«Δράσεις για τη νεολαία», «πάνελ με τη νεολαία» και άλλα events με γεροντίστικους τίτλους, γεροντίστικη αισθητική και αντι-νεανικό περιεχόμενο θα προσπαθούν μέχρι τις εκλογές να διεκδικήσουν την προσοχή της γενιάς με τη μεγαλύτερη διάσπαση προσοχής, της γενιάς των millennials.
Κοντά σ' αυτά, hashtags, βιντεάκια και φιλτραρισμένες φωτογραφίες θα παριστάνουν ότι όλος ο πολιτικός κόσμος και κατανοεί και συμμερίζεται τη γενιά του Instagram, δήθεν.
Μερικές φορές νομίζω ότι τα επικοινωνιακά επιτελεία των κομμάτων περνάνε τη γενιά μας για γενιά ηλιθίων.
Φταίμε κι εμείς γι' αυτό. Συχνά μοιάζουμε όντως ηλίθιοι, κολλημένοι. Όμως έχουμε αποφοιτήσει σε εντυπωσιακό ποσοστό απ' το πανεπιστήμιο, έχουμε επιρροές μιας πλήρως παγκοσμιοποιημένης εποχής και, ναι, έχουμε ενδιαφέροντα.
Συχνά, τα πολιτικά κόμματα μας μιλάνε σαν να είμαστε ανίκανοι να διαβάσουμε πάνω από δύο γραμμές. Σαν να μας χαλάνε τόσο τα μεγάλα κείμενα όσο και οι μεγάλες ιδέες.
Μας προσεγγίζουν συνήθως με διάφορους κακούς τρόπους. Λογύδρια-λοβοτομή, ώστε είτε να γίνεις κομματόσκυλο-χειροκροτητής, χωρίς καμία ουσιαστική επιρροή στα πράγματα, είτε να φύγεις τρέχοντας ή αυτό που νομίζουν ότι είναι το new thing, απολίτικα hashtags και απευθύνσεις που αφαιρούν το πολιτικό απ' την πολιτική.
Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να βάλουν περισσότερους νέους στους συνδυασμούς τους. Νέους νέους. Όχι νέους που πρώτα τους χαλάνε το κεφάλι οι 60+ ινστρούκτουρες και οι δημογέροντες. Τότε θα μάθουν τι πραγματικά απασχολεί τη νέα γενιά και ίσως παραχθεί φρέσκο πολιτικό περιεχόμενο και όχι hashtags.
Κι αν θέλουν πραγματικά τη συμμετοχή των νέων, γιατί αρκούνται στην απεύθυνση του χίπστερ ή του κομματόσκυλου; Μήπως δεν θέλουν αληθινή συμμετοχή αλλά μόνο ψήφο;
Ανίκανα να πουν κάτι εμπνευσμένο και φρέσκο, μοιάζουν πρόθυμα να μασκαρευτούν σε κάτι που μιλάει μπεμπεδίστικα με hashtags, stories, βιντεάκια και πολιτικό περιεχόμενο μπαγιάτικο ή ανύπαρκτο.
Η πολιτική έχει βγει απ' τη ζωή μας με τεράστια δική μας ευθύνη, των νέων. Η επίφαση πολιτικού έχει αναλάβει να παριστάνει το πολιτικό.
Το τελευταίο έχει εκδιωχθεί στη σφαίρα του μη κουλ. Όμως, ακόμα κι αν η εποχή μας έχει τέτοια στοιχεία, τα κόμματα που θέλουν υγιή πολιτική συμμετοχή στις εκλογές δεν μπορούν να βασίζονται υπερβολικά σ' αυτά.
Εσφαλμένα κοιτάνε να επανατροφοδοτήσουν κακές πτυχές της σχέσης της νέας γενιάς με την πολιτική. Νομίζουν ίσως έτσι ότι ωφελούνται. Χαϊδεύουν το απολίτικα νεανικό ή νεανίζον, αντί να κυνηγήσουν και να παραγάγουν κάτι φρέσκο, επίκαιρο, πάνω στις ανησυχίες των νέων ανθρώπων. Αυτοί που θα ωφεληθούν θα είναι οι ειδικοί στο να χαϊδεύουν τα κακά ένστικτα, οι λαϊκιστές και οι ακραίοι.
Τα ακραία κόμματα έχουν καταφέρει να τραβήξουν τη νέα γενιά. Και στη χώρα μας κόμματα που δεν γουστάρουν και πολλή συζήτηση, δημοκρατία και άλλα «νερόβραστα» έχουν μεγάλη επίδραση στους κάτω των τριάντα.
Τι γίνεται, όμως, με τα δημοκρατικά ή προοδευτικά κόμματα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Θα κερδίσουν το στοίχημα με το να μας μιλάνε σαν να είμαστε τα καθυστερημένα της οικογένειας ή θα θέσουν τα σπουδαία πολιτικά ζητήματα με θάρρος και καθαρό πολιτικό λόγο και θα διεκδικήσουν την προσοχή, τη συμμετοχή και την εμπλοκή νέων πολιτών που θέλουν να είναι μέρος κάποιου πράγματος με νόημα, πολιτικό περιεχόμενο και προτάσεις;
Κι αν θέλουν πραγματικά τη συμμετοχή των νέων, γιατί αρκούνται στην απεύθυνση του χίπστερ ή του κομματόσκυλου; Μήπως δεν θέλουν αληθινή συμμετοχή αλλά μόνο ψήφο;
Μετά από χρόνια κρίσης και γενικής διάλυσης, στα κόμματα οι νέοι και οι νέες είναι ακόμα στον πάτο. Παλεύουν να βγουν στην επιφάνεια, χτίζοντας την πορεία τους μέσα από μια κακή ωρίμανση.
Μόλις το κόμμα στραγγίξει το πάθος τους και ό,τι φρέσκο έχουν στο κεφάλι τους, μόλις τους κάνει ρομπότ μικροπολιτικής μάχης, τότε τους βλέπουμε να βγαίνουν μπροστά. Ως τότε μας τους στερούν ως επιλογές. Στην κεντρική πολιτική σκηνή πρέπει να βλέπουμε τους πάτρονές τους.
Όσοι νέοι και νέες βγαίνουν μπροστά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι φωτεινές εξαιρέσεις. Μας θυμίζουν ότι δεν είμαστε μία γενιά ηλιθίων. Τονίζουν ακόμη το γεγονός ότι πολιτικά υποεκπροσωπούμαστε. Είμαστε εκτός.
Αν παρακολουθήσει κανείς την πολιτική αντιπαράθεση, θα νομίσει ότι το πρόβλημά μας είναι η μετανάστευση.
Ολόκληρες αναλύσεις για το πώς θα γυρίσουν οι ξενιτεμένοι, μια χώρα ολόκληρη με σύνδρομο «άδειας φωλιάς», σαν μανούλα που γυρνάει στο άδειο σπίτι, τακτοποιώντας τα δωμάτια των παιδιών που κάποτε θα 'ρθουν.
Καμία συζήτηση για το πώς θα μπορούσε να ωφεληθεί η χώρα από τη μετανάστευση. Καμία συζήτηση για το πώς η ίδια χώρα θα γίνει ανοιχτή, πλούσια σε διαφορετικά στυλ ανθρώπων, διαφορετικές εθνικότητες και οπτικές, ώστε να νιώθει ένας νέος άνθρωπος με προσλαμβάνουσες και προσόντα που καλλιεργήθηκαν σε διεθνή περιβάλλοντα ότι αξίζει τον κόπο να βρίσκεται εδώ.
Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να βάλουν περισσότερους νέους στους συνδυασμούς τους. Νέους νέους. Όχι νέους που πρώτα τους χαλάνε το κεφάλι οι 60+ ινστρούκτουρες και οι δημογέροντες.
Τότε θα μάθουν τι πραγματικά απασχολεί τη νέα γενιά και ίσως παραχθεί φρέσκο πολιτικό περιεχόμενο και όχι hashtags.
Υπάρχουν πάρα πολύ σοβαροί λόγοι για να πάμε στις εκλογές. Υπάρχουν πάρα πολύ σοβαροί λόγοι για να είμαστε πολίτες διαρκώς. Πρέπει να ακουστούν. Τα δημοκρατικά πολιτικά κόμματα πρέπει να τα πουν αυτά.
Αν πάψουν να μιλούν πολιτικά στους νέους ανθρώπους, επειδή έτσι πιστεύουν πως τους διώχνουν, ο λαϊκισμός έχει κερδίσει ήδη και το μέλλον προμηνύεται κακό.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια