Το lunch break είναι must και υπάρχει σοβαρός λόγος

ADVERTORIAL

Ο Κωστής δουλεύει από το σπίτι. Τα τελευταία τρία χρόνια, η εταιρεία εφάρμοσε το «hybrid» μοντέλο εργασίας και η αλήθεια είναι πως σχετικά βόλεψε. Meetings στο γραφείο μία φορά την εβδομάδα. Για κάποιους μπορεί να ακούγεται ιδανικό και ίσως και να είναι. Όμως ο Κωστής, ενώ απελευθερώθηκε από την ατελείωτη κίνηση και τα ανυπόφορα κορναρίσματα στις επτά το πρωί, έχασε παράλληλα και ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής στο γραφείο. Το lunch break, το ομαδικό, ήταν πάντα κάτι σαν ιεροτελεστία μεταξύ των πέντε συναδέλφων του τμήματός του. Η ξεκούραση. Η καλύτερη ώρα της ημέρας.

Στην παρούσα φάση, το μεσημεριανό διάλειμμα όχι μόνο απέχει από το «οικογενειακό» μοτίβο, αλλά υπάρχουν μέρες που παραλείπεται εντελώς. Κάθε πρωί ένα μπολ βρώμης με δημητριακά, αλμυρά κριτσίνια και σοκολατένιες μπάρες πάνε κι έρχονται από τη μία γωνία του γραφείου στην άλλη, αγκαζέ με δυο-τρεις κούπες macchiato, την ίδια στιγμή που η ώρα του μεσημεριανού χάνεται ανάμεσα σε αμέτρητα τηλεφωνήματα και emails. Αν και, εδώ που τα λέμε, το πρωινό του ακούγεται ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Η αλήθεια είναι πως ο Κωστής ξέρει να γεμίζει και να κρατά γεμάτα τα ντουλάπια του. Το «cardio» της εβδομάδας είναι τα ψώνια στα Lidl, ο μόνος λόγος που κουνά το αυτοκίνητο και διαφοροποιεί κάπως το δρομολόγιο γραφείο-κουζίνα-σαλόνι-κρεβατοκάμαρα.  

Καλό το home office, αλλά κρύβει και παγίδες. Και ενώ ο ίδιος ξέρει ότι πρέπει να σηκώνεται, να τεντώνεται, να πηγαίνει μια βόλτα στο πάρκο, ίσως ακόμη και να παίρνει έναν υπνάκο στη μέση της ημέρας, στην πραγματικότητα απλά βυθίζεται στην καρέκλα, τσεκάροντας τα social σε κάθε πιθανό λεπτό απραξίας. Είναι η γνωστή παγίδα και η μεγαλύτερη όλων: πολύ κουρασμένος για να ξεκουραστεί. Ή μάλλον πολύ απασχολημένος για να διακόψει εκείνο που τον απασχολεί. Κι ευτυχώς έχει αρχίσει να το συνειδητοποιεί. Η μικρότερη αδερφή του και προσφάτως πρωτοετής φοιτήτρια θα χτυπήσει το κουδούνι ένα τυχαίο μεσημέρι. Η παραπάνω εικόνα του γραφείου του Κωστή, ο ίδιος ο Κωστής με τις ξεβαμμένες φόρμες και η απογοήτευση που ακολουθεί την ερώτηση «Καλά, πάλι δε μαγείρεψες τίποτα;», οδηγεί την μικρή σε ένα σωρό -αναπόφευκτα- αρνητικά σχόλια. «Τόσα ωραία πράγματα πήρες από τα Lidl. Τόσο πολύ βαριέσαι;». Η ίδια, κουνώντας το κεφάλι απαξιωτικά, θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Θα ανοίξει το φουλαρισμένο ψυγείο και θα ετοιμάσει μόνη της ένα έξτρα νόστιμο, μπελαλίδικο σάντουιτς του πεντάλεπτου, έτσι για τη μεσημεριανή λιγούρα. Και ο Κωστής θα έχει μόλις φάει ένα «αδερφικό» χαστούκι.  Ε, και ως γνωστόν αυτά πονάνε περισσότερο από άλλα, οπότε έχει έρθει η ώρα για δράση.

Ο ίδιος θα βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να επαναφέρει ένα τίμιο lunch break την επόμενη Παρασκευή στο γραφείο, βγαλμένο από τα παλιά. Ή μάλλον στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του. Τα ψώνια για το ομαδικό μεσημεριανό έχουν ήδη προγραμματιστεί από την αρχή της εβδομάδας. Χορταστικά bagels, noodles, σαλάτες, ανοιχτά σάντουιτς και τορτίγιες με φρέσκα λαχανικά, νόστιμα τυριά και κάθε λογής μπαχάρια θα μετατρέψουν τη μεγάλη συνεδριακή τραπεζαρία σε afterwork καταστάσεις με παγωμένες μπύρες (χωρίς αλκοόλ), γέλια και μερικά λεπτά τεμπελιάς που όχι απλά απαιτούνται, αλλά επιβραβεύουν και επιβραβεύονται. Με το τρίπτυχο απλά-εύκολα-οικονομικά να πετυχαίνει άψογα – ό,τι ακριβώς χρειάζεται δηλαδή ο μέσος, cool εργαζόμενος για να παραμένει cool, φουλ από ενέργεια και κύριος με το budget του.

Ένα καλό lunch break ίσως αποτελεί τελικά μια μορφή «δεξιότητας» που αξίζει να εξασκείται. Όταν το οκτάωρο μοιάζει ατελείωτο, το διάλειμμα για μεσημεριανό είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό γεύμα. Είναι ανάσα, το σήκωμα του κεφαλιού και το τέντωμα της πλάτης. Είναι κουβέντα με τον εαυτό και με τους άλλους, αλλά και ενεργοποίηση των αισθήσεων. Μακριά από οθόνες και πληκτρολόγια. Είναι τροφή για τη δημιουργικότητα, που κάπου έρχεται και κάπου φεύγει. Αλλά επιστρέφει πάντα μετά από ένα γευστικό break γύρω από το συνεδριακό τραπέζι.