Μια ακόμη απόδειξη πως η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη; Συνειδητό νταβαντούρι; Κεκτημένη ταχύτητα;
Ο Πολύδωρας πάντως όταν διάβασε την επιστολή 140 πανεπιστημιακών που εξήγησαν πως καθόλου δεν έχουν μειωθεί τα φωνήεντα (απίστευτο που χρειάστηκε να βγάλουν επιστολή), θεώρησε πως η σκευωρία κατέπεσε και το σκοτεινό σχέδιο αποκαλύφθηκε.
Και έβγαλε γραπτή ανακοίνωση, που τελειώνει με το αμίμητο "Επομένως, ΠΟΛΕΜΟΣ! Γρηγορείτε Συνέλληνες!"
Να τη:
«Μετά λύπης μου, όπως διαβάζω στις εφημερίδες ''Δημοκρατία'', ''Ελεύθερο Τύπο'', ''Αδέσμευτο Τύπο'', ''Εστία'', ''Βραδυνή'', ''Έθνος'' και ''Νέα'' πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου.
Η διάλυση της γραμματικής και της γλώσσας γίνεται με… ''επιστημονική'' υποστήριξη βαρέος πυροβολικού 140 πανεπιστημιακών! Δεν είναι λάθος ή αμέλεια. Είναι ''προμελέτη''.
Μας λέγουν με πρωτοφανή οίηση: ''Πώς τολμάτε, εσείς οι μη λέκτορες, οι μη ειδικοί, οι μη γλωσσολόγοι, οι αγράμματοι, μ' ένα λόγο να αντιστέκεσθε;''.
Επομένως, ΠΟΛΕΜΟΣ! Γρηγορείτε Συνέλληνες!»
------------------
Στην απάντησή τους (την οποία στηλιτεύει ο Πολύδωρας) οι γλωσσολόγοι περιέγραφαν πώς προέκυψε το θέμα:
Στο κείµενο [της], µε τον τίτλο «Η ελληνική γλώσσα πρέπει να µείνει
ανέπαφη» η δασκάλα κ. Χρυσού κατηγορεί τους συγγραφείς του εγχειριδίου ότι καταργούν από την ελληνική γλώσσα τα φωνήεντα ήτα, ύψιλον και
ωµέγα, καθώς και τα σύµφωνα ξι και ψι, ενώ προσθέτουν τον (κατά τη
γνώµη της) «δίφθογγο» ου καθώς και τα δίψηφα µπ, ντ και γκ.
Υποστηρίζει επίσης ότι η επιλογή αυτή αποτελεί απόκλιση από την
«προγενέστερη γραµµατική του Μαν. Τριανταφυλλίδη» καθώς συνιστά
«αλλαγή της κλασσικής γραµµατικής σε φωνητική γραµµατική».
Υποθέτει ότι είτε το βιβλίο αυτό «εκδόθηκε χωρίς τον ενδελεχή έλεγχο,
και ως εκ τούτου, εκ παραδροµής δηµοσιοποιήθηκε κάποια πρόταση
κάποιου ανθέλληνα φιλόλογου» είτε στο εγχειρίδιο «εσκεµµένα [..]
πάρθηκε η απόφαση ενός ακόµα βιασµού της ελληνικής γλώσσας».
Κλείνει µάλιστα το άρθρο της συνδέοντας, δίχως αιτιολόγηση, την
υποτιθέµενη αφαίρεση γραµµάτων από την ελληνική γλώσσα µε την
«εθνική εξολόθρευση», την προσπάθεια µερικών «να θυσιάσουµε την
γλώσσα µας για να µοιάσουµε στους ∆υτικούς, για να γίνουµε αρεστοί
από αυτούς» και προσθέτοντας ότι η χρήση του µονοτονικού
συστήµατος γραφής «έφερε την δυσλεξία στην πρώτη θέση των
µαθησιακών δυσκολιών, εξαιτίας της ελλείψεως βασικών κανόνων
γραµµατικής και τονισµού». Υποστηρίζει, τέλος, ότι τα φωνήεντα
«ενυπάρχουν στο DNA µας από την αρχή της υπάρξεως µας στον
πλανήτη» και ότι «το κάθε γράµµα µας έχει την βαρύτητά του, ο κάθε
φθόγγος έχει την µουσικότητα του, και ο κάθε τόνος είχε την αξία
του».
---
Διαβάζω στο εξαιρετικό μπλογκ του Νίκου Σαραντάκου (τον εμπιστεύομαι περισσότερο από οποιονδήποτε στα θέματα γλώσσας):
Κανονικά, μετά την κατηγορηματική δήλωση των αρμοδιότερων επιστημόνων που διαθέτει η χώρα, δηλαδή των 140 γλωσσολόγων, αλλά και ξεχωριστά του καθηγητή Γ. Μπαμπινιώτη και του καθηγητή Γ. Καζάζη (προέδρου του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας), ο θόρυβος σχετικά με τη νέα Γραμματική του δημοτικού, που ξεκίνησε με το γράμμα της δασκάλας από τη Ραφήνα, θα έπρεπε να έχει κλείσει.
[Τι λένε όλοι αυτοί; Τα φωνήεντα ως φθόγγοι είναι πέντε (a, e, o, i, u). Τα γράμματα με τα οποία τα γράφουμε είναι επτά (α, ε, ι, η, υ, ο, ω) ή, ακριβέστερα, δώδεκα (12), αν προσθέσουμε τα διγράμματα ει, οι, υι (που χρησιμοποιούμε επίσης για τη γραπτή απόδοση τού φθόγγου i), το αι (για την απόδοση τού e) και το ου (για την απόδοση τού u).]
Ωστόσο, το θέμα δεν έχει κλείσει, όχι μόνο επειδή το συντηρούν διάφορα πατριδοκαπηλικά ιστολόγια, με εμπρηστικά άρθρα που συχνά στοχοποιούν τους συγγραφείς του βιβλίου ή τους 140 γλωσσολόγους, αλλά και επειδή ο σκοταδισμός βρήκε έναν όχι απροσδόκητο σύμμαχο στο πρόσωπο του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Βύρωνα Πολύδωρα.
---
Η ΑΛΗΘΕΙΑ:
Στου Νίκου Σαραντάκου είχα διαβάσει και την πρώτη άποψη για το θέμα, μια άποψη που κανονικά θα έπρεπε να είχε λύσει όλες τις παρεξηγήσεις:
Ένας καινούργιος γλωσσικός μύθος διαδίδεται στο ελληνικό Διαδίκτυο τα τελευταία δύο εικοσιτετράωρα με την ταχύτητα πυρκαγιάς σε ξερόχορτα. [...] Φυσικά, τα η, υ και ω δεν καταργήθηκαν. Αν κάνετε τον κόπο να πάτε στην επίμαχη γραμματική, θα δείτε ότι στη σελ. 35 δεν λέει ότι η ελληνική γλώσσα έχει 23 γράμματα αλλά ότι έχει 23 φθόγγους. Φθόγγους, όχι γράμματα! Γι’ αυτό άλλωστε και γράφονται μέσα σε αγκύλες, [α], [ι] κτλ. όπως πληροφορεί η υποσημείωση στη σελ. 34.
Και στη σελίδα 39 δηλώνεται ολοκάθαρα ότι τα ελληνικά έχουν 24 γράμματα, όπως ξέρουν βέβαια όλα τα παιδιά που θα χρησιμοποιήσουν το βιβλίο αφού, μην ξεχνάμε, διδάσκεται στην 5η δημοτικού, σε μαθητές που έχουν μάθει ανάγνωση και γραφή προ πολλού! Και στη σελ. 40 υπάρχει αντιστοίχιση φθόγγων και γραμμάτων του αλφαβήτου, ενώ στη σελ. 41 υπάρχει άσκηση όπου τα παιδιά καλούνται να βρουν πόσους φθόγγους έχουν διάφορες λέξεις, π.χ. παίζουμε: 8 γράμματα αλλά έξι φθόγγοι.
Μπορεί η εκ Ραφήνας συντάκτρια να πέφτει από τα σύννεφα, και να επικαλείται τη γραμματική Τριανταφυλλίδη, αλλά το ότι η γλώσσα μας έχει πέντε φωνήεντα δεν είναι καθόλου καινοφανές. Το λέει, ακριβώς έτσι, η γραμματική Τριανταφυλλίδη την οποία επικαλείται (χωρίς προφανώς να την έχει ανοίξει), στη σελ. 13 (μιλάω για την ανατύπωση του 2002, ιδού το σχετικό απόσπασμα):
Φωνήεντα έχομε στη γλώσσα μας πέντε, τ’ ακόλουθα (ο λόγος είναι πάντοτε για φθόγγους και όχι για γράμματα): α, ε, ι, ο, ου.
Ό,τι λέει ο Τριανταφυλλίδης λέει και η νέα Γραμματική -με μια διαφορά που θα πούμε παρακάτω. Την επισήμανση ότι μιλάμε για φθόγγους και όχι για γράμματα η νέα Γραμματική την έχει στις σελ. 34 και 39.
Οπότε, δεν χρειάζεται πανικός. Η νέα Γραμματική δεν καταργεί κανένα γράμμα του αλφαβήτου, και άλλωστε πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, όταν διδάσκεται σε παιδιά που ήδη επί πέντε χρόνια έχουν κοπιάσει για να μάθουν το αλφάβητο των 24 γραμμάτων; Θα το ξεμάθουν και θα μάθουν καινούργιο; Και μόνο για δυο χρονιές, αφού στο γυμνάσιο διδάσκεται άλλη γραμματική; Απίθανα πράγματα -όχι, δεν συμβαίνει τίποτε τέτοιο.
Και τότε; Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; [...] Έχουμε άλλωστε το θλιβερό προνόμιο να παθιαζόμαστε ανοικονόμητα για τη γλώσσα μας· μην ξεχνάμε πως έχουμε θρηνήσει νεκρούς σε διαδηλώσεις που έγιναν επειδή ανέβηκε μια αρχαία τραγωδία μεταφρασμένη σε μικτή γλώσσα (στα Ορεστειακά του 1903).
Στο γράμμα της συντάκτριας, πέρα από την αβυσσαλέα άγνοια, αναπαράγονται κάμποσοι γλωσσικοί μύθοι, ενώ το όλο κείμενο διαπνέεται από έναν κωμικό συνωμοσιολογικό χαρακτήρα. Παράδειγμα: Η νέα Γραμματική δεν ακολουθεί τον παλιό χωρισμό και την παλιά ορολογία (χειλικά, οδοντικά, λαρυγγικά σύμφωνα). Καταγγέλλει η δασκάλα: Τα χειλικά, οδοντικά και λαρυγγικά σύμφωνα ενώθηκαν, ανακατεύθηκαν και ξαναχωρίστηκαν όπως βόλευε τους συγγραφείς σε τριβόμενα και κλειστά! Πέρα από το ότι η γραμματική διακρίνει (στον πίνακα της σελ. 38) και διχειλικά, οδοντικά κτλ σύμφωνα, και όχι μόνο τριβόμενα και κλειστά, σας ρωτάω:
Πώς μπορεί να «βόλευε» τους συγγραφείς η διάκριση σε τριβόμενα και κλειστά; Γιατί να βλέπουμε παντού σκοτεινά σχέδια; [...]
Όσο για τα σχόλια πολλών σχολιαστών στα ιστολόγια, τι να πει κανείς. Άλλοι θεώρησαν ύποπτο ότι η κ. Φιλιππάκη-Warburton [εκ των συγγραφέων του σχολικού βιβλίου] έχει ξένο όνομα (ποιος της είπε να παντρευτεί αγγλοσάξονα;), άλλοι θεώρησαν ότι πρόκειται για το νέο χτύπημα μετά την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων στο γυμνάσιο (φυσικά, τα αρχαία διδάσκονται στο γυμνάσιο, από το πρωτότυπο, εδώ και είκοσι χρόνια), άλλοι ότι πρόκειται για σχέδιο της πρώην υπουργού, της κ. Διαμαντοπούλου, για να φέρει τα αγγλικά, άλλοι θυμήθηκαν ότι οι ανθέλληνες άλλαξαν το αυγό σε αβγό.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι βρέθηκαν αρκετοί που επισήμαναν το αυτονόητο, ότι άλλο φθόγγοι και άλλο γράμματα, αν και τα σχόλια στον ιστότοπο του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ανατολικής Αττικής μάλλον θλίψη προκαλούν.
Όπως θλίψη προκαλεί και το ότι η δασκάλα της Ραφήνας, και ασφαλώς όχι μόνο αυτή, πέρα από την ψηλαφητή της άγνοια, έχει, αν και εκπαιδευτικός, τόσο αρνητική και καχύποπτη στάση απέναντι στους ειδικούς επιστήμονες για θέματα γλώσσας, τους γλωσσολόγους. Οι οποίοι, παρά τις φήμες, άνθρωποι είναι κι αυτοί, και ανθρώπινο είναι να απελπίζονται και να αποκαρδιώνονται όταν βλέπουν τέτοια αντιμετώπιση, οπότε κλείνονται στο καβούκι τους, στο σινάφι τους, και αφήνουν τη μαστοράντζα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να παλεύει με τα κεφάλια του Λερναίου...
---
Σχόλιο δικό μου για το τέλος:
Όσο περισσότερο βγαίνει η αλήθεια στο φως, όσο περισσότερο λύνεται η παρεξήγηση και όλα εξηγούνται, τόσο περισσότερο παθιάζονται οι υποστηρικτές της δασκάλας και της "άμεμπτης" ελληνικής γλώσσας.
Όλοι κάνουμε λάθη και απροσεξίες. Το να επιμένεις όμως ηδονικά στα λάθη σου, το να γαντζώνεσαι στις ανοησίες σου, το να απορρίπτεις τις εξηγήσεις των ειδικών, το να καλείς σε "ΠΟΛΕΜΟ" τους πολίτες (όπως έκανε ο Πολύδωρας!) δεν δείχνει πια ανθρώπινη άγνοια ή χαμηλό iq:
Δείχνει ανεξάντλητη ισχυρογνωμοσύνη - αυτήν που συναντάμε όλο και συχνότερα γύρω μας.
Δυστυχώς.
σχόλια