Μια Κυριακή που δεν βιάζεται

ADVERTORIAL

Μαγειρικές χωρίς ταμπέλα. «Φαγητό συναισθηματικό», όπως λέει η γιαγιά η Χρυσαυγή τρίβοντας ένα ματσάκι μαϊντανό που μοσχοβολάει μέσα στο μεγάλο μπολ με τα υπόλοιπα υλικά. Τα γεμιστά, λουσμένα με ελαιόλαδο και μεράκι, πρωταγωνιστούν στο ανοιξιάτικο μενού της Κυριακής. Η γιαγιά κάνει κατεξοχήν το μαγειρικό κουμάντο της ημέρας, μετά την εβδομαδιαία επίσκεψη στα αγαπημένα της Lidl για το φουλάρισμα του ψυγείου. Η ποιότητα στα υλικά που συνθέτουν κάθε μπελαλίδικο πιάτο αποτελεί το διαχρονικό must στα ψώνια της και ως εκ τούτου δεν θυσιάζεται με τίποτα. Κι ενώ το γεμίζει πάντα με τα «κλασικά», ο τρόπος που τα διαλέγει, κρύβει τη δική της χαρακτηριστική ιδιοσυγκρασία. Βάζει ψυχή, όπως λέμε. Μυρίζει την ντομάτα και τη μελετά καλά μέχρι να φτάσει στον νεροχύτη της, να πλυθεί και να κοπεί σε σχήμα τριαντάφυλλο. Είναι γνωστό πως οι μεγάλες μαγείρισσες δεν λυπούνται το καυτερό, τη σάλτσα και το αλάτι. Όμως το φρέσκο το εκτιμούν και το τιμούν με πάθος. Είναι σημαντικό το τραπέζι της Κυριακής. Πάντα και για πάντα. Αυτό δεν αλλάζει. Είναι μια συνήθεια που έχει κλειδώσει.

Μια μεταλλική ροτόντα, από τις παλιές με τον ενσωματωμένο μηχανισμό, μοιράζει τσίπουρα και τυριά μέχρι να βγει η γάστρα. Γύρω της, καρέκλες και ηλικίες κάθε λογής συναντιούνται και εναλλάσσονται. Τα κινητά απαγορεύονται, αλλά και με έναν μαγικό τρόπο ξεχνιούνται στην άκρη. Ακόμη και από τα παιδιά. Τίποτα το συγκλονιστικά καινούργιο δεν συμβαίνει. Οι συνταγές καθορισμένες. Οι πεπατημένες ακολουθούνται επιτυχώς. Όπως κάθε Κυριακή. Ένα μακροχρόνιο ραντεβού αφιερωμένο στην απλότητα της γεύσης. Η εγγονή Μαίρη που σπουδάζει στο εξωτερικό, έχει έρθει στο χωριό για περιορισμένες εμφανίσεις. Τις πιατέλες με το τουρσί, τους κολοκυθοανθούς, τις χειροποίητες πίτες και το μπόλικο φρυγανισμένο ψωμί τις θυμάται από πάντα. Τότε δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη σημασία για εκείνη, αλλά τώρα ως ενήλικας που βρίσκεται και τόσα μίλια μακριά, αυτό το γνήσιο facetime αποκτά τη δική του ανεκτίμητη αξία.

Δεν είναι τα γενέθλια ή η αποφοίτηση κανενός, αλλά όλοι βρίσκονται εκεί, γύρω από αυτό το τραπέζι. Και η Μαίρη έχει πια μεγαλώσει. Τόσο ώστε να ξέρει πως το παραδοσιακό κυριακάτικο τραπέζι χρειάζεται να μείνει ακριβώς έτσι όπως είναι. Μια διαδικασία με τον δικό της χρόνο. Που κανείς δεν κάνει «skip» ό,τι κι αν συμβαίνει! Που διδάσκει το slow living με έναν πιο ουσιώδη τρόπο. Μέσα από το φαγητό. Που συναντά και ενώνει. Που είναι γεμάτο με τόσο γνώριμες γεύσεις και αυτό δεν πειράζει καθόλου. Σε μια Κυριακή που δεν μυρίζει Δευτέρα. Σε μια Κυριακή που επιτέλους δεν βιάζεται. Ευτυχώς.

Η γιαγιά στύβει το λεμόνι στη σαλάτα με τα χόρτα. Τελευταία πινελιά από αλάτι. Λευκό ξηρό και ερυθρό ημίγλυκο για κάθε γούστο και όρεξη. Εδώ δεν υπάρχουν γευσιγνωστικά πρέπει και συνδυασμοί. Ο καθένας πίνει ότι ορέγεται και το φαγητό ακολουθεί κουμπώνοντας με την όρεξη. Το τραπέζι έχει απ’ όλα. Η γιαγιά Χρυσαυγή κάνει τα ψώνια με τη δική της αναρχική μέθοδο. Στους διαδρόμους των Lidl περιηγείται με κλειστά μάτια. Ξέρει τι θα μαγειρέψει, τι χρειάζεται να αγοράσει και πόσα ακριβώς θα ξοδέψει. Έμφυτο ταλέντο, αβίαστο, κλασικό και αγαπημένο. Και πάντα εντός budget. Εξάλλου, οι παρορμητικές αγορές δεν είναι το φόρτε της. Παραμένει πιστή στη λίστα που φτιάχνει στο τεφτέρι της και ό,τι βάζει στο καλάθι είναι πάντα φρέσκο και ταιριαστό στο εκάστοτε μενού, αλλά και την τσέπη της. Η ίδια έχει τον πλήρη έλεγχο του χρόνου, του ψυγείου αλλά και της κατσαρόλας της. Κι ενώ δεν έχει αφήσει το ρολόι να υπαγορεύει τη ζωή της ούτε λεπτό, το τραπέζι της Κυριακής καταφέρνει να στρώνεται πάντα στην ώρα του. Ακριβώς τη στιγμή που μαζεύονται όλοι γύρω του.

Το φαγητό είναι ζεστό, χωρίς να καίει. Τόσο φρέσκο, όσο και ιδανικά ψημένο. Το τέλειο timing. Μαθήματα αποδοτικότητας από τη γιαγιά Χρυσαυγή. Πλένει, ψιλοκόβει και σερβίρει φρούτα κάθε λογής με μέλι και γιαούρτι για επιδόρπιο. Η Μαίρη στέκεται δίπλα της και την παρατηρεί. Η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή είναι θεραπευτική. Είναι ωραίο να έχεις τον έλεγχο της αξιοποιώντας την στο έπακρο. Χωρίς υπερβολές, ρολόγια και τρεξίματα. Χωρίς προγράμματα, ραντεβού και ρουτίνες. Ξεκινώντας ακόμη και από τα πιο απλά. Αφιερώνοντας χρόνο για να ψιλοκόψεις την πιο φρέσκια ντομάτα και να τη σερβίρεις στο κυριακάτικο τραπέζι. Όχι τρέχοντας για να προλάβεις τη ζωή, αλλά ζώντας και μαθαίνοντας μέσα από τη ζωή. Γιατί αυτό είναι το τραπέζι της Κυριακής. Το περιβόητο. Ένα mainstream μάθημα ζωής για τον σύγχρονο άνθρωπο. Αλλά και για τη Μαίρη, που αύριο αναχωρεί για το δικό της σπίτι, με μια τσάντα Lidl γεμάτη με φρέσκες συνήθειες και κυριακάτικα τραπέζια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και αυτές είναι και θα παραμείνουν οι πιο πολύτιμες αποσκευές της.