Μου την έστειλε με μέηλ η Κατερίνα που σημειώνει:
Ο Δανίκας έχει γράψει πολύ καλές κριτικές αλλά κυρίως πολύ κακές κριτικές... Νομίζω με αυτή έχω γελάσει περισσότερο.
Μπότοξ και χασµουρητά - Sex and the city 2.
Χαζοαµερικανιά επικών διαστάσεων.
Είπατε «Sex and the city 2»; Γράψτε λάθος.
Εντελώς «Μπότοξ και ΚΑΠΗ». Μισή ώρα µε γάµο γκέι σαν τούρτα king size. Και µία ώρα χλιδάτο σούρτα-φέρτα στο Αµπου Ντάµπι.
Το διά ταύτα, ένα ατελείωτο ροχαλητό!
Σε περίπου δέκα λεπτά τα είδες όλα. Μετά, άντε γεια. Το θέµα εξαντλήθηκε. Η χλίδα µάς τελείωσε. Και on top of that τα θηλυκά, «µαραµένα τα γιούλια κι οι βιόλες».
Κατά σειρά: Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, η Κάρι. Η σκεπτόµενη της τετράδας, παντρεµένη µε τον «µεγάλο» (Μr Βig). Μόλις 45. Κοριτσάκι δηλαδή. Κριστίν Ντέιβις, η Σάρλοτ. Με δυο µωρά που κλαίνε σαν τη µαµά τους, υστερικά. Και αυτή 45. Σαν τα κρύα τα νερά. Σίνθια Νίξον, η Μιράντα, δικηγορίνα. Με το δίληµµα, «να συνεχίσω ή να σταµατήσω την καριέρα µου;». Παντρεµένη φυσικά. Μικρότερη από τα δύο προηγούµενα τα κοριτσάκια τα καλά. Σαράντα και τέσσερα καράτια. Κιµ Κάτραλ, η Σαµάνθα, η ξανθιά. Η sex machine στα χαρτιά, η νταρντάνα. Με πατηµένα τα πενήντα και δύο. Το επιχείρηµα των γλαστρών. Απίστευτα πράγµατα.
Με τις κοντές σχολικές φουστίτσες τους και τα άπειρα µπιχλιµπίδια τους. Ασε εκείνη η διανοούµενη η Σάρα. Με Τ-shirt που γράφει «J adore Dior 88». Πού πας µωρή, ξυπόλητη στ αγκάθια! Θα σε πάρουν µε τα αυγά και τα ζαρζαβατικά. Ενα πράγµα µου ρθε και καρφώθηκε στο µυαλό. Η καλύτερη µέθοδος να γίνεις γκέι είναι να βλέπεις επί µία εβδοµάδα τέτοιες φουσκωτές, κορδωµένες, πλαστικές µεγαλοµπίµπο. Κάπου το λέει και η Σαµάνθα, «Είναι χάρισµα να είναι σήµερα ένας άντρας straight». Το στόρι; Ποιο στόρι. Αρες µάρες κουκουνάρες. Η αρχή µια king size λευκή τούρτα σε γάµο δύο γκέι. Και τι µε ενδιαφέρει; Να δείξουν, τάχα µου, πως είναι απελευθερωµένοι! Η επανάσταση των Αµερικανών αρχίζει µε την ποινικοποίηση της κακοµεταχείρισης των τετράποδων.
Και τελειώνει µε τη νοµιµοποίηση του γάµου των οµοφυλόφιλων. Η συνέχεια «όλα του γάµου δύσκολα». Η Κάρι σε εβδοµαδιαίο ρεπό γάµου από τον «µεγάλο» (χαριτωµένο αυτό).
Η Σάρλοτ µε δύο κουτσούβελα να κλαίνε επί 24ώρου βάσεως. Τι τα θελες παιδάκι µου; Να έµενες στο ράφι, να έπινες τα δάκρυά σου στο ουισκάκι σου. Η Μιράντα να µαδάει τη µαργαρίτα, αν πρέπει ή δεν πρέπει να εγκαταλείψει τη δικηγορία. Χέστηκε η φοράδα στ αλώνι. Και η Σαµάνθα να κυκλοφορεί µε δεκάδες προφυλακτικά. Μπας και πέσει κάποιος παιδαράς. Σιγά τη λαχταριστή οµορφιά. Σαν τη Σαµάνθα, στρατός στο Κολωνάκι.
Ωσπου επειδή οι τέσσερις µεγαλοτσούπρες πλαντάξανε µε τις υποχρεώσεις, αποφασίζουν να κάνουν ένα διάλειµµα κατά Αµπου Ντάµπι µεριά. Διότι, λέει, είναι επίσηµες καλεσµένες του σεΐχη αυτού του εµιράτου. Επιβιβάζονται λοιπόν σε πολυτελέστατο αεροσκάφος, γλεντοκοπάνε σε χωριστές σουίτες (να τι έµαθα, πως υπάρχουν και ιπτάµενες σουίτες) και καταλήγουν σε ξενοδοχείο χιλιάδων αστέρων και µάλιστα µε ιδιωτικό µπάτλερ καθεµία. Και σουλατσάρουν εποχούµενες σε Ρολς Ρόις. Στο µεταξύ, κοιτάς το ρολόι σου κάθε δύο λεπτά. Ακούνητοι οι δείκτες. Περνάνε πέντε, δέκα, είκοσι λεπτά. Τώρα τι βλέπω; Γιγαντιαίο διαφηµιστικό των εµιράτων; Ετσι ακριβώς. Τι κάνει ο Γερουλάνος; Να µεταφέρουµε το σούργελο στην Μύκονο. Εκεί να δεις sex.
Κάπου εδώ περιµένω µε αγωνία το «Τhe end» για να ελευθερωθώ. Τίποτα ο σκηνοθέτης µε το όνοµα Μάικλ Πάτρικ Κινγκ. Ακου Κινγκ.
Ούτε για κλητήρας του Χόλιγουντ. Τέλος πάντων. Ετσι ερχόµαστε σε ένα ατελείωτο φινάλε, µε τη Σαµάνθα να σηκώνει παντιέρα σεξο-επαναστατική. Γιατί ένα βράδυ την πέφτει σε κάποιον λευκό (α όλα κι όλα, οι λευκές µε τους λευκούς και τα τσαντόρ µε τους σκουρο µελαχρινούς). Το εργαλείο του λευκού αγριεύει και θεριεύει (µην αυταπατάστε, πρόκειται για πλαστικό). Δηµοσίως το ανασήκωµα. Τότε οι Αραβες τους την πέφτουν. Προσβολή ηθών.
Με κατάληξη το εξής σκηνικό. Αραβοπούλες µε τσαντόρ να φυγαδεύουν τις τέσσερις Αµερικανίδες που όρµησαν να καταλάβουν τα θερινά ανάκτορα της αραβικής παρθενιάς. Και εκείνες, αποκαλύπτονται. Εντός των αραβικών χλαµύδων, πλήθος από Αρµάνι, Ντόλτσε & Γκαµπάνα, Πράντα και Ντιόρ. Το δίδαγµα απλό.
Η Γυναίκα είναι παντού ίδια. Shopping, fucking και ενδιαµέσως γάµος. Για τα γεράµατα, ρε γαµώτο!
Τι κράτησα από όλα αυτά;
Το πρώτο. Πως ακόµα και ναυαγός σε ερηµονήσι, ούτε που θα γύριζα να τις κοιτάξω. Το δεύτερο. Πως µε τέτοια σούργελα, ποτέ δεν θα καταδεχόµουν µαζί τους να κυκλοφορήσω. Το τρίτο. Η Αλις Ιβ, το µοναδικό λαχταριστό µωρό εξ Ιρλανδίας, η νταντά των δύο κουτσούβελων της Σάρλοτ. Το τέταρτο. Η Λάιζα Μινέλι, των 64 παρακαλώ, µε άφθονο λίφτινγκ, σε σύντοµη εµφάνιση να χορεύει σε πανικό. Το πέµπτο. Η στιγµιαία, των δευτερολέπτων, εµφάνιση της Πενέλοπε Κρουζ. Το έκτο. Πως υπάρχει φούστα vintage cream Valentino. Οµολογώ, δεν το ήξερα. Το έβδοµο. Η φράση της Σαµάνθας όταν τη διώχνουν από το ξενοδοχείο - «και εµµηνόπαυση και αεροπορική θέση οικονοµική».
Γιατί τα βλέπουµε; Απλό.
Γιατί, αγαπητοί, ζούµε µέσα από τις ζωές των άλλων. Οσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεµαστάρια. Τα λιγουρευόµαστε. Πολυτέλειες, χλιδή, κους κους, εστατόρια πολυτελείας, πισίνες, βίλες. Ολα αυτά που δεν έχουµε και που στον ύπνο µας ονειρευόµαστε. Αυτή η συνταγή. Το «Sex and the city» είναι ο ιδεολογικός καθοδηγητής της πεµπτουσίας της διαφήµισης. Τι είναι η Γυναίκα; Shopping, fucking, gossiping. Τώρα, αν µας έβλεπε ένας εξωγήινος από κάποιο προχωρηµένο πολιτισµό, το πρώτο που θα έλεγε θα ήταν αυτό: «Επειγόντως στον ψυχίατρο»!
------------------------------------------------------------------------------
(Πρέπει να πω ότι συμφωνώ με το Δανίκα, στα γενικά. Αν και λατρεύω τη σειρά, οι δύο ταινίες, με την εξοργιστικά απαράδεκτη δεύτερη πολύ περισσότερο, ήταν μια ανέμπνευστα ατελείωτη, βαρετή απογοήτευση...)
σχόλια