newton; Αφού το κάνει αυτός, αφού είναι αποδεκτό έτσι...
• Υπήρχαν τότε και τα «θέλω να μου το κάνεις σαν αυτό», αντιγραφές ‒ ειδικά στον Κωστόπουλο ήταν το must. Ερχόταν το reference και έπρεπε να γίνει ακριβώς το ίδιο, μην τυχόν και αποκλίνουμε. Έχουν γίνει reshootings επειδή δεν βγήκε ίδιο το αποτέλεσμα, copy paste. Με χάλαγε πάρα πολύ.
Ερχόταν ο εκδότης και μου έλεγε «θέλω να μου βγάλεις αυτή την γκόμενα έτσι», με το πρωτότυπο να είναι η Κέιτ Μος. Δεν γίνεται, ρε φίλε. Κατ' αρχάς, άλλο άτομο.
Στο πρωτότυπο έχεις την προσωπικότητα του ατόμου, το πόσο ροκ είναι, τι μπορεί να κάνει. Να βάλεις κάποια δεύτερη ως ποιότητα και να φτιάξεις μια ροκιά, δεν βγαίνει με τίποτα. Όσο και να τη στολίσεις, με ό,τι πιο ακραίο, πάλι δεύτερη θα βγει.
• Όταν άρχισε να συμβαίνει το Photoshop, πέρναγα ατέλειωτες ώρες ανακαλύπτοντάς το, αλλά κάνοντας extreme πράγματα. Δηλαδή αν έπαιρνα ένα θέμα που λεγόταν «Blade Runner», εκεί έκανα Photoshop, έβαζα φίλτρα, άφηνα να καταλάβει κάποιος ότι το αποτέλεσμα ήταν «πειραγμένο».
Διαφωνώ με το Photoshop που γίνεται για να ωραιοποιήσει πράγματα που είναι ήδη ωραία. Ή με το να φτιάξεις μια γυναίκα που είναι πολύ παχιά και να την κάνεις αδύνατη. Το να διορθώσω λίγη κυτταρίτιδα δεν με ενοχλεί, όταν δουλεύεις στη μόδα πρέπει να ωραιοποιείς λίγο τα πράγματα, δεν μπορείς να τα αφήνεις τελείως ωμά. Δεν μου αρέσει να το κάνω, αλλά χρειάζεται.
Σε προσωπική μου δουλειά δεν θα το έκανα, αλλά δυστυχώς δουλεύουμε για εμπορικά προϊόντα που θέλουν ωραιοποίηση και όχι την πραγματικότητα. Μου αρέσει ως εργαλείο για να φτιάχνω φανταστικούς κόσμους, αλλά θέλω να είναι προφανές ότι έχει γίνει ρετούς.
• Την εποχή της rave, φωτογράφιζα ένα μοντέλο που μόλις είχε γυρίσει από ένα rave party και έπρεπε να ποζάρει με έναν βασιλικό πύθωνα πάνω της. Ήταν με μαγιό. Τη ρωτάω: «Θα μπορέσεις να το χειριστείς;». «Ναι, το 'χω, έχω κι εγώ στο σπίτι μου στον Καναδά τρεις τέτοιους». Χαπακωμένη φουλ, εν τω μεταξύ.
Βάζουμε ένα γκλίτερ πάνω της, παίρνει το φίδι και την ώρα που φωτογραφίζεται, το φίδι γλιστράει ‒ένιωθε άβολα πάνω στο λάδι‒ και τη δαγκώνει τέσσερις-πέντε φορές ‒ εκείνη γυμνή. Αυτή έχει φρίξει από τον πόνο, αλλά είναι πολύ λιώμα. Ακόμα έχω τα takes. Πίστευα ότι θα με τρέχει με μηνύσεις, ήμασταν όλοι έντρομοι. Τελικά συνεχίστηκε η φωτογράφιση! Ακραίο συμβάν.
• Δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ δυσκολίες στον χώρο επειδή ήμουν γυναίκα. Ποτέ, ούτε ως μοντέλο ούτε ως φωτογράφος. Ειδικά ως φωτογράφος, γιατί συνήθως ο φωτογράφος παρενοχλεί, δεν παρενοχλείται.
Δεν ξέρω πώς το κατάφερα, ίσως επειδή δεν προκαλούσα. Αυτά συνήθως τα προκαλείς να συμβούν. Δεν ήμουν και κανένα σέξι κορίτσι. «Α, η Μάρα; Μακριά!». Δεν το 'κανα επίτηδες, έτσι ήμουν.
• Κάνω δικά μου πράγματα από τότε που άρχισε η «τούμπα». Η πτώση των εντύπων με έβαλε σε έναν δρόμο, νομίζω, καλύτερο από πριν.
Μη έχοντας τα «μη» και τα «πρέπει» του εντύπου που πληρώνει, κάνεις τα δικά σου και λες «θα το διασκεδάσω». Και μου βγήκαν πολύ καλύτερα απ' ό,τι πριν που υπήρχε το άπλετο μπάτζετ. Επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που θέλεις και τίποτε παραπάνω.
• Πλέον έχω μια σταθερή συνεργασία με το περιοδικό «Blue» της Aegean που είναι πολύ ωραίο, με καλό team και γίνεται με αγάπη. Στην Apivita έχω αναλάβει όλο το visual κομμάτι.
Ασχολούμαι πολύ και με την Τήνο, σε ένα τοπικό έντυπο που λέγεται «Τάμα». Είναι ένα free press του νησιού, πολύ ενδιαφέρον, γιατί έχεις απόλυτη ελευθερία να κάνεις ό,τι θέμα θέλεις. Και με άλλο ένα που λέγεται «Κύμα», επίσης free press.
Έκανα και μια ατομική έκθεση τα τελευταία χρόνια, έβγαλα κι ένα βιβλίο με όλα τα αναλογικά. Τι άλλο; Κάνω σπίτια, κάνω μαγαζιά, ό,τι έχει να κάνει με αισθητική.
• Μου χαλάνε πάρα πολλά πράγματα την αισθητική. Από τη μια μου αρέσει τρελά η Αθήνα και από την άλλη δεν μου αρέσει καθόλου γιατί υπάρχουν πράγματα που την καταστρέφουν, ενώ είναι πάρα πολύ εύκολο να μην υπάρχουν. Ας πούμε, οι πινακίδες, το νέον, παραφωνίες αρχιτεκτονικές.
Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει πολύ το ωραίο σε όλο το φάσμα του και με χαλάει αυτό το «έλα, μωρέ», «έλα, να το τελειώνουμε και δεν πα' να 'ναι ό,τι να 'ναι».
• Μου αρέσουν πολύ τα αρχαία, όχι μόνο στην Αθήνα, παντού. Το κλίμα της, που είσαι ένα βήμα από τη θάλασσα. Γι' αυτό ζω στη Σαρωνίδα μόνιμα εδώ και έξι χρόνια, και στην Τήνο.
Μέχρι τώρα ήμουν στα βόρεια, Εκάλη, Φιλοθέη. Ήταν όνειρό μου να ζήσω κοντά στη θάλασσα. Βέβαια, θα μπορούσα να πάω στο Φάληρο, αλλά νιώθω ελευθερία όταν είμαι εκτός.
Η Στοά του Αττάλου είναι το αγαπημένο μου σημείο στο κέντρο, που όμως δεν το επισκέπτομαι συχνά, πρέπει να έχω δουλειά για να κατέβω. Αν βγω το βράδυ, θα μείνω στους φίλους μου, κάνω sleepovers. Έχω ζήσει και στην Πλάκα πέντε χρόνια.
• Παλιά ταξίδευα περισσότερο. Αγαπημένος προορισμός overall; Η Τήνος! Στο εξωτερικό μου αρέσουν πάρα πολλά μέρη. Μεθαύριο θα πάω στην Καππαδοκία ας πούμε. Ινδία, Ταϊλάνδη, Αριζόνα...
Μου αρέσει να μπορώ να ταξιδεύω. Σκέφτομαι περισσότερο τους πολιτισμούς που θέλω να δω, τις μουσικές, τις θρησκείες, όχι το τοπίο. Επιλέγω έναν προορισμό ανάλογα με το πόσο βαρύ είναι το κάρμα του. Θα πάω στο Μεξικό για να βρεθώ στη Γιορτή του Θανάτου. Τέτοια πράγματα. Τοπία μπορώ να δω και στην Ελλάδα, που να μου θυμίζουν αυτό τον τόπο όπου σκέφτομαι να πάω.
• Μεγαλύτερός μου φόβος είναι η μοναξιά. Η κόρη μου μού δίνει δύναμη. Είναι 16 χρονών και βλέπω τον εαυτό μου πάνω της. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό.
Μου αρέσουν όλα τα «θεία». Το θείο κάλλος, πρώτα απ' όλα. Πλάκα κάνω. Έχω μεγάλο σεβασμό στο θείο, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι χριστιανή ορθόδοξη.
• Ο έρωτας; Μεγάλη αποτυχία. Ό,τι ερωτεύομαι, το καταστρέφω μετά. Δεν ξέρω τι γίνεται με αυτό το θέμα. Νομίζω ότι απομυθοποιώ εύκολα. Κάτι που δεν θέλει κάποιος να το κάνει, εγώ το κάνω. Σαν να δίνω μπουνιά στο μαχαίρι.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια