Porto Valitsa: Το «γαλατικό» ξενοδοχείο της Χαλκιδικής γίνεται 25 χρονών

Η οικογένεια Λαγουδάκη μας εξηγεί τον δεκάλογό της, που κάνει τη διαφορά

13.6.2019 | 12:39

Μάιος 1994. Χαλκιδική. Δύο φιγούρες άγνωστης ταυτότητας προσγειώνονται από την Αθήνα. Ένα θρύλος εξαπλώνεται στην περιοχή. Ψίθυροι, εικασίες και σενάρια επιστημονικής φαντασίας για την ταυτότητα αυτών που αποφάσισαν να επενδύσουν σε ένα φαινομενικά άχρηστο κομμάτι γης.

Φαινομενικά. Γιατί στα μάτια του Σωτήρη και της Μαριάννας Λαγουδάκη η γη που πατούσαν ήταν ο λόγος που εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα και παράλληλα τα θεμέλια ενός νέου ταξιδιού. Σχεδιασμένο με μεράκι, λεπτομέρειες που άλλαξαν και έναν «10λογο» που θα έμενε για πάντα ο ίδιος.

Κατά τη φιλοξενία τους να μας σκέφτονται, όπως κι εμείς.

«Η βασική ανάγκη που μας οδήγησε στη δημιουργία του Porto Valitsa ήταν η αναζήτηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής από αυτή της πρωτεύουσας, αλλά και οι νέες εμπειρίες. Κυρίως για τους πελάτες μας. Αυτό που θέλαμε με τον σύζυγό μου ήταν να δημιουργήσουμε έναν χώρο τον οποίο εμείς οι ίδιοι θα θέλαμε να επισκεπτόμαστε ως πελάτες. Έναν χώρο που θα αποχαιρετούσες με εμπειρίες και εικόνες στις βαλίτσες σου και θα μνημόνευες σε φίλους και γνωστούς σε κάθε μέρος της γης. Κι η Χαλκιδική αποτελούσε τότε τον ιδανικό τόπο για να χτιστεί ένας τέτοιος χώρος. Αγνή, χωρίς κανέναν βανδαλισμό, με ένα άρωμα ξεγνοιασιάς και δημιουργίας παράλληλα. Ο κατάλληλος καμβάς. Για φωτεινά, ευτυχισμένα πρόσωπα που ανακαλύπτουν ένα σημείο που δεν υπήρχε, μία πρόταση που δεν είχαν σκεφτεί και στιγμές που θα κουβαλούν για πάντα μέσα τους», αναφέρει η Μαριάννα Λαγουδάκη.

Να αγαπάνε τις αρκούδες και τις φάλαινες αλλά να μην τα θεωρούν κατοικίδια ζώα.

«Για εμάς το Porto Valitsa είναι σαν ένας πλωτός κήπος στο Αιγαίο. Με τρεις πλευρές να βρέχονται από θάλασσα και μία μοναδική ιδιωτικότητα, τόσο μακριά από τα "μαζικά" που επιβάλλει η εποχή, αλλά και τόσο κοντά στον πολιτισμό. Με το μοναδικό πλεονέκτημα να βλέπεις πεντακάθαρα τον ουρανό μόλις κάνει ξαστεριά, με μηδενικό ποσοστό φωτορύπανσης και ηχορύπανσης και με απόλυτο σεβασμό στο μεγαλείο που δημιούργησε η φύση», συνεχίζει η Μυρτώ, η μικρή κόρη της οικογένειας.

Να βλέπουν τον ουρανό πράσινο, τα δέντρα μπλε και τη θάλασσα ό,τι χρώμα τους γουστάρει.

«Μας αρέσει η ωραία τρέλα. Αυτή που δε λογαριάζει τίποτα και μέσα στον ενθουσιασμό της θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βαφτίσει πράσινο τον ουρανό και μπλε τα δέντρα. Όταν ξεκινήσαμε μας έλεγαν τρελούς. Δεν είχαν και τελείως άδικο. Οι δυσκολίες ήταν αμέτρητες και το πεδίο άγνωστο. Αλλά δεν τις νιώθαμε σε κανέναν βαθμό διότι βαδίζαμε με την αγάπη, τον ρομαντισμό, την όρεξη και την άγνοια κινδύνου ενός ερασιτέχνη. Στην αρχή, βήμα – βήμα, δημιουργήθηκε το εστιατόριο που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες των πελατών, ένα ξενοδοχείο με 10 σουίτες και ένα μπαρ πάνω στα βράχια με καταπληκτική θέα. Στη συνέχεια προστέθηκε ένα ανοιχτό θέατρο που κρέμεται κι αυτό στα βράχια και μία υπόσκαφη κάβα. Το τρελό σχέδιο ολοκληρωνόταν χρόνο με τον χρόνο και είχε, ευτυχώς, τη συμπαράσταση κι από άλλους "τρελούς". Που αγκάλιασαν το τόσο έντονα διαφορετικό με απεριόριστη αγάπη, με περιέργεια και με σεβασμό. Γιατί κατάλαβαν ότι μία γη που θεωρούνταν από τους πολλούς ως άχρηστη για εμάς ήταν το λιμάνι που θα αγκυροβολούσε τα όνειρά μας. Κι ότι η θάλασσα έχει πάντα το χρώμα που της δίνεις», τονίζει ο Σωτήρης Λαγουδάκης.

Να μη ζούνε με τους κανόνες κανενός, ούτε καν με τους δικούς τους.

«Ο χώρος των ξενοδοχείων έχει τους δικούς του κανόνες, πολλοί εκ των οποίων διαμορφώνονται υποτίθεται από τους πρωτεργάτες και από αυτούς που ορίζουν τις εκάστοτε "μόδες". Το Porto Valitsa δεν ακολούθησε ποτέ τους κανόνες της εποχής και το "φαίνεσθαι". Σε κανένα σημείο της γης του. Το εστιατόριό μας, για παράδειγμα, έχει αναπτυχθεί σε ένα τελείως διαφορετικό μοντέλο lunch και dinner, βασισμένο στην ελληνικότητα, την ουσία της γεύσης και τις παραδοσιακές τεχνικές. Φαίνεται, ευτυχώς, πως δεν είμαστε οι μόνοι με την ίδια αντίληψη περί κανόνων και "κανονικότητας". Η αναγνώρισή του από τον Dumont Guide ως κορυφαίο εστιατόριο για την Βόρεια Ελλάδα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα "παράσημά", μία δικαίωση των επενδύσεών μας σε εξειδικευμένο και βραβευμένο προσωπικό και μία επιβεβαίωση της φιλοσοφίας μας. Ευτυχώς και το κοινό με όλες αυτές τις άπειρες εικόνες, γεύσεις και αρώματα που κουβαλά από κάθε γωνιά της γης έχει αντιληφθεί ότι μόνο αν σπάσεις τους κανόνες (των άλλων) θα απολαύσεις την πραγματική αξία των πραγμάτων», επισημαίνει ο Γιώργος Λαγουδάκης.

Να ξεχωρίζουν τις ανηφόρες από τις κατηφόρες.

«Κάθε, μα κάθε χρόνο, προσπαθούμε να βελτιώνουμε τις ατέλειες μας, να αναβαθμίζουμε το προϊόν μας με την εμπειρία μας και να προσπαθούμε να είμαστε απόλυτα τίμιοι απέναντι στους πελάτες μας. Μην ξεχνάτε ότι ένα μέρος της 25ετίας αυτής περιείχε εντός της και το γκρίζο της οικονομικής κρίσης. Πολλοί την είδα ως κατηφόρα. Εμείς σαν ανηφόρα. Που ήθελε προσεκτικότερο περπάτημα και ακόμα περισσότερα χρώματα. Έτσι, καταφέραμε όχι μόνο να κρατήσουμε σταθερή και ακέραιη την ποιότητα μας, αλλά και να αναβαθμίσουμε ό,τι χρειάζεται. Οξύμωρο για την εποχή, αλλά πολλές το οξύμωρο σε διαφοροποιεί και σε ξεχωρίζει σε έναν δρόμο», είναι τα λόγια της κυρίας Λαγουδάκη.

Να μην ξέρουν απ' έξω ολόκληρο τον Όμηρο αλλά όσα κρίνουν απαραίτητα.

«Το θεατράκι, όπως και το μπαρ μας, έχουν φιλοξενήσει δεκάδες τραγουδιστές, καλλιτέχνες και πρωτοπόρους από κάθε γωνιά της χώρας και όχι μόνο. Και το εντυπωσιακό είναι πως το κοινό συμμετέχει ενεργά ακόμα κι αν ο καλεσμένος δεν ανήκει στα ακούσματα ή στις καλλιτεχνικές του προτιμήσεις. Όλοι ξέρουν κάποιον στίχο, ένα ρεφρέν, μία σημαντική παύση. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο από όλα. Το να γίνεσαι μία παρέα ακόμα και με φαινομενικά τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Πάντα κάτι έχεις να κερδίσεις», συνεχίζει ο κύριος Σωτήρης.

Να είναι υπερβολικοί σε όλα τους, αρκεί να το ξέρουν.

«Στόχος μας για ακόμα μία σεζόν που ξεκινά είναι πρωτίστως να περάσουμε όμορφα, να δούμε περισσότερα χαμόγελα και να γίνουμε σοφότεροι σε σχέση με πέρσι. Να συνεχίσουμε να σεβόμαστε τον τόπο μας και να προσφέρουμε ακόμα περισσότερες ποιοτικές προτάσεις, που θα ομορφύνουν τις μέρες και τα βράδια του επισκέπτη κάτω από τον όμορφο ουρανό της Χαλκιδικής. Κι όλα αυτά με την υπερβολή που διακατέχει έναν άνθρωπο που αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει. Το ίδιο θέλουμε κι από τους επισκέπτες μας», αναλύει ο Γιώργος.

Ή να ζουν ή να μη ζουν. Τίποτα ενδιάμεσο.

«Από την αρχή διοχετεύσαμε την τεράστια ανάγκη μας για πολιτισμό σε εκθέσεις διάσημων Ελλήνων καλλιτεχνών, σε συναυλίες, σε μαθήματα καλλιτεχνικών στους πελάτες μας, σε δραστηριότητες που δημιουργούσαν εμπειρίες στον ταξιδιώτη (π.χ. από το 1996 οι επισκέπτες μας μάθαιναν να τινάζουν ελιές και να κάνουν λάδι, παρακολουθούσαν μαθήματα ελληνικής μαγειρικής, έφτιαχναν μέλι σε μελίσσια κλπ). Θέλαμε να ζουν στο έπακρο κάθε στιγμή. Στο έπακρο. Πρέπει να σου πω ότι ακόμα και σήμερα λαμβάνουμε κάρτες και email με τις συνταγές που έμαθαν τότε και το πώς τις εξέλιξαν στην πόλη ή τη χώρα τους», προσθέτει ο Γιώργος.

Όταν φεύγουν από κοντά μας για τον υπόλοιπο κόσμο να είναι ευτυχισμένοι.

«Για εμάς όλοι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να ξοδέψουν τον πολύτιμο χρόνο τους στον δικό μας χώρο είναι το ίδιο σημαντικοί και λαμβάνουν της ίδιας μεταχείρισης. Σε μία παρέα, άλλωστε, δεν υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο σημαντικοί. Αλλιώς δεν θα ήταν παρέα. Ούτε θα γίνονταν φίλοι μας και θα έρχονταν ξανά και ξανά σε ετήσια καλέσματα που "κανονίστηκαν" με αγκαλιές και αξέχαστες συζητήσεις. Από τον αξέχαστο Μανώλη Ρασούλη που αγαπούσε τον χώρο μας μέχρι τον Γενικό Διευθυντή της Cartier και ένα ζευγάρι από το Ηράκλειο που έρχεται κάθε χρόνο η έννοια της παρέας ήταν πάντα το κύριο χαρακτηριστικό του χώρου μας. Και οι αμέτρητες ιστορίες. Το ζευγάρι, ας πούμε, από την Κρήτη πρωτοήρθε όταν ο γιος τους ήταν μαθητής Δημοτικού. Πέρσι, ο γιος τους ήρθε για πρώτη φορά χωρίς τους γονείς του αλλά με τους συμφοιτητές του. Ανήκει στο 65% των πελατών μας που έρχονται ξανά και ξανά από την πρώτη μας μέρα μέχρι και σήμερα. Είναι μεγάλη ευλογία να μεγαλώνεις δίπλα και μαζί με τους πελάτες σου», καταλήγει ο κύριος Λαγουδάκης.

Τους επισημαίνω ότι ο δεκάλογός τους περιέχει... εννιά λόγους. Χαμογελάνε. «Σε 25 χρόνια από τώρα ίσως προστεθεί κι ο δέκατος. Ελπίζουμε από τα δικά μας παιδιά», ψιθυρίζει η Μυρτώ.