[Φοβερό στιγμιότυπο, φωτογραφία του Στάβερη.]
Δεν έχω το κουράγιο να λύσουμε το Μεσανατολικό. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τα πράγματα δεν είναι ή άσπρο ή μαύρο και δε θέλω να μπω τώρα στην ουσία του πράγματος.
Αλλά παρ' ό,τι δεν θα έτρεχα στους δρόμους για να διαμαρτυρηθώ που δεν αφήνουμε τα πλοιάρια να πάνε στη Γάζα, δε μπορώ να μην παραδεχτώ πως συγκινήθηκα βλέποντας τις φωτογραφίες του Στάβερη. "Εικόνες από τη χθεσινή διαμαρτυρία για την απαγόρευση του απόπλου των πλοίων που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα."
Κυρίως με συγκίνησε ο άντρας με τα άσπρα γένια που κρατά χαρτόνι με το ποιος είναι και τι ζητά.
Ray McGovern λοιπόν, βετεράνος στρατιώτης των ΗΠΑ. Ζητά να σταματήσει ο πόλεμος, ζητά Ελευθερία. Και από κάτω γράφει με μικρά γράμματα την ημερομηνία. 4 July 2011. Έβαλε μόνος του τη λεζάντα στη φωτογραφία του.
Πόση δύναμη έχει αυτή η εικόνα. Πόσο διαφορετικό το να ξέρεις ότι αυτός ο άντρας (που αλλιώς μπορεί να κατατασσόταν κατευθείαν στους γραφικούς, ή αδιάφορους), ήταν στρατιώτης των ΗΠΑ, και παρ' όλα αυτά είναι στους δρόμους της Αθήνας για να ζητήσει ελευθερία.
Και μετά είδα ότι πολλοί στη σειρά είχαν χαρτόνια, μερικοί περασμένα στο λαιμό τους, που έγραφαν τα ονόματά τους, σα κινούμενες, οργανικές λεζάντες που κινούνται μαζί τους, λύνοντας κάθε απορία στους περαστικούς ή στους αναγνώστες που θα δουν τη φωτογραφία τους. Ήταν οι (οργανωμένοι) Αμερικανοί απεργοί πείνας, επιβάτες του "Audacity of Hope" και ζητούσαν ξεκάθαρα πράγματα.
Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράγμα σε συγκέντρωση. Τολμώ να πω ότι με τάραξε. Ένα θέμα που δε με ενδιέφερε και τόσο (τι γινεται στη Γάζα, τα πλοιάρια κλπ) ξαφνικά μίλησε στην καρδιά μου.
Θα ήταν ίσως καλή ιδέα και για τις ελληνικές συγκεντρώσεις. Να διαδηλώσουμε μια φορά με ονοματεπώνυμο. Τα άτομα που φτιάχνουν το Όλο να κουβαλούν και τις αυτοσχέδιες λεζάντες τους. Γιάννης Τάδε, άνεργος εδώ και τρία χρόνια. Ή οτιδήποτε.
Κυρίως όμως να υπάρξουν απαιτήσεις, γραμμένες στο χαρτόνι, να έχουμε σκεφτεί εφικτά αιτήματα, λογικά πράγματα που στ' αλήθεια θέλουμε. Όχι άλλο μηδενισμό, όχι να καούν όλα, όχι να φύγουν όλοι.
Ο όχλος να αποκτήσει ξεχωριστά πρόσωπα, διακριτές ταυτότητες, σαφείς, συγκεκριμένες απαιτήσεις. Έστω και για μία και μόνη φορά.
Θα ήταν μια εικόνα αξεπέραστα δυνατή.
Free Gaza, του Σπύρου Στάβερη.
σχόλια