Μαθήματα ζωής από έναν stay-at-home μπαμπά

ADVERTORIAL

Ο Σταύρος είναι full-time μπαμπάς. Εκείνος περνάει τη μέρα με τα δίδυμα, φροντίζοντάς τα όσο η μαμά τους δουλεύει – μια απόφαση που πήραν από κοινού πριν περίπου δύο χρόνια. Πολλοί, βλέπουν ακόμη αυτή τη συνθήκη σαν ένα απίθανο «επάγγελμα» για έναν μπαμπά, και μάλιστα νέο. Κι όμως, η απόφαση του Σταύρου έχει δουλέψει εξαιρετικά μέχρι στιγμής. Έχοντας εργαστεί σαν προγραμματιστής για τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, το σπίτι ήταν πάντα γι’ αυτόν ένα σύνηθες περιβάλλον για να ξοδεύει τα πρωινά του. Όμως, εκείνο που δεν ξέρουν οι περισσότεροι, είναι ότι οι μπαμπάδες που μένουν σπίτι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους δεν χρειάζεται να μένουν όντως εκεί.

Ένα κρύο πρωινό, στο μοναδικό πάρκο της αχανούς γειτονιάς, κάπου στα προάστια της Αττικής, ο Σταύρος γνωρίζει τον Πέρι ή αλλιώς Περικλή. Ο Πέρι είναι μόλις ο δεύτερος stay-at-home μπαμπάς που έχει γνωρίσει ποτέ ο Σταύρος. Δύο τύποι που κοιτάζουν συμπονετικά ο ένας τον άλλον στο πάρκο εδώ και βδομάδες. Γίνονται κανονικοί φίλοι. Όχι φίλοι -λόγω παιδιών- που συναντιούνται στο πάρκο τυχαία, αλλά φίλοι που ορίζουν playdates με τα παιδιά τους οπουδήποτε και με οποιαδήποτε αφορμή. Βιβλιοθήκες, παιδικές εκθέσεις, ανακαλύψεις, γέλια, φαγητά, μαγειρέματα, ποδόσφαιρα. Μέχρι και ψώνια στα κοντινότερα Lidl για το απαραίτητο γέμισμα του ψυγείου. Ένα αυτοσχέδιο ντόμινο από καλές συνήθειες και θετική διάθεση. Μαθήματα ζωής για μπαμπάδες πλήρους απασχόλησης.

Όταν ξεκινάς να ανήκεις σε μια ομάδα -έστω και δύο ατόμων-, νιώθεις διαφορετικά. Υπάρχει κι άλλος δίπλα σου που σπρώχνει ένα καρότσι, κυνηγώντας ταυτόχρονα ένα ακόμη δίχρονο παιδί ή και ένα σχετικά ατίθασο σκυλάκι. Η φιλία μεταξύ των δύο είχε ξεκινήσει κάπως συντηρητικά. Στις πρώτες περιπέτειες, ο Σταύρος θα έστελνε στον Περικλή ένα διακριτικό μήνυμα, ρωτώντας τον αν θα είχε χρόνο για κάτι. Οτιδήποτε. Μέχρι που αυτό το κάτι έγινε η στάνταρ Παρασκευή τους, μια μέρα με πρόγραμμα που τελείωνε αργά το απόγευμα. Από τα ψώνια της ερχόμενης εβδομάδας μέχρι μια τρελή δραστηριότητα, πιο τρελή από κάθε προηγούμενη. Μια μέρα εκτός γειτονιάς. Μια τέτοια Παρασκευή λοιπόν, ο Σταύρος αδυνατεί να κάνει join στο καθιερωμένο ραντεβού λόγω ενός επίμονου κρυολογήματος. Και εκεί είναι που αυτή η νεοσύστατη φιλία θα γίνει η επαφή έκτακτης ανάγκης του ενός για τον άλλον.

Εκείνη την ημέρα ο Περικλής τα αναλαμβάνει όλα. Σαν να ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Και η αλήθεια είναι πως ξέρει. Τόσες και τόσες βδομάδες οι δυο τους έχουν μάθει τα πάντα για τις οικογενειακές ιδιαιτερότητες και τις προτιμήσεις του καθενός. Οπότε και σήμερα, τα πράγματα δεν αλλάζουν φοβερά. Όλα ξεκινούν με μια θαρραλέα αποστολή. Εβδομαδιαία ψώνια στα Lidl με τρία παιδιά κάτω των 3 ετών. Στους διαδρόμους, ο Πέρι μοιάζει με εξωγήινο ανάμεσα σε σπορ και πιο κλασικές μαμάδες, γιαγιάδες που κάνουν σκάουτινγκ στις προσφορές και busy εργαζόμενους που τρέχουν να πάρουν τα βασικά στο διάλειμμά τους. Το θέαμα είναι τόσο παράξενο, όσο και μοναδικό. Ο Περικλής γεμίζει το μεγάλο καρότσι με καθετί θρεπτικό, φυσικό, μυρωδάτο και αγαπημένο για τα παιδιά. Τα ίδια δεν φεύγουν λεπτό από τα μάτια του. Σαν να έχουν μπει και εκείνα στον ρόλο της αποστολής, κρατούν το καρότσι σφιχτά από το πλάι ή κρέμονται με ασφάλεια από το μπλουζάκι του Περικλή. Έξτρα μεγάλες συσκευασίες σε έξτρα μειωμένες τιμές για την απαραίτητη επιβράβευση των μπαμπάδων αργά το βράδυ και γρήγορα, εύκολα και ξεκούραστα γεύματα για τις εργαζόμενες μαμάδες και κάθε γρήγορο αλλά γευστικό lunch break τους.

«Είμαστε οι μεγαλύτεροι θαυμαστές των συζύγων μας. Και οι γυναίκες μας είναι οι μεγαλύτερες θαυμάστριές μας», είχε διαβάσει ο Πέρι στο blog ενός μπαμπά που πήρε την απόφαση να μείνει στο σπίτι με τα παιδιά. Ακριβώς λίγο πριν αποφασίσει να γίνει κι εκείνος ένας τέτοιος μπαμπάς. Και έτσι ακριβώς συμβαίνει. Η πιο σημαντική δουλειά ενός μπαμπά είναι και θα είναι πάντα η αγάπη. Κι αν καμιά φορά τους βλέπετε να σκουπίζουν ένα κομματάκι φράουλας από το πουκάμισό τους, να κυνηγούν ένα νήπιο μέσα στους τεράστιους διαδρόμους ενός σούπερ μάρκετ ή να κυκλοφορούν ντυμένοι με στολές για ένα παιδικό καρναβάλι, τότε αυτοί είναι. Οι ήρωες της ζωής κάποιων οικογενειών, των εαυτών τους, αλλά πολλές φορές και κάποιων άλλων μπαμπάδων. Όπως του Σταύρου. Η γονική «άδεια» για τους μπαμπάδες, είτε δίνεται από κάποια εργασία, είτε αποτελεί μια απλή απόφαση, είναι μια ήσυχη πράξη κοινωνικής επανάστασης. Αλλά και προσωπικής. Αρκεί να τη μοιράζεσαι. Τότε μπορεί να γίνει ακόμα πιο συναρπαστική! Και όλα αυτά με δείκτη μέτρησης τον απόλυτο superdad που δεν μετριέται με check boxes, αλλά με άφθονη και ατελείωτη στοργή.