Ακυρώνεται ο Σεπτέμβρης;

ADVERTORIAL

Εκείνο που ακολουθεί τον ανυπέρβλητο, ασταμάτητο και καμιά φορά καθησυχαστικό κύκλο του χρόνου που περνοδιαβαίνει ανενόχλητος, ανεξαρτήτως κανόνων και συνθηκών, είναι ορισμένοι άλλοι περισσότερο φυσικοί κύκλοι που εκτυλίσσονται χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα. Εκείνοι των εποχών, των συγκομιδών, των ηλιοστασίων, των γενεθλίων, των απρόοπτων και των αδιανόητων, αλλά και για κάποιους… των Σεπτεμβρίων. Για τον Αχιλλέα, -σύζυγο, μπαμπά, εργαζόμενο αλλά και φοιτητή (!)- στην πόλη της Θεσσαλονίκης, ο Σεπτέμβρης, φέτος, φέρνει μαζί με τη νέα σχολική χρονιά και την αρχή του έτους. Ενός έτους συνολικής κρίσης με μεγάλο αποτύπωμα και ακόμη μεγαλύτερο κόστος. Για το περιβάλλον, την τσέπη, αλλά και την ίδια τη ζωή. Σε έναν Σεπτέμβρη που έρχεται με απαιτήσεις για συνολική επανεκκίνηση, όπου στην προκειμένη χρονική στιγμή όμως φαίνεται και είναι θέμα επιβίωσης.

Ο Σεπτέμβρης των μεγάλων αλλαγών, των φρέσκων ξεκινημάτων και μιας λίστας που δεν διστάζει να τοποθετήσει τα δυσκολότερα -έως αυτήν τη στιγμή- μονοπάτια στην κορυφή των προτεραιοτήτων δεν βρήκε φέτος τον παραλήπτη του. Τα νέα χόμπι, η συχνή γυμναστική, και η υγιεινή διατροφή κρύφτηκαν πίσω από φυλλάδες με θλιβερές ειδήσεις και ένα ατελείωτο scroll σε δύσπεπτα γεγονότα. Εκτός από εκείνο  το ευχάριστο email που «δόνησε» πριν μερικές βδομάδες την μέχρι τότε πραγματικότητά του. Ξανά φοιτητής! Ένα μεταπτυχιακό στα πατημένα 40 του πρόκειται να τον βάλει ξανά πίσω από το δικό του θρανίο σε αναζήτηση ενός καλύτερου εργασιακού μέλλοντος. Κι ενώ ο Αχιλλέας φέτος αδυνατεί να συντονιστεί στο κύμα ανανέωσης που συνήθιζε να φέρνει ο μήνας μέχρι σήμερα, ταυτόχρονα οι ανάγκες τρέχουν, μαζί με το οικογενειακό αυτοκίνητο που κατευθύνεται ανατολικά προς τα Lidl – το μόνο δρομολόγιο που παραμένει ίδιο στην εποχή των ανεξέλεγκτων συμβάντων. Με τις ετικέτες των χαμηλών τιμών, μοναδική «παρηγοριά» και μονιμότητα στον αλλεπάλληλο στροβιλισμό της καθημερινότητας, αλλά και της φύσης. Και κάπου μέσα στο συνολικό μούδιασμα, ανάμεσα στα επιβεβλημένα από αγωνία στοκαρίσματα των ψυγείων και τα ψώνια με μαθηματική ακρίβεια και φειδώ, η νέα σχολική χρονιά έχει φτάσει και χρειάζεται αναπόφευκτα τα δικά της καύσιμα για να ξεκινήσει. Και η αλήθεια είναι πως η γνώση είναι το μόνο που όχι απλά δεν αναβάλλεται, αλλά επείγει πιο πολύ από ποτέ.

Φρέσκο γάλα, τοστ, σχολικά, εύκολα σνακ, για μικρούς και μεγάλους παίρνουν θέση στο καρότσι του μπαμπά-μαθητή Αχιλλέα. Πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό για πρωταθλητές στη μάθηση, αλλά και τη ροή που είναι ασταμάτητη. Την κίνηση προς τα μπροστά, αλλά και προς τα πάνω. Έτσι όπως ο Αχιλλέας σκαρφαλώνει οικογενειακώς προς τις «μεγαλύτερες» τάξεις της ζωής του. Με ένα άγραφο σημειωματάριο που περιμένει να τσαλακώσει τις σελίδες του από θρανίο σε θρανίο μέχρι και τον επόμενο Σεπτέμβριο. Ενάντια σε όλα τα «πως γίναμε έτσι» και εστιάζοντας στο πώς μπορούμε να γίνουμε από εδώ και… στο εξής. Σε μια ισότιμη σχέση με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Με τα αγαθά, αλλά και τις συνθήκες που τα περιβάλλουν. Σε μια άτυπη έναρξη χρονιάς στην πόλη των αντιθέσεων και των αντιφάσεων, που στο τέλος της ημέρας καταφέρνει και χωρά τους φοιτητές κάθε ηλικίας. Κόντρα στις αναβολές και τις καθυστερήσεις. Στον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο που σύντομα θα περνάει ξανά από το πανεπιστήμιο.

Ναι, υπάρχει κάτι εγγενώς ελπιδοφόρο τον Σεπτέμβριο. Και αρκετά αναγκαίο. Ίσως αυτό είναι παράδοξο, δεδομένου ότι η φύση στην πραγματικότητα «κλείνει» για το έτος – αν δεν έχει κατεβάσει ήδη ρολά και για τα επόμενα. Με την αλλαγή της θερμοκρασίας, έρχεται και μια προσωπική αλλαγή ιδιοσυγκρασίας. Ο φετινός Σεπτέμβρης έχει για τον Αχιλλέα το αποτέλεσμα ενός κρύου ντους, που τον κρατά σε εγρήγορση, παρά τον κρυώνει. Γιατί το καλοκαίρι θα ξανάρθει. Όπως όλα τα πράγματα που παίρνουν τη θέση τους στη φύση. Μέσα στον φυσικό κύκλο της ζωής που κάποια στιγμή μπορεί να γυρίσει και τα πιο μεγάλα παιδιά ξανά στα θρανία. Κι ο μόνος τρόπος για να γυρίσουν εκεί, είναι να κρατήσουν τα γρανάζια του μυαλού σε διαρκή περιστροφή. Ή απλώς, πολύ καλά λαδωμένα με ένα καλό κολατσιό που όπως αποδεικνύεται βοηθάει πολύ… από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο κουδούνι. Όποτε κι αν αυτό ηχήσει!