Μαρίνα Σάττι: «Δεν είμαι μόνο ένα πράγμα. Ποιος άνθρωπος είναι;»

Το νέο σου άλμπουμ λέγεται POP TOO. Τι σχέση έχει με το P.O.P που κυκλοφόρησε πέρυσι;

Το περσινό Π.Ο.Π είχε τις τελίτσες της Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης. Επειδή είχα πάει στη Γιουροβίζιον και έλεγαν “η Ελληνίδα εκπρόσωπος”, το είχα προσεγγίσει χιουμοριστικά. Ήθελα να βγάλω αυτή την αίσθηση της χαράς, του πανηγυριού, αλλά και την άλλη όψη που δείχνει το Ah THALASSA. Και σε προσωπικό επίπεδο όμως, ήταν κάτι σαν επανάσταση -εκτόνωσα κάποια πράγματα που τα είχα φυλακίσει μέσα μου για χρόνια. Τη χαρά, το fun, την απενοχοποίηση στη μουσική, όλο αυτό το ‘τι είναι τέχνη, τι δεν είναι τέχνη, τι είναι σοβαρό, τι δεν είναι’, τι σήμαινε το αν φορούσα μια κοντή φούστα για τους άλλους και για μένα. Ένιωθα όμως ότι υπάρχουν και άλλες ποιότητες κάτω από αυτή την ομπρέλα, τις οποίες ήθελα να εξερευνήσω.

Στο POP TOO, είμαι στην ίδια φάση, αλλά λίγο πιο ‘μέσα’, πιο βαθιά, με αυτές τις νέες ποιότητες. Είναι αλλιώς όταν μπαίνεις σε κάτι και αλλιώς όταν βρίσκεσαι ήδη μέσα και εξερευνάς. Τώρα που το P.O.P είναι πια έξω στον κόσμο, νιώθω ότι κινούμαι πιο ώριμα μέσα σε αυτή την περιοχή, ότι προχωράω με μεγαλύτερη ψυχραιμία. Η ANATOLI και το EPANO STO TRAPEZI είναι τα δύο πρώτα singles του νέου άλμπουμ. Το ELA ELA είναι μια συνεργασία με τον Σάσκε, με τον οποίο βρισκόμαστε στο στούντιο τα τελευταία χρόνια και δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα. Δεν θέλω να το χαρακτηρίσω κάπως μουσικά, το μόνο που θέλω να πω είναι ότι νιώθω πιο σταθερή μέσα σε αυτό το σύμπαν που κινούμαι τώρα. Όσο για την Πλατεία Νερού, ετοιμάζουμε κάτι μεγάλο. Δεν θέλω να πω πολλά, αλλά μπορείτε να περιμένετε ότι θα γίνουν πράγματα που δεν περιμένετε!

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το ντοκιμαντέρ «How to Build a Choir» που είχατε κάνει με τις CHÓRES (τη χορωδία που σήμερα αριθμεί περίπου 200 γυναίκες). Αλλά και ήδη από τις KOUPES και τη Μάντισσα, πάντα συστήνεσαι με μια ομάδα. Είσαι team player; Και πώς δουλεύεις τώρα με την ομάδα σου;

Λειτουργώ 100% καλύτερα μέσα σε μία ομάδα, γιατί εμπνέομαι, και αυτό είναι σημαντικό για εμένα. Έτσι έχω δουλέψει όλα αυτά τα χρόνια, αν και έχω αλλάξει το κομμάτι της «τελειότητας». Έχω αποδεχτεί ότι το τέλειο πρότζεκτ δεν υπάρχει -κάθε μέρα εξελίσσεσαι και γίνεσαι καλύτερος. Από πέρυσι, για παράδειγμα, κάνω τέσσερις φορές την εβδομάδα σταθερά χορό -δύο με την Ειρήνη Δαμιανίδου που είναι χορογράφος μου και δύο με τη Στεφανία Σωτηροπούλου που είναι κινησιολόγος στις Κόρες. Εκτός από τη σκηνική παρουσία, ο χορός με βοηθά επίσης να εξοικειώνομαι και να συμφιλιώνομαι με το σώμα μου. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δουλεύω με τον Νίκο Κωδωνά, με τον οποίο έχουμε κοινό background και παρόμοιες σπουδές στο Berkley. Έχουμε την ίδια οπτική και πολύ σπάνια διαφωνούμε, με βοηθά να βλέπω τη μεγάλη εικόνα. Πλέον όμως δουλεύω πολύ και το visual κομμάτι, με δύο καταπληκτικές art directors από την Αγγλία. Για εμένα άλλωστε, η σκηνοθεσία ήταν πάντα ένα πάθος μου και από βίντεο σε βίντεο μαθαίνω όλο και περισσότερα και γίνομαι καλύτερη.

Είναι πολύ σημαντικό το ότι τώρα έχω μια ομάδα που καταλαβαίνει την πρόθεση και την ατμόσφαιρα που θέλω να επικοινωνήσω και χτίζουμε κάθε πρότζεκτ όλοι μαζί. Όταν συνεργάζεσαι, άλλωστε, η κάθε δουλειά έχει ένα κομμάτι από όλους μέσα της. Όσο δουλεύω και βελτιώνομαι εγώ, αποκτώ καλύτερο έλεγχο και ταυτόχρονα έχω μια ομάδα χάρη στην οποία αυτό που οραματίζομαι βγαίνει κάθε φορά όλο και πιο κοντά σε αυτό που είχα φανταστεί αρχικά.

Οπότε δεν νιώθεις ότι σε ορίζει ένα στιλ…

Γιατί, ποιον ορίζει μόνο ένα στιλ; Ποιος είναι μόνο ένα πράγμα; Ο καθένας μας είναι ένα μωσαϊκό. Δηλαδή επειδή κάποιος στο γραφείο έχει ένα σοβαρό επαγγελματικό ύφος είναι έτσι όλη τη μέρα; Δεν παίζει με τα παιδιά του στο σπίτι; Δεν γλεντάει στις γιορτές και τα πανηγύρια το Πάσχα; Είμαστε πολλά πράγματα και νιώθουμε πολλά πράγματα. Αλλιώς είμαστε όταν θυμώνουμε, αλλιώς όταν αγαπάμε, όταν χωρίζουμε.

Μοιάζεις πιο σίγουρη και αναπολογητική από ποτέ για τη μουσική και την ταυτότητά σου. Τι έχει αλλάξει αυτά τα χρόνια; Αν μπορούσες να συναντήσεις τον εαυτό σου στα πρώτα του βήματα τι θα του έλεγες;

Κοίταξε, το νιώθω αυτό, νιώθω πιο ελεύθερη, δεν με κρατάει κάτι πίσω. Είναι αυτό που λένε ότι χρειάζεσαι συγκεκριμένες ώρες πτήσης σε κάτι για να το μάθεις; Ε, εντάξει, πλέον έχω δουλέψει πολύ, έχω εξοικειωθεί με το αντικείμενο και νιώθω ότι εξελίσσομαι. Στον παλιότερο εαυτό μου, θα έλεγα να έχει περισσότερη εμπιστοσύνη στον χρόνο και στο process. Όταν είσαι μικρός έχεις αγωνίες για όλα, συγκρίνεσαι με μεγαλύτερους, με ήδη πετυχημένους, με ανθρώπους που έχουν ξεκινήσει από διαφορετική βάση από εσένα. Δεν έχουμε, όμως, όλοι την ίδια διαδρομή να διανύσουμε. Στο δημιουργικό κομμάτι, έχω μάθει να βάζω τελεία στα projects μου. Αυτό που φτιάχνεις είναι προέκταση αυτού που είσαι -κάθε μέρα βλέπεις κάτι καινούριο, σκέφτεσαι κάτι καινούριο και κάθε μέρα είσαι λίγο πιο διαφορετικός από την προηγούμενη. Αλλά δεν γίνεται να το αλλάζεις διαρκώς, κάπου πρέπει να κλείνει, να φεύγει από εσένα και να πάει και στην άλλη μεριά του διπόλου, στον κόσμο.

Τι έχεις μάθει από την επαφή σου με τον κόσμο τα τελευταία χρόνια που μοιάζεις να είσαι διαρκώς σε κίνηση;

Πάντα ήμουν σε κίνηση, αλλά μπορεί να μην το επικοινωνούσα τόσο πολύ. Είχα αυτή την εσωστρέφεια, προσμένοντας την τελειότητα να έρθει, το «ιδανικό» που σου έλεγα πριν. Ε, δεν ισχύει αυτό, η τελειότητα έρχεται κάθε μέρα. Αυτή τη στιγμή λέω στον κόσμο “σας παρουσιάζω αυτό που είμαι σήμερα. Αύριο θα είμαι κάτι άλλο και θα σας το παρουσιάσω”. Οι περιοδείες, οι συναυλίες είναι κάτι που αναπνέει, κάτι που είναι ζωντανό και διαδραστικό. Η επαφή μου με τον κόσμο μου έχει δώσει όχι μόνο δύναμη, αλλά και μια χαρά και ανυπομονησία να το μοιραστώ όλο αυτό. Νιώθω ότι είμαστε όντως σε διάλογο. Παίρνω μηνύματα, δωράκια και όλο αυτό είναι πολύ συγκινητικό, αλλά εγώ; Τι έχω να δώσω πίσω; Τη μουσική μου, αυτό έχω να δώσω. Οι δηλώσεις, οι φωτογραφίες, οι συνεντεύξεις μου -όλα αυτά είναι συμπληρωματικά. Η βασική μου συνεισφορά σε αυτόν τον διάλογο είναι η μουσική, αυτό που δημιουργώ.

Η πρόσφατη συνεργασία σου με το Chivas, του οποίου είσαι ambassador, αναδεικνύει τη σημασία της ομάδας, με το μότο «I Rise We Rise», μέσα από μια ταινία μικρού μήκους όπου πρωταγωνιστείς με την ομάδα σου. Πόσο σημαντικό είναι για σένα να μοιράζεσαι την επιτυχία;

Δεν νιώθω ότι τη μοιράζομαι, γιατί, για να τη μοιραστείς πρέπει να είναι δική σου. Εγώ νιώθω ότι η επιτυχία είναι όλης της ομάδας. Όλοι μαζί προχωράμε μέσα σε αυτό το πράγμα και ταυτόχρονα ο καθένας ξεχωριστά, μεγαλώνουμε μαζί. Η χορογράφος μου η Ειρήνη ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα και κάνει σεμινάρια χορού, η Ερασμία και η Έλενα που τραγουδάμε μαζί από το 2016, κάνουν τα πρότζεκτ τους, τα ακούμε και τα συζητάμε μαζί. Η μπάντα, που είναι τόσα πολλά άτομα και όλοι τα πηγαίνουν καλά με όλους, ο Παναγιώτης Τσεβρένης που μας κάνει τα φώτα, η Χαρά Σπαθή που κάνει τα βίντεο, φέρονται στο πρότζεκτ σαν να είναι δικό τους και αυτό με τιμά πάρα πολύ. Τους θαυμάζω πραγματικά, είναι αστέρια σε αυτό που κάνουν, έχουν χιούμορ… είναι και γαμώ τα άτομα! Και τον χειμώνα που δεν παίζαμε συναυλίες κάναμε μαζώξεις στα σπίτια. Είμαστε και φίλοι εκτός από συνεργάτες.

Το μότο «I Rise We Rise» της Chivas και η καμπάνια της είναι ακριβώς αυτό που νιώθω για την ομάδα μου. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνω ότι το να είσαι μέσα σε σταθερές σχέσεις που σου δημιουργούν ασφάλεια είναι πραγματικός θησαυρός, είναι ανεκτίμητο. Και αυτό όμως, όπως και η εξέλιξη, είναι κάτι που θέλει χρόνο -το να βρεις τους φίλους σου! Και αφού τους βρεις, φτιάχνεις ένα περιβάλλον όπου νιώθεις ασφάλεια, εμπνέεσαι και μπορείς κι εσύ να βγάλεις την καλύτερη πλευρά του εαυτού σου. Και κάνουμε όλοι μαζί «I Rise We Rise», ο ένας για τον άλλο.