H μαγειρική (και η χύτρα Fissler) πάει από γενιά σε γενιά

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα παρακολουθούσα σχεδόν σαν μαγεμένη τη μαμά μου να μαγειρεύει και αυτές οι αναμνήσεις μου μαζί της ξεκινάνε από πολύ νωρίς. Ήμουν πάντα πολύ περίεργη να ανακαλύπτω τι έκανε στην κουζίνα. Συνήθως απλά καθόμουν εκεί και την κοιτούσα, αν και μεγαλώνοντας άρχισα να συμμετέχω όλο και περισσότερο. Για τη μαμά μου δεν είχε, άλλωστε, ιδιαίτερη σημασία αν τα έκανα σωστά ή όχι. Σημασία είχε ότι περνούσαμε χρόνο μαζί.

Κι αυτό ήταν από τα πρώτα που μου έλειψαν όταν πέρασα φοιτήτρια στην Αθήνα. Οπότε η μικρή μας daily routine έπρεπε να αναπροσαρμοστεί και κάπως έτσι έχουμε καταλήξει εδώ και 15 χρόνια να μαγειρεύουμε ξανά μαζί αλλά πλέον μέσω τηλεφώνου. Συχνά, χρειάζονται δύο, τρία ακόμη και τέσσερα τηλεφωνήματα μέχρι να καταλάβω πώς να μαγειρέψω κάποιο φαγητό όπως ακριβώς θα το έφτιαχνε. Γιατί, όπως οι καλύτεροι σεφ, έτσι κι εκείνη, μαγειρεύει χωρίς συνταγή. Κι ακόμη και όταν έχει μία, σπάνια την τηρεί. Οι μετρήσεις γίνονται σχεδόν πάντα με βάση το δίπτυχο μυρωδιά- γεύση. Εγώ, πάλι, χρειάζομαι όλα τα βήματα αναλυτικά, ακόμη κι αν τα έχω ακούσει ήδη αμέτρητες φορές. Οπότε το «Έλα μαμά, χρειάζομαι τη βοήθειά σου για να φτιάξω κοκκινιστό μοσχαράκι», που της είπα (για εκατομμυριοστή φορά ίσως) τις προάλλες, δεν της έκανε προφανώς καμία έκπληξη. Και το μαγειρέψαμε σχεδόν παρέα, με εμένα χαμένη ανάμεσα στα υλικά κι εκείνη στο FaceTime να με κατευθύνει. Γιατί όσες συνταγές κι αν έχει το YouTube, σαν τη δοκιμασμένη συνταγή της μαμάς δεν έχει.

Κάπου εδώ να πω ότι ο βασικός λόγος που συμπαθώ το μαγείρεμα είναι επειδή τα «μαμαδίσια» φαγητά απλά μιλάνε στην καρδιά μου και ο βασικός λόγος που το αντιπαθώ είναι επειδή με δυσκολεύει ο χρόνος που χρειάζονται για να γίνουν. Πάντα υπάρχει τόση πολλή αναμονή- περιμένεις να ζεσταθεί ο φούρνος, να βράσει το νερό, να ροδίσει το κρέας, η λίστα αυτών που «πρέπει» να περιμένεις είναι πραγματικά ατελείωτη. Ειλικρινά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς τόσοι άνθρωποι έβρισκαν αυτή τη διαδικασία ο,τιδήποτε άλλο εκτός από βασανιστική. Μέχρι που ανακάλυψα το «colpo grosso» τους: χύτρα ταχύτητας. Κι επειδή προφανώς θα συμβουλευόμουν τον guru της χύτρας aka τη μαμά μου για να επιλέξω, η Fissler ήταν μονόδρομος. Γιατί αν η Fissler γιορτάζει φέτος 70 χρόνια μαγειρέματος, η μαμά μου σίγουρα την «γιορτάζει» περίπου τα τελευταία 40.

Το 1953, κάπου στη Γερμανία, η Fissler κατασκεύασε για πρώτη φορά χύτρα ταχύτητας και την έκανε ασφαλή για οικιακή χρήση. Και το 2023, κάπου στην Αθήνα, εγώ την έβγαλα από το ντουλάπι της κουζίνας μου για να μαγειρέψω σε αυτή για πρώτη φορά κοκκινιστό. Συνδετικός κρίκος των δύο, φυσικά, η μαμά μου, που με έπεισε σε χρόνο dt πως η αγορά της είναι κίνηση ματ. Τι μου είπε για να με πείσει; Πως κάνει το πιο υγιεινό μαγείρεμα, αφού μαγειρεύει με λίγο νερό, διατηρώντας το οξυγόνο εκτός και τα θρεπτικά συστατικά εντός και πως μειώνει τον χρόνο μαγειρέματος έως και 70% σε σχέση με τις συμβατικές κατσαρόλες, ό,τι κι αν επιλέξεις να φτιάξεις, από αρακά και όσπρια μέχρι ψητό κατσαρόλας άρα μειώνει την κατανάλωση ενέργειας έως και 50%. Και κυρίως με καθησύχασε πως είναι εγγυημένα σούπερ ασφαλής χάρη στο πατενταρισμένο σύστημα τριπλής ασφάλειας της Fissler, που φροντίζει μάλιστα να κάνει υψηλούς τεχνικούς ελέγχους σε κάθε μια χύτρα ξεχωριστά.

Τι διαπίστωσα; Πως -για ακόμη μια φορά- είχε απόλυτο δίκιο. Αρχικά, τα υλικά σφραγίζονται ερμητικά εντός της χύτρας, οπότε όταν ξεκινά ο χρόνος μαγειρέματος δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου οξυγόνο στη χύτρα, διασφαλίζοντας πως τα συστατικά, όχι μόνο διατηρούν τις θρεπτικές τους αξίες και τη γεύση τους, αλλά και το φυσικό τους χρώμα. Μια διαφορά που όχι μόνο μπόρεσα να γευτώ, αλλά και να δω. Άσε που μιλάμε για κάτι σαν πολυεργαλείο, αφού με την επιφάνεια Novogrill® μπορείς επίσης να τηγανίσεις και να ψήσεις σαν σε γκριλ. Το μόνο πρόβλημα ήταν ποια να διαλέξω. Εγώ ήθελα την κλασική Vitavit® Premium και μάλιστα την 8 λίτρων, με τη λογική ότι μια φορά θα την αγοράσω και θα την έχω για πολύ καιρό (έχει άλλωστε 15 χρόνια εγγύηση), η μαμά ερωτεύτηκε τη Limited επετειακή Anniversary Edition, που είναι εμπνευσμένη από τη μόδα της δεκαετίας του 1950 με το χαρακτηριστικό «color blocking» της εποχής. Τα βρήκαμε στα μισά- πήραμε και τις δύο!

Και ήταν από τις καλύτερες αγορές που έχω κάνει, αφού πλέον δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά για να καλέσω φίλους στο σπίτι για φαγητό, όσο περίπλοκο κι αν φάνταζε στην αρχή. Ό,τι ακριβώς συνέβη, δηλαδή, τις προάλλες που περίμενα τη Βάλια και τον Γρηγόρη για φαγητό και είχα μόλις μία ώρα περιθώριο μέχρι να έρθουν. Οπότε επιστράτευσα για ακόμη μια φορά τα μεγάλα μέσα- πήρα τηλέφωνο τη μαμά. «Ρίξε καμιά ιδέα, περιμένω τα παιδιά και θέλω κάτι γρήγορο και νόστιμο, αλλά μαγειρευτό». Κοκκινιστό και Fissler: η σωτηρία μου σε δύο λέξεις κι ευκαιρία να τα πούμε κιόλας μέχρι να γίνει. Στην τελική, ένα γεύμα είναι πολλά περισσότερα από αυτό που καταλήγει στο πιάτο. Κι αυτό είναι, ίσως, το πιο όμορφο πράγμα που έμαθα μαγειρεύοντας μαζί της: το φαγητό είναι μόνο το τέλος. Η προετοιμασία, ο αυτοσχεδιασμός, ο πειραματισμός, η συνεργασία και η αγάπη που συνοδεύουν το μαγείρεμα είναι επίσης μέρος της διαδικασίας - και είναι εξίσου σημαντικά. Γιατί για όλα όσα αξίζουν υπάρχει η Fissler.

Σκηνοθεσία / παραγωγή: LiFO
Creative Direction: Βασίλης Καψάσκης
Κάμερα / Mοντάζ: Τόνυ Συμεωνίδης
Φωτογραφίες: Πάρις Ταβιτιάν

Ευχαριστούμε την εταιρεία Bill & John για τη φιλοξενία.