«Παραμονή»… και επιμονή στο μέλλον που έρχεται με φόρα

«Παραμονή» και επιμονή στο μέλλον που έρχεται με φόρα

Και φέρνει πάντα το δικό του φως από τα παράθυρα.

ADVERTORIAL

Για τον Σπύρο, η φετινή χρονιά ήταν ένα τεράστιο βήμα «ελεύθερης πτώσης», τόσο τρομακτικό όσο και απελευθερωτικό. Αφήνοντας πίσω του μια πολλά υποσχόμενη θέση σε πολυεθνική εταιρία, -μια θέση που είχε κατακτήσει μετά κόπων-, αποφάσισε να ανοίξει τη δική του επιχείρηση.

 

Δυο φίλοι και συνεργάτες, μπουχτισμένοι επίσης από τις δικές τους πραγματικότητες, έδωσαν γρήγορα το πράσινο φως της συμμετοχής στο εγχείρημα. Και έτσι και έγινε. Στην ηλικία αυτή, των γεμάτων εμπειριών και της υπέρμετρης κούρασης, οι μεγάλες κινήσεις γίνονται σε μικρό χρόνο. Ένα συνεργατικό «καφενείο» αριθμών, γνώσης και δημιουργικότητας μόλις είχε πάρει σάρκα και οστά σε ένα φρεσκοβαμμένο, ενοικιαζόμενο στούντιο. Μια startup «σοφίας» που τώρα διαμορφώνεται. Που αφήνει ό,τι ήξερε και ξεκινάει από την αρχή. 

 

«Παραμονή»… και επιμονή στο μέλλον που έρχεται με φόρα

 

Και αυτή η χρονιά -με ό,τι κι αν έφερε στο διάβα της- φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Και η Παραμονή των Χριστουγέννων τους βρίσκει με μια μίνι ομάδα νέων σε ένα Christmas office party που δεν μοιάζει με κανένα. Ναι, οι νεοσύστατες εταιρίες δουλεύουν πολλές φορές και μια ανάσα πριν τις γιορτές.  Δουλεύουν πολύ. Μπορεί να πρέπει, αλλά μερικές απ’ αυτές το θέλουν κιόλας. Οι μικρές επιχειρήσεις είναι παθιασμένες, όπως και οι άνθρωποί τους. Τα φρέσκα μυαλά που έχουν γίνει κιόλας μέρος της ομάδας δεν είναι πάνω από 25 χρονών κατά μέσο όρο. Τι περίεργο πράγμα για τον Σπύρο, αλλά και πόσο αναζωογονητικό. Πέντε-έξι άτομα, κι όχι χιλιάδες, σε μια τραπεζαρία μικρή, αλλά γεμάτη. Με μουσική υπόκρουση από τους υπολογιστές τους, χωρίς δημοφιλείς μπάντες και πίστες. Σε ένα παρκέ που δεν έχει σημάδια και μια κουζίνα που δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ. Το ψυγείο είναι άδειο, σχεδόν εκτός πρίζας.

 

«Παραμονή»… και επιμονή στο μέλλον που έρχεται με φόρα

 

Τόσο βυθισμένοι στην παραγωγή των ιδεών, που έχουν ξεχάσει ακόμη και να φάνε. Ή μάλλον ότι πεινάνε. Είναι Παραμονή. Ο Σπύρος αρπάζει τα κλειδιά του αυτοκινήτου του και κατευθύνεται στα Lidl της περιοχής χωρίς να ενημερώσει κανέναν. Πρέπει να μετατρέψει άμεσα αυτή τη μέρα σε κάτι αληθινά σημαντικό και κυρίως υπαρκτό. Τα περισσότερα χριστουγεννιάτικα events των γύρω εταιριών του κτιρίου έχουν ήδη συμβεί. Άνθρωποι από κάθε πόστο και κάθε ειδικότητα έχουν «διασκεδάσει» σε ένα αχανές κτίριο χωρίς καν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Αυτά τα party είναι που δεν ήθελε ποτέ ο Σπύρος. Ούτε και κανένας από τους συνεργάτες του. Τώρα, μπροστά σε ράφια γεμάτα καλούδια -από μελομακάρονα, σοκολατένιους άγιους Βασίληδες και ζεστά κρασιά μέχρι deluxe τυριά, ιδιαίτερα αλλαντικά και special αλείμματα- στέκεται έκπληκτος, σχεδόν αποσβολωμένος. Σαν μικρό παιδί. Έτσι αισθάνεται ούτως ή άλλως τους τελευταίους μήνες. Μπορεί να διαλέξει ό,τι θέλει, κάτι για όλα τα γούστα και χωρίς να ξεφύγει από τον προϋπολογισμό της νέας ζωής και του εγχειρήματος του. Αυτός ο manager, αυτός και το λογιστήριο. Αυτός και ο εργαζόμενος, ο νέος αλλά και ο πιο μεγάλος, ο κουρασμένος. Όλα σε ένα. Ένα μείγμα πιο γλυκό και από τα Favorina που απλώνονται μπροστά του σε κάθε πιθανή σοκολατένια εκδοχή. Το δικό του «favor» δηλαδή, προς τον ενήλικο εαυτό του. Είναι πλέον σίγουρο πως έχει έρθει η ώρα να του κάνει λίγο τα χατίρια.

 

«Παραμονή»… και επιμονή στο μέλλον που έρχεται με φόρα

 

Το αυτοσχέδιο χριστουγεννιάτικο γεύμα ετοιμάζεται στο πι και φι. Θυμίζει σχολική μάζωξη. Ο Σπύρος έχει φουλάρει το γραφείο με σακούλες και οι νέοι της παρέας έχουν βουτήξει εντός τους με ενθουσιασμό. Σαν να έχουν μόλις προσγειωθεί τα δώρα του Άγιου Βασίλη. Δεν ήρθαν από την καμινάδα, αλλά μπήκαν από την πόρτα. Ενήλικα δώρα, με τη δική τους φινέτσα. Το σημαντικό είναι ότι έφτασαν στο προορισμό τους. Ήταν στη «λίστα». Φέτος, μετά από πολλά χρόνια η ευχή του του Σπύρου και των συνεργατών του έπιασε και ο Άγιος Βασίλης κάθε άλλο παρά τσιγκουνεύτηκε στο μοίρασμα.

 

«Παραμονή»… και επιμονή στο μέλλον που έρχεται με φόρα

 

Έφερε οικογένεια. Δημιουργική, φρέσκια και καλοδιάθετη. Έφερε μέλλον. Χωρίς επιφυλάξεις. Αυτό που φάνταζε σαν μακρινό όνειρο και παρέμενε ένα τέτοιο για αρκετά χρόνια, μόλις πήρε το δικό του ρίσκο. Και ο Σπύρος μπορεί να κοιμάται πλέον με περισσότερο οικονομικό και διαχειριστικό άγχος, αλλά κοιμάται καλύτερα. Ακόμη και τις μέρες που ξεχνάει να πάει σπίτι και τον παίρνει ο ύπνος στην καρέκλα του γραφείου του, πάνω σε χάρτινες στοίβες, κομπιουτεράκια και ημερολόγια που τρέχουν ασταμάτητα μαζί με τα έξοδα. Γιατί αυτή είναι η πραγματική ζωή για εκείνον και πολλούς σαν κι αυτόν που επιχειρούν εκεί έξω.

 

Το μέλλον δεν είναι ποτέ εύκολο και για κανέναν. Αλλά αξίζει να το περιμένεις. Να «παραμένεις» και να επιμένεις στο φως που φέρνει πάντα μαζί του. Ένα φως που καμιά φορά μπορεί να μπαίνει βίαιο από τα παράθυρα του γραφείου για να σε ξυπνήσει και να σου θυμίσει να πας σπίτι. Γιατί ακόμη και τα όνειρα χρειάζονται λίγη ξεκούραση για να αντέξουν. Να εκκολαφθούν και να γίνουν αυτό που ήθελαν από πάντα.

Good Living
 
 
 
 

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Scroll to top icon