.jpg)
Έχοντας συνηθίσει το κλίμα μυσταγωγίας και την εξαιρετική αισθητική και των δύο προηγούμενων τελετών έναρξης στην Αθήνα και το Πεκίνο, η χτεσινή τελετή μου άφησε την εντύπωση μιας φλύαρης βαβούρας. Και όχι και πολύ καλόγουστης. Σε λίγα σημεία προκαλούσε δέος και σε πολλά αμήχανο χαμόγελο.
Εκεί που ο Παπαϊωάννου έφτιαξε ένα έργο τέχνης, ο Ντάνι Μπόιλ έφτιαξε μια εμπορική, μέινστριμ κινηματογραφική ταινία για μικρούς και μεγάλους. Θεωρητικά η τελετή του Μπόιλ βλεπόταν πιο εύκολα και πιο ευχάριστα όμως τελικά μου άφησε την αίσθηση που σου αφήνει ένας πολυλογάς που λέει πολλά και μπερδεμένα – τα ενδιαφέροντα στοιχεία χάνονταν κάτω από τόνους, απαραίτητου, τελετουργικού.
Υπήρχαν πολλά που μου άρεσαν - κάποια περισσότερο στη θεωρία παρά στην πράξη. Τα βίντεο που βλέπαμε, το ταξίδι του Μπέκαμ με το γιωτ και τη φλόγα, η αναπάντεχη εμφάνιση του Μίστερ Μπιν (τέλειος λάιβ, ανέμπνευστος στο βίντεο), το άναμμα της φλόγας, οι Μέρι Πόπινς που κατέβηκαν απ' τον ουρανό, τα ποδήλατα πουλιά και ο ύμνος της Emily Sante, η βιομηχανική επανάσταση.
Θεωρώ ότι υπήρχαν καλές ιδέες αλλά οι περισσότερες έμοιαζαν στημένες, σκηνοθετημένες – ήταν φυσικά όμως δεν με άφηναν να το ξεχάσω. (Σ' αυτό ίσως φταίει και η τηλεσκηνοθεσία.) Ήταν ένα μπέρδεμα άνευ προηγουμένου.
Παρ' ό,τι αισθητικά συγκεχυμένη και κατώτερη των προσδοκιών μου, η τελετή έδειξε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό – και το έδειξε, κατά τη γνώμη μου, απόλυτα πετυχημένα.
Το πόσο σημαντική χώρα είναι η Βρετανία και πόσο έχει προσφέρει στον πολιτισμό – στο σήμερα.
Ναι, δεν έφτιαξαν τη Μινωϊκή και Κυκλαδίτικη τέχνη πριν από περισσότερα από 4500 χρόνια, δεν έχτισαν παρθενώνες πριν από 2.500 χρόνια, δεν εβγαλαν σπουδαίους φιλοσόφους πριν από 2800 χρόνια όπως εμείς. Δυστυχώς όμως, στη δική μας τελετή, αυτά είχαμε κυρίως να δείξουμε. Στα επιτεύγματα των πολύ πολύ μακρινών προγόνων μας.
Μπορεί η βρετανική τελετή να μην ήταν έργο τέχνης αλλά μια εμπορική ταινία για ποπ-κορν ήταν όμως γεμάτη με πρόσφατα πράγματα που ήξερε όλος ο κόσμος. *H τελετή λήξης μας είχε κάπως πιο σύγχρονα πράγματα - που δεν ήξερε όλος ο κόσμος φυσικά.
Τα αγγλικά παραμύθια, απ' τον Πίτερ Παν μέχρι τον Χάρι Πότερ. Την αγγλική τηλεόραση τα εξαιρετικής ποιότητας προγράμματα της οποίας αγαπήθηκαν σ' όλο τον κόσμο. Το βρετανικό σινεμά. Τη μουσική πρωτοπορία, απ' τους Μπητλς στο σήμερα (έλειψαν οι Smiths). Το βρετανικό θέατρο – με τους συνεχιστές του Σέξπιρ. Την κωμωδία με τον Μίστερ Μπιν. Την τεχνολογία με τον εφευρέτη του World Wide Web. Τη Βρετανική εκκεντρικότητα – με γενναίες δόσεις αυτοσαρκασμού. Την επίδρασή της στη νεανική κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών – απ' τους Sex Pistols (πολύ κακώς δεν τόλμησαν να βάλουν ούτε το God Save The Queen, ούτε το Anarchy in the UK) στο Trainspotting και την Britpop μέχρι τη σημερινή uk garage.
Κι ενώ η Ελλάδα και η Κίνα στις τελετές τους μάγεψαν παρουσιάζοντας επιτεύγματα αρχαία (ανακάλυψαν το μπαρούτι, ανακαλύψαμε τα μαθηματικά!), πράγματα γνωστά που όμως δεν έχουν καμία σχέση με τις τωρινές μας χώρες ή με την τωρινή μας (ελάχιστη) προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό, η Βρετανία επικεντρώθηκε στο εδώ και το τώρα.
Αυτοί που έγραψαν τα βιβλία-αριστουργήματα, τις ταινίες που γνωρίζουν όλοι, τα τηλεοπτικά προγράμματα διαμάντια, τη μουσική που επηρέασε όλο τον κόσμο, το ίντερνετ που άλλαξε τις ζωές μας δεν έζησαν πριν από 3000 χρόνια. Πολλοί ζουν ακόμα, πολλοί ήταν μέσα στο στάδιο.
Εκεί ζήλεψα λίγο τη χτεσινή τελετή. Όσο κι αν έστιψε το μυαλό του ο Παπαϊωάννου δεν κατόρθωσε να βρει πολλά πράγματα της σύγχρονης Ελλάδας που να λένε κάτι σ' όλο τον κόσμο – και το κάλυψε αυτό φτιάχνοντας το υπέρτατο έργο τέχνης, ένα αξεπέραστο αριστούργημα.
Όμως, εύχομαι την επόμενη φορά που θα διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς (αν και όποτε) να έχουμε να δείξουμε κι εμείς επιτεύγματα της σύγχρονης χώρας μας. Ό,τι ήταν να κάνουν για μας οι πρόγονοί μας το έκαναν. Μας κουβάλησαν ως εδώ, όμως οι δικαιολογίες πάλιωσαν, η προγονοπληξία μπαγιάτεψε. Καιρός να φτιάξουμε μόνοι μας το παρόν – και κυρίως το μέλλον μας.
σχόλια