Πριν μερικές μέρες έγραψα για το πιο παλιό και πιο πολυαγαπημένο κουκλάκι των παιδικών μου χρόνων.
Αυτό το οποίο ξεχώρισε απ' όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια, και κατάφερε να γίνει σημαντική, φορτισμένη σχεδόν, ανάμνηση.
Μιλάω, φυσικά, για "Το ελεφαντάκι ο Φρουφρού: Ο πιο παλιός μου φίλος...", και αναρωτήθηκα στο τέλος του ποστ αν έχετε κι εσείς κρατήσει κάπου ακόμα τα αρκουδάκια εκείνα που δεν μπορούσατε να αποχωριστείτε σαν παιδιά..
Λίγες μέρες μετά, ο δικός μας Θανάσης Χαραμής, έγραψε μια πραγματικά τρυφερή, και άκρως συγκινητική ιστορία για τον δικό του φιλαράκο, τον.. γορίλα!
Ο Γορίλας
[Θανάσης Χαραμής]
Είναι τελικά πολύ λογικό που ο Φρουφρού της Άλκηστης έχει προκαλέσει το οικογενειακό δράμα που εξελίσσεται στο μυαλό μου τα τελευταία 24ωρα και για το οποίο είμαι 100% υπεύθυνος.
Βλέπετε, χαζολογώντας το post με αφορμή τα αγαπημένα χαμογέλασα, και αν και το βρήκα νοσταλγικό, είμαι πια 33 και νόμιζα ότι δεν με αφορούσε μια ιστορία με κουκλάκια.
Λίγο μετά, από μια μικρή χαραμάδα, τρύπωσε και άρχισε να στριφογυρνάει στο μυαλό μου, ο γορίλας!
Προσπάθησα να τον αγνοήσω, δεν του μίλησα καν αλλά εκείνος επέμενε.
Του εξήγησα πως δεν είχε καμιά δουλειά να με ενοχλεί σχεδόν 20 χρόνια μετά, και πως δεν υπήρχε περίπτωση κοτζάμ γάιδαρος να καθίσω να γράψω για αυτόν.
Ήταν άλλωστε πολύ "γυναικείο" θέμα...
" Τι εννοείς γυναικείο;
Εγώ γυναικείο;
Θυμήσου πόσο άγριος και τρομερός ήμουν και πόσα πράγματα είχα κάνει...
Εγώ, δεν ήμουν χαριτωμένο κουκλάκι.
Δε με άφηνες.
Ντροπή σου να με αδειάζεις έτσι!
Όταν με είχες πρωτοδεί στη βιτρίνα του παιχνιδοπωλείου ήμουν το μόνο πράγμα που λαχταρούσες.
Για μέρες επέστρεφες και με κοίταζες πίσω από το τζάμι.
Το καταλάβαιναν όλοι πόσο πολύ με ήθελες.
Όλα σου τα παιχνίδια έπαψαν να έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον και μόνο εγώ είχα πια σημασία.
Στο σπίτι μίλαγες για μένα και όλο σου έλεγαν άλλη φορά και εσύ θύμωνες. Ακόμη και πριν κοιμηθείς εμένα σκεφτόσουν. Πως αν με είχες όλα θα άλλαζαν...
Μετά, δε θυμάμαι πως, αλλά το χιλιάρικο που χρειαζόταν με αγόρασε και βρέθηκα στα χέρια σου.
Εσύ το πρώτο πράγμα που έκανες ήταν να μου βγάλεις το σκουλαρίκι και τα ρούχα.
Με το που τελικά με απέκτησες αμέσως να με τσακίσεις.
Γιατί δεν διάλεγες κάτι άλλο;
Εγώ ήμουν προορισμένος να είμαι αστείος.
Να μου ζουλάς τη κοιλιά και να κάνω θόρυβο ανοίγοντας το πλαστικό μου ξεδοντιασμένο στόμα και τα παιδιά να γελάνε που ένας γορίλας φορούσε στο αυτί μια μπανάνα και ακουγόταν σαν βάτραχος.
Εσύ με ήθελες τρομερό.
Σαν εκείνο στη ταινία που είχες μόλις δει και έπρεπε ντε και σώνει να παίξω το ρόλο του.
Εγώ γυναικείος;
Ξεχνάς πως στο παχύ χαλί της τραπεζαρίας, πέρναγες ώρες μαζί μου.
Στα γόνατα που καίγανε από τη τριβή εσύ, να με βάζεις να κάνω ότι σε διασκέδαζε.
Σκότωνα πλαστικά δεινοσαυράκια, αναποδογύριζα μεταλλικά αυτοκίνητα και μετά πέταγα τα palymobil σου πάνω στις καρέκλες, στον αέρα και στα κρύσταλλα της σερβάντας.
Ακόμη και όταν με έπιαναν, εγώ πάντα ξέφευγα στο τέλος και ποτέ δεν πέθανα σαν το γορίλα της ταινίας.
Εγώ γυναικείος;
Εγώ που ακόμη και όταν μου χάλασες το στόμα και έπαψα να κάνω θόρυβο γιατί κρυφά με βάλανε στο πλυντήριο, φαινόμουν ακόμη πιο φοβερός.
Λίγο ξεθωριασμένος πια, αλλά με το στόμα μου να χάσκει. Απειλητικό, ξεχαρβαλωμένο και έτοιμο να καταβροχθίσει ότι είχε απομείνει στο κουτί με τα παιχνίδια.
Ούτε η κόλα που μου έβαλες δε στάθηκε ικανή να το συγκρατήσει. Λίγο με παραμόρφωσε αλλά και πάλι το στόμα μου έμελλε να παραμείνει ανοιχτό και να βρυχάται.
Συνέχιζα να κάνω ότι μου πεις για να σε ικανοποιώ. Και άλλα χτυπήματα στο στήθος και άλλα γρυλίσματα. Τα πάντα.
'Ηξερα πως είχαν δίκιο που σου λέγαν πως πια μεγάλωσες για να με κάνεις παρέα και μέσα μου έτρεμα τη μέρα που θα κατέληγα στο συρτάρι.
Τελικά ποτέ δε με έβαλες.
Απλά με παράτησες ξαφνικά.
Δεν μου είπες ποτέ το λόγο και τις ελάχιστες στιγμές που προσπαθούσα να σε φέρω κοντά μου δεν το κατάφερνα παρά για λίγα δευτερόλεπτα και αυτά χωρίς να με αγγίζεις.
Μου έριχνες ένα βλέμμα και μέχρι εκεί.
Με βάλανε στο ράφι της βιβλιοθήκης και εσύ με έβγαλες. Δε σου άρεσα εκεί. Ήθελες να φαίνεται μόνο το cd player και οι αφίσες όταν θα έφερνες τους φίλους σου. Όχι ο γορίλας.
Δε σε ενδιέφερε καν που θα κατέληγα μετά από τη τελευταία φορά που με κατέβασες οριστικά από το ράφι.
Δεν νομίζω να με ξαναείδες.
Βρήκα για λίγο φιλοξενία στο δωμάτιο της αδερφής σου, ανάμεσα σε ροζ μπιμπιμπό και κορνίζες με λουλουδάκια.
Εγώ ο τρομερός γορίλας, ανάμεσα στα παιχνίδια της αδερφής σου, να στέκομαι εκεί με το στόμα να χάσκει και χωρίς το σκουλαρίκι μου.
Μετά από λίγο καιρό θυμάμαι να ξαπλώνω ανάμεσα σε ακέφαλες κούκλες και κατεστραμμένα αυτοκίνητα.
Τα ήξερα τα περισσότερα.
Από τα δικά μου, δικά σου χέρια είχαν καταντήσει έτσι.
Τι γύρευα εγώ ανάμεσα τους και τι ήταν αυτοί οι καφέ χάρτινοι τοίχοι γύρω μας, δεν είχα καταλάβει.
Μετά ξαφνικά σκοτάδι.
Ακούστηκε ένας θόρυβος σαν ταινία αυτοκόλλητη που σκίζεται και σκοτάδι. Υγρασία και ησυχία.
Πολλά χρόνια έτσι.
Που και που ένιωθα να κινείται ο χάρτινος τάφος μου, αλλά τίποτα άλλο δε συνέβαινε.
Δε ξαναβγήκα ποτέ.
Μόλις όμως διάβασες για το ροζ ελεφαντάκι, πήρες τηλέφωνο το Σοφάκι και το ρώτησες που έχει κρατημένα τα παιχνίδια σου.
Σχεδόν γέλασα ακούγοντας με πόση σιγουριά ρωτούσες , θεωρώντας δεδομένο πως θα ήταν κρατημένα τα παιχνίδια σου;
Με αναζητούσες! Πάλι...
Γέλασα ακόμη πιο δυνατά όταν το Σοφάκι σε ρώτησε τι τα θες και εσύ αντί να ομολογήσεις ότι με έψαχνες είπες πως ήθελες να βγάλεις φωτογραφίες με παλιά παιχνίδια.
¨Δε τα έχω παιδί μου! Τόσες μετακομίσεις, τόσα χρόνια, νομίζω κάποια στιγμή τα έδωσα ή μπορεί και να τα πέταξα!"
Μάθε λοιπόν πως δεν τελείωσα έτσι!
Ακόμη σκοτώνω δεινοσαυράκια και αποκεφαλίζω playmobil.
Μπορεί να μην είμαι κατάμαυρος όπως με θυμάσαι αλλά το στόμα μου ακόμη βρυχάται και εσύ απλά θα πρέπει να ζήσεις με αυτό και χωρίς εμένα.
Εσύ φταις!
Μόνο εσύ ήξερες πόσο σημαντικός ήμουν αλλά δε με κράτησες, ούτε καν σε ένα συρτάρι...
Άκου εγώ γυναικείος!"
_________________________
Εσείς;
Ποιό ήταν το δικό σας αγαπημένο κουκλάκι;
Πώς το έλεγαν, και πόσο χρονών είναι; Το έχετε ακόμα κρατημένο;
Στείλτε μου μια φωτογραφία του και θα το δείτε στο επόμενο σχετικό ποστ!
email: [email protected]
σχόλια