Στο ζύγι της ζωής, υπάρχει και το τώρα

ADVERTORIAL

Η Ελένη, ζυγός στο ζώδιο, όλα τα ζυγίζει σε σημείο υπερβολικό. Στα 34 της, βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα σε μερικές ελαφρώς διαφορετικές επιλογές ζωής. Ένα σταυροδρόμι άλλωστε είναι όλα. «Να τα μαζέψω και να μετακομίσω σε άλλη χώρα ή απλά να αφήσω τη ζωή μου να απλωθεί σε ένα σπίτι με οικογένεια;» Αναρωτιέται συχνά σε μια αδιάκοπη πάλη υποθετικών σκέψεων με τις δυνατότητες και τα αν. Στα καθιερωμένα ψώνια της εβδομάδας, μια καλοχτενισμένη εβδομηντάχρονη κυρία βάζει στη ζυγαριά κάμποσες κατακόκκινες ντομάτες. Ένα κιλό ακριβώς. «Δεν τις μπορώ τις ζυγαριές», θα πει στην Ελένη χαμογελώντας, «αλλά είμαι και νοικοκυρά παλιάς σχολής και ακριβείας!». Κι εκεί είναι που θα ξεκινήσει ένα μικρό μάθημα ζωής. Με την κυρία Τέρψη να οδηγεί τα ψώνια με ενέργεια εικοσάχρονης. Χωρίς άγχος, αλλά με λίστα σε χαρτάκι. Όχι στο κινητό. Και χωρίς ζύγι, αλλά με τέλειους υπολογισμούς. Στις συνταγές των υλικών, στο μοίρασμα του χρόνου, αλλά και στη διαχείριση του προσωπικού budget. Σε αυτά που παιδεύουν, αλλά και σε εκείνα που μπερδεύουν τη σύγχρονη ζωή της Ελένης. Με μια μεθοδικότητα που τα περιέχει όλα.

Η κυρία Τέρψη της συστήνεται, συνεχίζοντας ακάθεκτη τον ειρμό της. Όσο λατρεύει το… σκάουτινγκ φρέσκων, πολύχρωμων και μυρωδάτων λαχανικών στα αγαπημένα της Lidl, άλλο τόσο δυσανασχετεί με τη διαδικασία του ζυγίσματος. Κανείς δεν κρίνει απαραίτητο το ζύγισμα τους εδώ που τα λέμε, αλλά εκείνη παλεύει μέσα της με τη βαθιά σχολαστική και ταυτόχρονα άκρως μποέμ φύση της. Στα «data» που άθελά της συλλέγονται κάθε φορά που επισκέπτεται το σούπερ μάρκετ, υπερτερεί στο τέλος η ευκολία, η έμπνευση και η ελευθερία του να γεμίζεις ένα -όσο γίνεται- αυθόρμητο καλάθι. Η Ελένη την παρατηρεί να τοποθετεί κάθε λογής λαχανικό στο καρότσι σε αρκετά ακριβείς ποσότητες. Δίπλα από το εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο, τα όσπρια, τις μελιτζάνες και τα κολοκυθάκια, θα χωρέσει ένα κουτί με χωνάκια παγωτό σε προσφορά, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Φαίνεται να έχει πλήρη έλεγχο στην κουζίνα, αλλά και στο πορτοφόλι της, όμως ταυτόχρονα από το πρόσωπό της λείπει οποιαδήποτε ένδειξη βιασύνης. Ξέρει τις προσφορές απ’ έξω, αφού πάντα διαβάζει το φυλλάδιο με τα μικροσκοπικά, μακρόστενα γυαλιά της λίγο πριν φτιάξει τη λίστα της. Κι ενώ πηγαίνει στοχευμένα και ψάχνει πάντα το φρεσκότερο, την ίδια στιγμή τη βλέπεις να επιλέγει προϊόντα με το πορτοκαλί αυτοκόλλητο μειωμένης τιμής. «Τίποτα δεν πάει χαμένο! Θα φτιάξω εγώ αύριο ωραιότατη γαλατόπιτα», τονίζει με χαρά, βάζοντας ένα γάλα με μειωμένη τιμή, εξαιτίας της κοντινής ημερομηνίας λήξης, στο καρότσι της.

Η Ελένη απορεί και συνάμα ενθουσιάζεται με την old-school οικολογική ευαισθησία της κυρίας Τέρψης. Να που τελικά δεν είναι μόνο οι γεύσεις και η νοστιμάδα τους μια κληρονομιά που περνά από γενιά σε γενιά. Δεν είναι οι ιδέες για μπελαλίδικη μαγειρική που με δύο-τρία έξυπνα tips γίνονται παιχνιδάκι, ούτε τα υλικά που επιλέγονται με κλειστά μάτια λόγω της πολυετούς εμπειρίας. Είναι αυτό το είδος παραδοσιακής στρατηγικής, που δεν συγκρίνεται και δεν αντιγράφεται. Που μπορεί να φεύγει από τα όρια του μέτρου και της ζυγαριάς, χωρίς όμως ποτέ να ξεφεύγει. Η κυρία Τέρψη έμαθε από μικρή να ζει με ό,τι της έφερνε στην κουζίνα ο τόπος της. Κι έτσι έμαθε να δείχνει την αγάπη της, μέσα από ένα πιάτο φαγητό. Κι εκεί ακριβώς είναι που αποδίδεται το μεράκι που βάζει άφθονο για τη δημιουργία του. «Προσπάθησε με ότι υλικά έχεις κι αν δεν σου βγει, δεν χάλασε κι ο κόσμος», λέει στην Ελένη μετά την αφήγηση μιας -πανεύκολης- κατά τα λεγόμενά της συνταγής για την προετοιμασία του φρικασέ.

Και κάπου μέσα σ’ αυτή τη φράση κρύβεται και μια μεγάλη αλήθεια. Στα πλαίσια της φαντασίας, θα υπάρχει πάντα μια λίγο πιο λαμπερή, πιο συναρπαστική, πιο ικανοποιητική εκδοχή ζωής. Ίσως όμως για την Ελένη, οι διαθέσιμες επιλογές να μην είναι τελικά «παιδιά και σπίτι» ή «ταξίδια και ελευθερία». Το ζήτημα είναι για αρχή να προσπαθήσει να φτιάξει έναν γευστικό συνδυασμό με τα υλικά που ήδη έχει. Όπως ακριβώς τη συμβούλευσε η κυρία Τέρψη. Κι αυτό ενδεχομένως να διευκολύνει κάπως το αναπόφευκτο σφράγισμα μιας πιθανότητας και τη συνειδητή επιλογή μιας άλλης. «Άσε τώρα τις δικές μου τις συνταγές. Και φτιάξε τις δικές σου. Μπορείς. Και μακριά από ζυγαριές.», φωνάζει με έντονο χαμόγελο η κυρία Τέρψη μπαίνοντας αεράτη στο αυτοκίνητο του γιού της.

Η Ελένη παίρνει με τη σειρά της το δικό της αυτοκίνητο και κατευθύνεται προς το σπίτι. Τα πιο γρήγορα ψώνια της ζωής της. Και τα πιο έξυπνα. Στέκεται πανέτοιμη μπροστά στον πάγκο της κουζίνας με αυτοπεποίθηση και τακτική έμπειρης νοικοκυράς. Θα αυτοσχεδιάσει. Αυτή τη φορά δεν θα προγραμματίσει το μενού, ούτε θα ζυγίσει τα υλικά. Κι ότι βγει. Κι αν δεν βγει, «δεν χάλασε κι ο κόσμος». Ευτυχώς και επιτέλους. Καθώς ότι δεν μας βγαίνει, είναι για να προχωρήσει κάτι άλλο που δεν είχαμε υπολογίσει. Και αυτό από μόνο του κάθε μέρα αξίζει να το θυμόμαστε. Ή και να το συναντάμε εκεί που δεν είχαμε καν σκεφτεί ότι μπορεί και να υπάρχει.