Η ΒΙΑ στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να συνεχιστεί -είτε είναι η διακοπή συνεδριάσεων και μαθημάτων είτε είναι φυσική βία σε πρυτάνεις, κοσμήτορες, προέδρους τμημάτων και καθηγητές. Έχει τόσο πολύ εγκατασταθεί ένα κλίμα αυθαιρεσίας (και καταστροφών) που περνάει σχεδόν απαρατήρητο αν εξαιρέσουμε υποθέσεις όπως την τελευταία με τον πρύτανη του ΟΠΑ. Όμως τα λόγια είναι πλέον περιττά. Όλοι εύκολα καταδικάζουν τη βία στα λόγια. Το κρίσιμο είναι να ληφθούν μέτρα. Και τα μέτρα δεν μπορεί να είναι κάρτα εισόδου στα ιδρύματα. Αυτό είναι ανεφάρμοστο μέτρο σε αχανείς εκτάσεις και τεράστια κτίρια όταν μάλιστα κυκλοφορούν στα ιδρύματα πολλοί μη-πανεπιστημιακοί για εκδηλώσεις και συναλλαγές. Επιπλέον, δεν θα αποτρέψει αυτούς που δεν διστάζουν να ασκήσουν βία ειδικά μάλιστα αν ανήκουν στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
Χρειάζεται κάθε πανεπιστήμιο, όπως όλα τα πανεπιστήμια στον κόσμο, να εκπονήσει ένα επιχειρησιακό σχέδιο ασφάλειας με βάση τα δικά του δεδομένα -να ξέρει κάθε μέλος της κοινότητας τι να κάνει αν προκύψει πρόβλημα, πού να απευθυνθεί-, να υπάρχουν υπεύθυνοι για συγκεκριμένα ζητήματα και να υπάρχει πανεπιστημιακή φύλαξη σε άμεση συνεργασία με την αστυνομία που θα ενεργεί χωρίς κάθε φορά να χρειάζεται ειδική απόφαση αφού θα έχει προηγηθεί γενική συμφωνία πανεπιστημίου και αστυνομίας.
Τέλος, οι πανεπιστημιακές αρχές και οι καθηγητές πρέπει να επιδείξουν σθένος και αποφασιστικότητα απέναντι σε τέτοια φαινόμενα. Έχουν ευθύνη απέναντι στους φοιτητές τους και στην ελληνική κοινωνία να διαφυλάξουν την εκπαιδευτική διαδικασία και την έρευνα. Εκπαίδευση με βία δεν υπάρχει.
