[παλιότερη φωτογραφία-άβαταρ απ' το τουίτερ της Κέζα]
Θαυμάζω τη Λώρη Κέζα εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Την διάβαζα στο "βιβλίο" του Βήματος -τη στήλη της, τις κριτικές, τις συνεντεύξεις που έπαιρνε- και θεωρούσα ότι είναι απ' τα πιο cool άτομα που ασχολούνται με τον εκδοτικό χώρο. Νέα, τελείως ακομπλεξάριστη, δημιουργική αλλά και ανέμελη, διαβασμένη, με χιούμορ και ενίοτε με μια χαρακτηριστική υποδόρια ειρωνεία που εκνεύριζε πολλούς (κυρίως τους ποιητές!)
Στη συνέχεια έβγαλε το λογοτεχνικό περιοδικό "να ένα μήλο", στο οποίο παρουσιαζόταν κυρίως η νέα γενιά των ελλήνων συγγραφέων και μετά άρχισε να γράφει καθημερινές, συχνά αμφιλεγόμενες, γνώμες για τα πολιτικά στο Βήμα (η στήλη της είναι εδώ). Τέλος, εδώ και δυο-τρία χρόνια γράφει και παιδικά βιβλία: μέχρι στιγμής έχει βγάλει τέσσερα και το αγαπημένο μου είναι το πανέξυπνα σουρεαλιστικό "Η Ώρα Είναι Εκατό" (εκδ. Παπαδόπουλος).
Όταν σου ζήτησα μια συνέντευξη με ρώτησες: "Με ποια ιδιότητα να μιλήσω;". Σε νιώθω απόλυτα, αλλά για αντιστρέψω την ερώτηση: Εσύ τι νιώθεις πως είσαι; Ποια ιδιότητά σου υπερισχύει αυτήν την εποχή;
Τις προάλλες με ρώτησε μια παρέα αγνώστων στο καράβι τι δουλειά κάνω και απάντησα «ασχολούμαι με το γράψιμο». Άλλες φορές που απάντησα «δημοσιογράφος» δέχτηκα επικρίσεις για το σύνολο του κλάδου (μπάτσοι/ γουρούνια/ δημοσιογράφοι). Δεν θέλω να υπερασπίζομαι το επάγγελμα γενικώς και αορίστως καθώς μαζί με τους αξιοπρεπείς συναδέλφους κυκλοφορούν και αρκετοί ρεζίληδες. Αφού όμως μου ζητάς να τα βάλω σε μια σειρά δηλώνω: αρθρογράφος, φιλόλογος (της γαλλικής), συγγραφέας παραμυθιών.
Πώς είναι να μοιράζεις το μυαλό σου σε διαφορετικά πράγματα;
Δεν το μοιράζω, υπάρχει επικάλυψη αν όχι μίξη. Ένας πολιτικός μπορεί να μοιάζει με ξωτικό, με δράκο, με πειρατή, ίσως με πρίγκιπα που καβαλάει την άσπρη lexus. Στα παραμύθια μεταφέρω διλήμματα από την πραγματικότητα. Έγραψα μια ιστορία πέρσι για έναν άνεργο μπαμπά που αναγκάζεται να σταματήσει το παιδί του από το ωδείο. Η εξέλιξη του παραμυθιού σχετίζεται με τις νέες ευκαιρίες επιχειρηματικότητας. Όλα κάπου διασταυρώνονται.
Έχεις πάρει δεκάδες αξιοζήλευτες συνεντεύξεις από συγγραφείς - στο έχω ξαναπεί πόσο σε ζηλεύω που μίλησες με τον Μπρετ Ίστον Έλλις. Ποια προσωπικότητα με την οποία μίλησες θα σου μείνει αξέχαστη;
Η Μαργαρίτα Καραπάνου. Αφού έζησα τον «παράγοντα Λυμπεράκη» η οποία επί μισή ώρα μας ζάλιζε με υποδείξεις, μπαινοβγαίνοντας από την μπαλκονόπορτα, η Καραπάνου μου ζήτησε εξουθενωμένη να ξαπλώσω μαζί της στο διπλό κρεβάτι. Μου είπε ότι μόνο έτσι θα ένιωθε άνετα. Ξαπλώσαμε λοιπόν ανάσκελα, έβαλα το κασετόφωνο ανάμεσα στα μαξιλάρια και αρχίσαμε να μιλάμε ενόσω ένας σκύλος ράτσας king charles έτρεχε πάνω μας.
Σου κάνει εντύπωση πως τα βιβλία που πουλάνε πλέον είναι στυλ Λένας Μαντά;
Πάντοτε είχε απήχηση η αποκαλούμενη ελαφρά, αισθηματική, γυναικεία λογοτεχνία από την Μπάρμπαρα Κάρτλαντ ως την δική μας μεταπολεμική μπεστεσελερίστα Ιωάννα Μπουκουβάλα-Αναγνώστου. Υπάρχει χώρος για όλους.
Θεωρείς καλτ περσόνα την Χρυσϊήδα Δημουλίδου ή επικίνδυνη για τη λογοτεχνία, όπως την θεωρούν άλλοι;
Δεν έτυχε να την διαβάσω βιβλίο της αλλά είχα δει στο youtube ένα βίντεο που μου άφησε αναμνήσεις εξόχως λεοπάρ. Το γεγονός ότι την αναφέρεις ως «καλτ» μάλλον με αποτρέπει_ πέρασαν οι εποχές που κατέβαινα στην υπόγα της Αχαρνών για να δω Φλωρινιώτη. Δεν ξέρω ποιος την αποκαλεί επικίνδυνη_ πιθανώς κάποιος που πρασινίζει από ζήλια βλέποντας τις πωλήσεις της. Δεν πιστεύω πάντως ότι θα πάθω καμιά δηλητηρίαση αν έρθω σε επαφή με το έργο της.
Διοργάνωσες συναντήσεις εργασίας νέων συγγραφέων (και θυμάμαι μια φωτογραφία σου με όλους αυτούς -σπουδαία ονόματα σήμερα οι περισσότεροι- στην οποία φορούσες ένα τέλειο t-shirt με το American Life της Μαντόνα). Πάντα αναρωτιόμουν πώς περνούσατε εκείνα τα καλοκαίρια όλοι μαζί.
Σε τέτοιες συναντήσεις ο χαρισματικός κουβαλάει το ταλέντο του, ο συμπλεγματικός τα κόμπλεξ του, ο ευφυής την εξυπνάδα του αλλά μιλούσαμε για λογοτεχνία και αυτό έχει την αξία του. Γνωρίστηκαν οι συγγραφείς μεταξύ τους, έγιναν παρέες. (Το t-shirt το κράτησα, για να μου θυμίζει ότι κάποτε, πριν επιδοθώ στο American Pie, μπορούσα να κυκλοφορώ με τον αφαλό έξω).
Διαβάζεις λιγότερο από παλιά; (Αν όχι, ποιους νέους λογοτέχνες ξεχωρίζεις τώρα;)
Διαβάζω λιγότερο ελληνική λογοτεχνία. Το αναγνωστικό ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε φέτος στη σύγχρονη ιστορία της Μασσαλίας. Όσον αφορά τα καινούργια βιβλία, ρωτάω τα παιδιά στην «Πολιτεία», μου προτείνουν μερικούς τίτλους κι έχω εικόνα για το τι κυκλοφορεί. Δεν έχω τώρα πρόχειρο κάποιο «διαβάστε οπωσδήποτε».
Δε μασάς τα λόγια σου στις κριτικές βιβλίων. Ποια νομίζεις ότι είναι η χειρότερη που έχεις γράψει; Και για ποια διαμαρτυρήθηκε κάποιος συγγραφέας πιο πολύ;
Δεν θυμάμαι να έχω γράψει κακό για άνθρωπο απλά επισήμαινα τις εξόφθαλμες ατέλειες, την κακογουστιά. Αυτό νόμιζα. Αλλά για να με ρωτάς σημαίνει ότι κάποιες φορές να έγινα απρεπής ή άδικη.
Στο μυαλό μου είχα κάτι ενώσεις ποιητών, όμως στο ίντερνετ σου έχουν επιτεθεί διάφοροι - κυρίως ανώνυμα. Πώς ένιωσες την πρώτη φορά όταν διάβασες ανώνυμα σχόλια για σένα; Πώς νιώθεις τώρα;
Το πρώτο σχόλιο σε μπλογκ έγραφε ότι είμαι «ανύπαρκτο πρόσωπο». Κατάλαβα αμέσως πόσο ανυπόληπτο είναι όλο αυτό το ανώνυμο, κακεντρεχές σύμπαν. Κάποιες φορές ενοχλήθηκα αλλά τώρα δεν τα διαβάζω καν. Είναι χάσιμο χρόνου.
Εν τω μεταξύ έχω φτιάξει στο μυαλό μου την εικόνα του ανώνυμου υβριστή: είναι χοντρός, βλογιοκομμένος, με πιτυρίδα και βρομοκοπάει μπαγιάτικο σπέρμα από τους επαναλαμβανόμενους αυνανισμούς στο youporn.
Υποθέτω πως όσοι ρίχνουν ανώνυμα δηλητήριο, μόνοι τους μας δίνουν την ευκαιρία να τους φανταστούμε όπως θέλουμε... Κάτω απ' τη στήλη σου στο Βήμα τα σχόλια είναι ανοιχτά - και κάποιοι ανώνυμοι γράφουν χοντράδες για σένα. Αντίθετα στο Lifo.gr, κάτω απ' αυτή τη συνέντευξή σου μπορούν να σχολιάσουν μόνο χρήστες που επιβεβαιώσαμε το ημέιλ τους. Σχόλια όπως "Μιλησε παλι ο γνωστης των πανεπιστημιακων ζητηματων Dr. Lori Keza, ο δοκτωρ προκτωρ", του Βήματος δεν θα δημοσιευόταν σε μας - και γι' αυτό μας κατηγορούν συχνά πυκνά για λογοκρισία. Ποια απ' τις δύο ιντερνετικές τακτικές πιστεύεις ότι είναι πιο σωστή;
Κάθε έντυπο επιλέγει το επίπεδο επικοινωνίας που επιθυμεί με τους αναγνώστες του. Κάθε έντυπο επιλέγει τον τρόπο έκθεσης των συντακτών του.
Πώς προέκυψαν τα παιδικά βιβλία;
Με τον πιο ταπεινό τρόπο, αυτόν που κοροϊδεύουν οι αληθινοί συγγραφείς. Έγινα μανούλα.
Ποιο ήταν το βιβλίο που σημάδεψε τη δική σου παιδική ηλικία;
Ο Τομ Σώγιερ. Το θυμάμαι σαν τώρα. Διάβαζα και χαιρόμουν την κάθε αράδα.
Στο βιογραφικό σου διαβάζω: "Το 1988 εργάστηκε στην Προεδρία της Δημοκρατίας." Πώς ήταν η εμπειρία με τον Σαρτζετάκη;
Ασχέτως προσώπων κατάλαβα σε ηλικία 19 ετών πόσο χρήσιμο για την ανεξαρτησία είναι το ατομικό εισόδημα. Αυτό που περισσότερο με ανησυχεί στην οικονομική κρίση είναι η ανεργία των νέων. Χωρίς δουλειά μια ολόκληρη γενιά ευνουχίζεται.
Γράφεις για τα πολιτικά και αν δεν κάνω λάθος έχεις γράψει και παραπολιτικές στήλες. Θα γινόταν ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα ο κόσμος της ελληνικής πολιτικής ή είναι πιο βαρετός απ' ό,τι φαίνεται;
Τα πάντα μπορούν να γίνουν συναρπαστικά αν τα αφηγηθείς με ωραίο τρόπο. Η ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι καθόλου βαρετή, προσφέρει υπέροχο υλικό για roman à clef. Αν το έγραφε ο Τζόναθαν Κόου θα γινόταν όντως ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα.
Ποιος πολιτικός που έχεις συναντήσει σε εξέπληξε περισσότερο (θετικά) χωρίς να το περιμένεις;
Πάνω κάτω ξέρω ποιόν θα βρω μπροστά μου, ξέρω τι έχει κάνει στον πολιτικό βίο του, ξέρω τι κουτσομπολιά κυκλοφορούν. Καμία έκπληξη λοιπόν…
Πρέπει να ζήσεις για έναν χρόνο σ' ένα ερημονήσι, μόνη. Ποιο βιβλίο θα έπαιρνες για συντροφιά, και γιατί;
Jean-Claude Izzo, La trilogie Fabio Montale: Total Khéops/ Chourmo/ Solea. Γιατί όσο διαβάζω την τριλογία της Μασσαλίας τόσο πιο ενδιαφέρουσα τη βρίσκω.
Πώς σου φαίνεται η τωρινή πολιτική κατάσταση; (Σε) τι ελπίζεις;
Ελπίζω ό,τι είναι να γίνει, να γίνει γρήγορα. Να μην σερνόμαστε κι άλλο.
σχόλια