Πότε ξύπνησες τελευταία φορά τις αισθήσεις σου;

ADVERTORIAL

Κάπου μεταξύ πορτοκαλί και κόκκινου, στην άκρη ενός φουλαρισμένου δρόμου, η Νικόλ δυσανασχετεί κάτω από το κράνος της, στο άκουσμα μιας (ακόμη) ειδοποίησης που σκάει από το smartphone στα ακουστικά της. «Disconnected», η λέξη που πιάνει με την άκρη του ματιού της στην οθόνη. Η ένδειξη έρχεται την κατάλληλη στιγμή να κουμπώσει τέλεια με το κλίμα της ημέρας. Ως δεινή οδηγός βέσπας, η ζωή της είναι ένας συνεχιζόμενος αγώνας ταχύτητας προς κάθε κατεύθυνση. Κι ενώ το τζαμάκι του κράνους μένει ανοιχτό για μόλις λίγα λεπτά, η φύση αποφασίζει εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό να της δώσει ένα γερό μάθημα. Τη στιγμή που επιστρέφει από τα εβδομαδιαία ψώνια στα Lidl, φορτωμένη με κάμποσες σακούλες που κρέμονται μέσα από το γαλάζιο τιμόνι, ένας πυκνός κόκκος σκόνης αποφασίζει να εισβάλει στο εσωτερικό του ματιού της λίγο πριν ανάψει το πράσινο.

Η επίσκεψη στον οφθαλμίατρο κρίνεται απαραίτητη. Η θολή της όραση, την οδηγεί προς το σπίτι με τα πόδια, όπου θα χρειαστεί να παραμείνει για το υπόλοιπο της ημέρας. Μια παράξενη αίσθηση ενέργειας δεν την αφήνει σε ησυχία. Όταν μια τόσο βασική αίσθηση υπολειτουργεί, οι υπόλοιπες ενεργοποιούνται στο έπακρο. Βέβαια, στην περίπτωση της Νικόλ, το τρέξιμο, η βιασύνη και η αλόγιστη ενεργητικότητα είναι απαραίτητα συστατικά για να κυλήσει η κάθε μέρα στα δικά της φυσιολογικά επίπεδα. Για εκείνη, το να καθυστερείς, να βαριέσαι, ή απλά να κάθεσαι είναι αποτυχία. Λάθος φοβερό. Το «Γρήγορα, βιάσου!» ήταν πάντα το mantra που καθοδηγούσε τον τρόπο ζωής της. Τώρα, με το ένα μάτι θολό, ευτυχώς δεν σπεύδει να πάει πουθενά. Παρά μόνο στην κουζίνα. Το ελάχιστο μιας αξιοπρεπούς διαδρομής που της έχει απομείνει.

Οι σακούλες με τα ψώνια στέκονται στον πάγκο της κουζίνας απείραχτες για μερικές ώρες. Η πολυαγαπημένη συνήθεια της μαγειρικής έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό, κάπου μέσα στα συρτάρια με τις οικογενειακές συνταγές. Ξεκινά να τοποθετεί τα φρέσκα φρούτα και λαχανικά στη θέση τους. Οι μυρωδάτες ντομάτες βάζουν μπρος στην παραμελημένη αίσθηση της οσμής. Πόσο καιρό έχει να μαγειρέψει κάτι ωραίο; Κάτι άλλο, διαφορετικό, πέρα από χρονοδιαγράμματα, λίστες και συνήθειες. Αποφασίζει να επινοήσει τη δική της βερσιόν από τα μαμαδίστικα γεμιστά. Οι ντομάτες γεμίζουν με χρώμα και φρεσκάδα τον γκρίζο τρίφτη. Γεύεται, μυρίζει, ακούει, παρατηρεί τα χρώματα και τα υλικά που μπερδεύονται στο μπολ σαν μουσική συμφωνία. Κάθε «καντράν» στον εγκέφαλό της στρέφεται στη μέγιστη ρύθμιση του, ενώ η ίδια αντιλαμβάνεται κάθε απόχρωση, ήχο και μυρωδιά με τέλεια καθαρότητα. Μια μπύρα μπαίνει στην κατάψυξη μαζί με ένα αυτοσχέδιο παγωτό από μπανάνες και μέλι για το επιδόρπιο. Πανεύκολο, μη βιαστικό, μη χρονοβόρο. Απόλυτα σύγχρονο μέσα στην απλότητά του. Αυτό θα είναι για σήμερα το γεύμα της. Το τέλειο πείραμα επαναφοράς στο τώρα. Στο εντελώς τώρα.

Και το πείραμα, όσο φιλόδοξο κι αν ακούγεται για εκείνη, συνεχίζεται και τις επόμενες μέρες, όταν πια η όραση έχει ξεθολώσει, μαζί με την σχεδόν «ρομποτική» πραγματικότητα της. Τα ψώνια στα Lidl φέρνουν νέες γεύσεις που αρχίζουν να συγκρίνονται, να προτιμώνται και να προστίθενται στο πιο απλοποιημένο και συνάμα σούπερ αποδοτικό «to-do» της ημέρας της. Πληθώρα ολόφρεσκων φρούτων και λαχανικών που εφοδιάζουν σε καθημερινή βάση τα ράφια, στημένα πολύχρωμα και αμφιθεατρικά, διαφορετικά σνακ, κρασιά, γευστικά πρωινά και light βραδινά καθιερώνουν την αίσθηση της γεύσης και την αξιοποίησή της στα must μιας νέας ρουτίνας. Μιας ρουτίνας που δεν ρουτινιάζει, δεν αγχώνεται και κυρίως δεν τρέχει χωρίς ιδιαίτερο λόγο και σκοπό. Η Νικόλ είχε βρει τον καλύτερο τρόπο να αξιοποιεί τη δύναμη των αισθήσεών της. Αλλά και της μαγειρικής της. Με γρήγορες, εύκολες και budget-friendly αγορές που τη βάζουν ξανά και ξανά στην κουζίνα. Για να συνδεθεί με ανθρώπους, αλλά και να βιώσει στιγμές που θα θυμάται, όντας παρούσα στο εδώ και τώρα. Ακόμη κι αν αυτό ξεκινάει από μια γρήγορη βόλτα στο σούπερ μάρκετ. Γιατί όταν είσαι πραγματικά εκεί σε κάθε εμπειρία, όποια κι αν είναι αυτή, απολαμβάνεις περισσότερο τη ζωή.

Και η Νικόλ, ανεβαίνοντας σήμερα το πρωί στη βέσπα της έχει βάλει στόχο να απολαμβάνει τη ζωή όσο μπορεί. Χωρίς να σταματήσει να «φορτώνει» την καθημερινότητά της με όλα όσα αγαπά. Θα συνεχίσει να συνδέεται και να αποσυνδέεται σε μια αλλεπάλληλη σύζευξη με τη ζωή, που άλλοτε πετυχαίνει και άλλοτε όχι. Γιατί τώρα ξέρει ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο, αλλά απλώς επιλογή. Μια επιλογή που κατά κάποιον τρόπο από ‘δω και πέρα θα ανταποκρίνεται μόνο σε μια βαθιά ριζωμένη επιθυμία. «Ε τώρα βιάσου, εκεί μάλιστα!», θα πει στον εαυτό της χαμογελώντας του από τον δεξιό καθρέπτη λίγο πριν ανάψει ξανά το πράσινο.