Τα ξωκλήσια στο βουνό

Τα κομμουνιστικά κόμματα που απέμειναν στον κόσμο είναι σαν ξωκλήσια στο βουνό.

Μόνα και αποδυναμωμένα πλέον θυμίζουν μια ιδεολογία που λατρεύτηκε σαν θρησκεία. 

Ως Ιδέα είναι έξοχη. 

Μεριμνά για φτωχούς και αδύναμους. Ευαγγελίζεται Ισότητα, Δικαιοσύνη, Ειρήνη. Μια ευγένεια ζωής.

Οι ισχυροί του κόσμου την πολέμησαν φανατικά. Και την αποτέλειωσαν οι δικοί της φανατικοί.

Αλλά η Ιδέα δεν πέθανε. 

Επειδή δεν εφαρμόστηκε ποτέ και πουθενά. Δεν πρόλαβε να ζήσει για να πεθάνει. 

Η Ιδέα είναι Μεγάλη.

Εμείς αποδειχτήκαμε μικροί. Πνίγηκε στο αίμα από εχθρούς και φίλους.

Έγιναν θηριωδίες και από τις δύο πλευρές. 

Σκοτώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι και χώρες ολόκληρες καταστράφηκαν.

Μάλλον ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να ημερέψει.

Μάλλον ήταν λάθος η απόπειρα της βίαιης επιβολής της. 

Και μετά την εμφάνιση των πυρηνικών, η Παγκόσμια Επανάσταση είναι πια ανέφικτη. Δεν καις τον πλανήτη για να τον κάνεις καλύτερο. 

Το γνωστό «η βία είναι η μαμή της ιστορίας» ανήκει σε άλλες εποχές. Το παίρνω το τουφέκι μου και βγαίνω στο βουνό είναι μόνο για το σινεμά (εκτός αν η πατρίδα σου είναι υπό ξένη κατοχή).

Ίσως η Ιδέα που έδωσε ελπίδα στον κόσμο να εφαρμοστεί σε διακόσια, τριακόσια χρόνια. 

Ίσως με κάποιο άλλο όνομα. 

Γιατί το αίτημα παραμένει. 

Ο κόσμος δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά με τόση βία, αδικία και ανισότητα.

Για πόσους αιώνες ακόμα θα κατορθώνουν οι ελάχιστοι να δυναστεύουν τις μυριάδες. 

Κάποιος νέος τρόπος θα βρεθεί.

Ίσως αν γίνουμε κι εμείς λίγο καλύτεροι. 

Γιατί η εφαρμογή της Ιδέας προϋποθέτει μια άλλη ποιότητα ανθρώπου. 

Δεν είμαι τακτικός ψηφοφόρος.

Αλλά μια στις τόσες ανάβω ένα κερί στο δικό μας ξωκλήσι. Όχι για τα πρόσωπα ή την τρέχουσα πολιτική του. Επ’ ουδενί.

Για τους επερχόμενους αιώνες.