H ομάδα της LiFO ξαναβλέπει τις ταινίες που την καθόρισαν στο Disney+

ADVERTORIAL

Όλοι έχουμε μία ταινία που μας καθόρισε, με κάποιον τρόπο. Ίσως σ' αυτή βρήκαμε τον ήρωα που χρειαζόμασταν ως παιδιά, ίσως πήραμε μαθήματα ζωής χωρίς να το καταλάβουμε, κλάψαμε, γελάσαμε, εντυπωσιαστήκαμε - σε κάθε περίπτωση, άφησε το στίγμα της πάνω μας με τον δικό της τρόπο και χαμογελάμε μέχρι σήμερα, κάθε φορά που τη σκεφτόμαστε.

Παρακάτω, γράφουμε για αυτές ακριβώς. Τα ξαναβλέπουμε στο Disney+, αναβιώνουμε τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν και θυμόμαστε όλους τους λόγους που περάσαμε ώρες μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας τες ξανά και ξανά.

Ποκαχόντας

Τα κλασικά της Disney έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου (τα soundtracks τα ακούω 20 χρόνια αργότερα και ενθουσιάζομαι το ίδιο), αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα - με δυσκολία - θα έλεγα πως αυτό είναι η Ποκαχόντας.

Δεν ξέρω αν υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος, απλώς ανέκαθεν είχα την αίσθηση πως η Ποκαχόντας είχε μια ιδιαίτερη ανεξαρτησία ως χαρακτήρας και από τις αντίστοιχες εκείνης της περιόδου, νομίζω ήταν η μόνη που άκουγε την καρδιά της για να επιλέξει το μονοπάτι που θα ακολουθήσει. Κάθε φορά που την έβλεπα ήθελα απλώς να χορέψω ανάμεσα στα δέντρα και να κολυμπήσω κάτω από κάποιον καταρράκτη. Ωστόσο - ήμουν και περίπου 6 χρονών -  περιορίστηκα στο να γεμίζω νερό τον νιπτήρα του μπάνιου, να ανεβαίνω σε ένα σκαμνάκι και να βάζω την πλαστική Ποκαχόντας που μου είχαν πάρει δώρο να κάνει βόλτες με το κανό της. Κι αυτή είναι μια από τις πιο παλιές μου αναμνήσεις.

- Αφροδίτη Σακκά

Μόνος στο Σπίτι

Για κάποιους είναι κλισέ, για εμένα είναι το έργο που καθόρισε τόσο την σχέση μου με τα Χριστούγεννα, όσο και την αγάπη μου για τις ταινίες. Το πρώτο από τα τρία «Μόνος στο Σπίτι» είναι ίσως η αγαπημένη μου, μέχρι σήμερα.

Η μαγεία και η «ζεστασιά» των γιορτών, μαζί με τη μοναξιά του Κέβιν που τον βάζει σε μπελάδες, μου έμαθαν ότι τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή που αξίζει να περνάμε με τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά. Ως παιδί, έβλεπα αυτή την ταινία σε μία περίοδο που ήταν πάντοτε ανέμελη και χαρούμενη, με μια υπόσχεση ευτυχίας για τη νέα χρονιά. Φέτος, με το «Μόνος στο Σπίτι» σκοπεύω να αναβιώσω όλα εκείνα τα αισθήματα - ενήλικας, πια, παρέα με φίλους. 

- Γιώργος Γιαννή
 

Το σπαθί του Βασιλιά Αρθούρου

Είναι με διαφορά η ταινία της Disney που είδα τις περισσότερες φορές όταν ήμουν παιδί.

Ήξερα όλους τους διαλόγους απ’ έξω. Ο Γουόρτ (λέγε με Αρθούρο), ένα ορφανό ξανθό αγόρι, κάτι μεταξύ υπηρέτη και εκπαιδευόμενου ιπποκόμου, με τη βοήθεια μερικών φίλων, μιας ενοχλητικά σοφής κουκουβάγιας και ενός μάγου που ζει στην καρδιά του δάσους, βγάζει το μυθικό Εξκάλιμπερ από τον βράχο και αναγορεύεται στον μεγαλύτερο βασιλιά της Αγγλίας. Πώς να μην ταυτιστείς με τον μικρό Γουόρτ; Ένα παιδί που «σπάει» τα κοινωνικά δεσμά της ταπεινής του καταγωγής και αλλάζει τη μοίρα του με μία κίνηση; Μπορεί πια να μη θυμάμαι τους διαλόγους αλλά για μένα παραμένει πάντα η καλύτερη μεταφορά της ιστορίας του Βασιλιά Αρθούρου. Έχει ψυχή, καρδιά, φοβερό soundtrack και μια υπέροχη αθωότητα που δεν έχασε ποτέ.

- Βασίλης Καψάσκης

Αλαντίν

Λίγο το μαγικό χαλί, λίγο το Τζίνι, λίγο το «Πρίγκιπας Αλί» που τραγουδάω μέχρι σήμερα χωρίς να χάσω στίχο - δεν είναι «ένοχη» απόλαυση, αλλά η ταινία που έχω δει περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη. 

Ο Αλαντίν δεν υπήρξε ποτέ ο αγαπημένος μου ήρωας. Ένας νέος που λέει ψέματα για να γίνει αποδεκτός, ξεγελά τον κόσμο και παραδέχεται την αλήθεια του όταν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς - μάλλον τον λυπόμουν. Έμαθα όμως πως, το να είσαι ο εαυτός σου, θέλει πραγματικό θάρρος. Με θυμάμαι ακόμη στο Νηπιαγωγείο να υπερασπίζομαι με πάθος το Τζίνι, να ζωγραφίζω παντού λυχνάρια και να ψάχνω με μανία ποιες θα ήταν οι δικές μου τρεις ευχές - θα ζητούσα σίγουρα μαλλιά σαν της Γιασμίν και να πηγαίνω σχολείο ντυμένη πριγκίπισσα. Θυμάμαι επίσης να αποκαλώ «Τζαφάρ» τον αδελφό μου κάθε φορά που τσακωνόμασταν και να εκλιπαρώ τη μητέρα μου να πάρουμε ένα παπαγαλάκι για να το ταΐζω κράκερς. Παπαγάλο δεν πήρα ποτέ, ούτε απέκτησα τον δικό μου Αμπού - τον υποκατέστησα, ωστόσο, με μία γάτα. 

- Στεφανία Παπαδημητρίου

Περλ Χάρμπορ

Την πρώτη φορά που είδα το Pearl Harbor, μπήκα σε σκέψεις. Συνειδητοποίησα ότι, πράγματι, οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε και, αν το θέλουμε, μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου - έστω και για λίγο, έστω στο τέλος. Συνειδητοποίησα, επίσης, πως η αγάπη άνευ όρων υπάρχει σε πολλά επίπεδα - από τη φιλία του Danny και του Rafe, μέχρι τον δεσμό και των δύο με την Evelyn. 

Δεν είναι μία ακόμη ρομαντική ταινία εποχής, ούτε απλή περιπέτεια. Καταφέρνει να συνδυάσει την πολυπλοκότητα ενός ερωτικού τριγώνου με την ανδρική φιλία κι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ με έκανε να ταυτιστώ και με τους τρεις χαρακτήρες - τους δικαιολόγησα, κατάλαβα τι τους οδήγησε σε κάθε πράξη και μπήκα στη θέση τους χωρίς να τους κρίνω. Παράλληλα, είδα πόσο σημαντικό είναι να ζεις την κάθε στιγμή, να τολμάς και να διεκδικείς αυτό που πιστεύεις πως σου αξίζει. 

- Άννα Λαπαρδάγια

Star Wars: Η Αόρατη Απειλή (Επεισόδιο Ι)

Ήταν η πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας που είδα στο σινεμά – δεν ήμουν πάνω από 7 χρονών. Θυμάμαι να πηγαίνω με τον πατέρα μου, να παρακολουθώ σχεδόν εκστατικά την πλοκή να εξελίσσεται και να μην μπορώ να διανοηθώ τι είχα μόλις παρακολουθήσει, όταν πια το έργο τελείωσε. Τα γραφικά, η δράση, οι χαρακτήρες, ο Obi-Wan Kenobi που αμέσως έγινε (και παραμένει μέχρι σήμερα) ο αγαπημένος μου – όλα τους, μου άνοιξαν ένα παράθυρο που δε φανταζόμουν πως υπήρχε και, χωρίς να το καταλάβω, έγινα ορκισμένος φαν sci-fi.

Fast forward στο 2022, ξαναβλέποντας την ταινία που σχεδόν άλλαξε την κοσμοθεωρία μου ως παιδί, όχι στο σινεμά αλλά στην οθόνη του υπολογιστή μου αυτή τη φορά, ένιωσα σαν να μην πέρασε μια μέρα: Η ίδια αγάπη για τον Obi-Wan, ο ίδιος ενθουσιασμός με τα γραφικά και τους χαρακτήρες, το ίδιο ενδιαφέρον για την υπόθεση, παρόλο που πλέον γνώριζα το τέλος. Το Star Wars: Η Αόρατη Απειλή (Επεισόδιο Ι) είναι, χωρίς αμφιβολία, η αγαπημένη μου ταινία.

- Δημήτρης Βουκελάτος

Ανακαλύψτε περισσότερα στο www.disneyplus.com