ΒΓΑΛΤΕ επιτέλους ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ! [φωτο via]
Μου θυμίζει αυτά που έγραφα τις προάλλες για τη δίκη του φοιτητή της ζαρντινιέρας. Τι στο καλό γίνεται και είναι τόσο αργή η απόδοση δικαιοσύνης; Στην υπόθεση της ζαρντινιέρας υπήρχε βίντεο, υπήρχαν μάρτυρες - και παρ' όλα αυτά, επτά χρόνια παιδευόταν ο δαρμένος Κυπριος φοιτητής. Που δεν πολυδικαιώθηκε κιόλας στο τέλος.
Σήμερα βγήκε επιτέλους η απόφαση για μια υπόθεση που ήταν τόσο απλή, που απορεί κανείς γιατί δεν τελείωσε σε πέντε λεπτά.
Πριν από 7 χρόνια, ο τηλεπλασιέ βιβλίων Λιακόπουλος μήνυσε τον λάθος άνθρωπο (κάποιον που είχε απλώς λινκ στο "δυσφημιστικό μπλογκ" το οποίο ήθελε να μηνύσει στην πραγματικότητα ο Λιακόπουλος). Κι αντί ο ιδιοκτήτης του aggregator Blogme Αντώνης Τσιπρόπουλος να αθωωθεί εντός ενός έτους, άντε δύο, άντε τρία, άντε πέντε (!), πέρασαν επτά χρόνια, και μόλις τώρα βγήκε μια απόφαση - που δεν ξέρω μη τυχόν ακυρωθεί από καμιά έφεση σε καμιά 20ετία.
Αντιγράφω για την υπόθεση από το Δίκη blogme: 7 χρόνια για το αυτονόητο:
Αθωώθηκε σήμερα, 23/1/2013, από το Α’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών ο Αντώνης Τσιπρόπουλος, έπειτα από 7 χρόνια ταλαιπωρίας για μια υπόθεση χαζή ως προς την ουσία της αλλά εξαιρετικά κρίσιμη ως προς τη σημασία της για την προοπτική του Ίντερνετ και για τα κοινωνικά δικαιώματα στην Ελλάδα.
Το www.blogme.gr ήταν ένας κατάλογος που συγκέντρωνε και κατηγοριοποιούσε blog στον ελλαδικό χώρο. Μια χρήσιμη υπηρεσία που διείδε την έκρηξη του blogging και επιχειρούσε να τη διευκολύνει και να την επιταχύνει.
Ο γνωστός τηλεβιβλιοπώλης Λιακόπουλος, εκ Θεσσαλονίκης, ανακάλυψε ότι ένα από τα 300 blogs που περιελάμβανε ο κατάλογος του blog.me τον σατύριζε με σχόλια και σκίτσα. Μη μπορώντας να εντοπίσει τον ιδιοκτήτη του blog, στράφηκε εναντίον του Αντώνη Τσιπρόπουλου, διαχειριστή του blogme.
Τη σκυτάλη πήρε η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, η οποία επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο εντόπισε τον διαχειριστή του blogme (ευκολότατο, καθώς είχε ανηρτημένα στην ιστοσελίδα τηλέφωνο και διεύθυνση – τόσο ύποπτος), έκανε έφοδο στο σπίτι του, κατάσχεσε το σκληρό του δίσκο και συνέλαβε τον Τσιπρόπουλο. Ακολούθησαν κράτηση, αυτόφωρο, παραπομπή σε τακτική δικάσιμο με τις κατηγορίες της συκοφαντικής δυσφήμησης και της παράβασης του νόμου περί ασέμνων. Η δίκη αναβλήθηκε αρκετές φορές, για να εκδικαστεί τελικά σήμερα. Εν τω μεταξύ ο Λιακόπουλος είχε αποσύρει τη μήνυσή του για συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά η δεύτερη κατηγορία είχε κινηθεί αυτεπαγγέλτως και βάσει αυτής έγινε η εκδίκαση της υπόθεσης.
Παρά την απολύτως ειλικρινή και ευνοϊκή υπέρ του κατηγορούμενου κατάθεση του μάρτυρα κατηγορίας από την υπηρεσία δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος στη Θεσσαλονίκη, και τις καταθέσεις των μαρτύρων υπεράσπισης, του υπογράφοντος και της Κορίνας Πατέλη, επίκουρης καθηγήτριας Επικοινωνίας και Μέσων στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Λεμεσσού, η εισαγγελέας επέμεινε στην κατηγορία και ζήτησε την καταδίκη του Τσιπρόπουλου. Στην αγόρευσή της, η οποία έβριθε ανακριβειών και τρομολαγνείας περί την πορνογραφία στο διαδίκτυο, μη έχοντας άλλα στοιχεία περιορίστηκε στο να προσβάλει βάναυσα τον κατηγορούμενο παρουσιάζοντάς τον ως αμόρφωτο και τεχνικά ανεπαρκή. «Όσο αθώο είναι το διαδίκτυο όπως το παρουσίασαν οι μάρτυρες, τόσο ένοχο είναι», ήταν το αποκορύφωμα της μνημειώδους αγόρευσής της.
Η αγόρευση του συνήγορου υπεράσπισης Φώτη Σταματόπουλου ήταν καταλυτική: Επικαλέστηκε την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Ηλεκτρονικό Εμπόριο και το ελληνικό Προεδρικό Διάταγμα 131/03, όπου προβλέπεται ρητά ότι ο διαχειριστής διαδικτυακού μέσου που παρέχει υπηρεσία της Κοινωνίας της Πληροφορίας δεν υποχρεούται να διεξάγει γενικό έλεγχο για παράνομο περιεχόμενο στις ιστοσελίδες τρίτων στις οποίες ενδεχομένως παραπέμπει, αλλά και την ειδική ελληνική νομοθεσία που αίρει την ευθύνη των εφημεριδοπωλών για πορνογραφικά κείμενα που διακινούν, και κατέρριψε πλήρως τη σαθρή αλλά επικίνδυνη πρόταση της εισαγγελέα. Σαθρή γιατί δεν είχε κανένα έρεισμα, αλλά επικίνδυνη γιατί πατούσε στο θυμικό και στην ενδεχόμενη άγνοια των δικαστών, καθώς και στη φοβία για το διαδίκτυο σε συνδυασμό με την πορνογραφία (διαδεδομένο κλισέ).
Έπειτα από διαβούλευση που κράτησε λίγο περισσότερο του αναμενομένου, το δικαστήριο απέρριψε την πρόταση της εισαγγελέα και κήρυξε τον Αντώνη Τσιπρόπουλο αθώο.
Μερικά παραλειπόμενα:
* Υπήρξα μάρτυρας στη δίκη του blogme με τρεις τρόπους: α. Μάρτυρας υπεράσπισης με τη νομική έννοια. β. Μάρτυρας με τη θρησκευτική έννοια. Γιατί μόνο μαρτυρικό μπορεί να χαρακτηριστεί το να καλείσαι 7, 8, 9 φορές (χάθηκε το μέτρημα), και η δίκη να αναβάλλεται πότε λόγω υπέρβασης του ωραρίου, πότε λόγω απουσίας του μηνυτή, πότε λόγω απουσίας του μάρτυρα κατηγορίας, πότε λόγω απεργίας των δικηγόρων, slow down των δικαστών ή των δικαστικών υπαλλήλων. γ. Μάρτυρας με τη δημοσιογραφική έννοια. Αυτόπτης!
* Ο Αντώνης Τσιπρόπουλος, πέρα από την ψυχική ταλαιπωρία, εξαιτίας όλης αυτής της περιπέτειας έχασε τη δουλειά του.
Του πήραν το σκληρό δίσκο με όλα τα δεδομένα της εργασίας του, αναγκάστηκε να κλείσει το blogme, λούφαξε, έχασε το κέφι του για δουλειά. Αυτά όλα δεν ξεπληρώνονται με ένα «αθώος», ούτε βέβαια και με ένα «συγνώμη, κάναμε λάθος», το οποίο εξάλλου κανένας δεν έσπευσε να του πει.
* Ο Αντώνης υπήρξε, με τις μικρές του δυνάμεις, ένας πιονιέρος του blogging στην Ελλάδα. Αλλού θα του λέγανε κι ένα μπράβο. Στην Ελλάδα, το σύστημα σε αντιμετωπίζει αλλιώς: «Πιονιέρος; Ύποπτα πράγματα». Η πρωτοπορία καταστέλλεται.
Κι ένα τελευταίο. Την πατήσαμε – για μία ακόμη φορά. Υποτιμήσαμε την υπόθεση. Μας παγίδευσε το αυτονόητο. Πιστέψαμε ότι ο συγκεκριμένος φάκελος θα πήγαινε στο αρχείο. Δεν πήγε. Πιστέψαμε ότι η αθώωση του Τσιπρόπουλου θα ήταν περίπατος. Δεν ήταν. Πιστέψαμε ότι κάποια στιγμή οι αναβολές θα τελείωναν και η δίκη θα γινόταν σε εύλογο χρονικό διάστημα. Δεν συνέβη. Κι όταν έφτασε η ώρα να διεξαχθεί η δίκη, πιστέψαμε ότι θα αναβαλλόταν για μία ακόμη φορά. Και τότε ήταν που η δίκη πραγματοποιήθηκε, και η εισαγγελέας μάς έπιασε στον ύπνο κι έπειτα μας λαχτάρισε με την ιεροεξεταστική πρότασή της. Αλλά τέλος πάντων, υπάρχει εντέλει (κάποια) ελπίς.
----------------------------------
Δεν με νοιάζουν τα δικαστικά - δεν τα ξέρω και δεν με νοιάζουν.
Τα παραθυράκια χάρη στα οποία αντί να βγει μια απλή απόφαση εδώ και τώρα μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο στην καταστροφή - επί τουλάχιστον επτά χρόνια!- πιστεύω ότι πρέπει να κλείσουν. Με νόμο; Με αλλαγή του Συντάγματος;
Δε με αφορά το πώς. Ας βρουν τη λύση και ας την εφαρμόσουν.
σχόλια