«Όλη η ζωή μου άλλαξε από τρεις κουβέντες μίας συγγενούς σε ένα πάρτι που ειπώθηκαν χαλαρά: Ξέρεις ότι είσαι αυτιστική, σωστά; Κατ’ αρχάς θα απέρριπτα την ιδέα. Ήμουν 30 και όσα γνώριζα για τον αυτισμό θα βασίζονταν σε καρικατούρες της τηλεόρασης και στις πεποιθήσεις ότι οποιοσδήποτε είχε περίεργη συμπεριφορά σίγουρα θα βρισκόταν στο φάσμα του αυτισμού. Πίστευα ότι οι άνθρωποι στο φάσμα του αυτισμού ήταν διάνοιες των μαθηματικών με χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης και μεγάλη αγάπη για τα τρένα.
»Φυσικά, δεν υπάρχει ένας τρόπος για να είναι κανείς αυτιστικός και ο αυτισμός μπορεί να εκδηλώνεται διαφορετικά από άτομα σε άτομο. Είμαι ένα φωνακλάδικο δημιουργικό άτομο, με υπερδραστήρια ενσυναίσθηση, που με το ζόρι μπορώ να κάνω μια απλή πρόσθεση και ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα για τα τρένα. Η ιστορία μου είναι πιο συνηθισμένη απ’ ό,τι νομίζετε. Μεγαλώνοντας, τα αυτιστικά μου ξεσπάσματα, μία απολύτως απρόθυμη απάντηση σε συναισθηματική ή σωματική πίεση, απορρίπτονταν, καθώς μεταφράζονταν ως αναζήτηση προσοχής.
»Αυτό μου δημιουργούσε σύγχυση και με τρόμαζε, καθώς σχεδόν έπεισα τον εαυτό μου ότι συμπεριφερόμουν άσχημα επίτηδες. Σε όλο αυτό προσθέστε και την αισθητηριακή ευαισθησία στα φώτα, σε μυρωδιές και θορύβους, σε υφές και γεύσεις που έκανε τα πάντα αφόρητα, κάποτε και οδυνηρά. Για να μην αναφέρω τη σοβαρή αποστροφή για σχεδόν όλα τα φαγητά. Πολύ σύντομα μου κόλλησε και η ρετσινιά του κακομαθημένου.
»Η φυσική μου τάση να «φτύνω» έτσι απλά άβολες αλήθειες στα αυτιά των άλλων μεταφραζόταν από τους άλλους ως χειριστικότητα. Λες και ό,τι έκανα θα παρεξηγούνταν ούτως ή άλλως. Και τότε ξεκίνησα να εξηγώ τα πάντα για ό,τι έλεγα και ό,τι έκανα και να υπεραναλύω κάθε μου κίνηση, κάτι που οι άλλοι έβρισκαν ενοχλητικό. Μέχρι την ηλικία των 7 ετών η αυτοεκτίμησή μου είχε βυθιστεί. Προσπαθούσα να κρύψω τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα και τη διαφορετικότητα μου, καμουφλάροντας τα εμμονικά ενδιαφέροντά μου ή επιλέγοντας παρόμοια με αυτά άλλων κοριτσιών της ηλικίας μου, όπως το να μου αρέσουν οι Χάνσον (boyband της εποχής).
»Αυτό αποκαλείται καμουφλάρισμα και είναι κάτι που κάνουν πολλά αυτιστικά κορίτσια (συνήθως με αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας) για να καταφέρουν να αφομοιωθούν από τους άλλους. Δυστυχώς, οι συνέπειες αυτού του χρόνιου καμουφλαρίσματος της συμπεριφοράς είναι τα σοβαρά προβλήματα στην ψυχική υγεία και (αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν) αυτιστικό burn out, μια εμπειρία με την οποία μπορούν να ταυτιστούν πολλά άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Είναι το σημείο όπου οι δυσκολίες ξαφνικά μεγεθύνονται και καθίσταται ανέφικτο να συμμετέχεις στις δραστηριότητες του υπόλοιπου κόσμου.
»Πολύ συχνά ο αυτισμός παρουσιάζεται ως μία ασθένεια που θεραπεύεται, ενώ στην πραγματικότητα είναι μία ολότελα διαφορετική εμπειρία της ζωής. Αν και υπάρχουν μειονεκτήματα, υπάρχουν και χαρίσματα. Κόντρα στα στερεότυπα, οι άνθρωποι που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού μπορούν να είναι δημιουργικοί, γεμάτοι συναισθήματα και με υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Επίσης, είναι ευγενείς τη στιγμή που λένε αυτό ακριβώς που πιστεύουν.
»Σε ό,τι με αφορά νοιάζομαι βαθιά για την κοινωνική δικαιοσύνη και τα ζώα, αντλώ ανείπωτη χαρά από τα εμμονικά ενδιαφέροντά μου. Και όταν οι αισθηριακές μου υπερευαισθησίες επικεντρώνονται σε θετικά ερεθίσματα, όπως η μουσική για παράδειγμα, η όλη εμπειρία είναι υπέροχη.
»Στο Ηνωμένο Βασίλειο εικάζεται ότι βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού 1 στους 100 ανθρώπους. Διαγιγνώσκονται στο φάσμα 3 φορές περισσότερα αγόρια από κορίτσια. Όπως σε πολλά πεδία της επιστημονικής έρευνας οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στις σχετικές μελέτες και πολλά από τα διαγνωστικά κριτήρια σχετικά με τον αυτισμό έχουν διαμορφωθεί βάσει του δείγματος των ανδρών.
»Κατά την περασμένη δεκαετία, η γνώση μας για το πώς ο αυτισμός μπορεί να εκδηλώνεται διαφορετικά σε κορίτσια και γυναίκες και για το κατά πόσο οι συμπεριφορές μας μπορεί να ερμηνεύονται διαφορετικά, άλλαξε δραστικά. Όμως, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο και η επιστήμη επίσης. Μέχρι να διαγνωστώ στο φάσμα του αυτισμού, θεωρούσα ότι ήμουν ένα χαλασμένο, κακό άτομο. Η διάγνωσή μου μου επέτρεψε να πλαισιώσω σωστά και να εξηγήσω αυτό που βίωνα τόσο στους οικείους μου όσο και στον κόσμο εκεί έξω.
»Συναντώντας άλλους ανθρώπους που βρίσκονταν στο φάσμα του αυτισμού, μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω και στο τέλος να αγαπήσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Το να ζεις ούσα στο φάσμα του αυτισμού σίγουρα δεν είναι μια ζωή στη λιακάδα σπαρμένη με ρόδα. Όπως όλα σ’ αυτή τη ζωή έρχεται με τα υπέρ και τα κατά του. Κάποιοι το βλέπουν σαν αρρώστια, ενώ άλλοι το αντιμετωπίζουν σα να έχεις κάποια υπερδύναμη. Για εμένα δεν είναι τίποτα απ’ τα δύο. Είναι απλώς η σκιαγράφηση της ταυτότητας μου, του ποια είμαι και το να θεραπευτώ από τον αυτισμό μου, θα είναι σα να με θεραπεύουν από τον ίδιο μου τον εαυτό.
»Η ελπίδα μου είναι ότι στο μέλλον η κοινωνία θα καταφέρει να φτάσει σε μία καλύτερη αντίληψη του φάσματος του αυτισμού, ώστε τα κορίτσια των επόμενων γενεών θα μπορούν να λαμβάνουν διάγνωση σε πολύ μικρότερη ηλικία. Έτσι θα τους δίνεται η στήριξη που χρειάζονται για να εξελιχθούν, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να μπορούν να σχετιστούν με άλλους ανθρώπους, αλλά με τους δικούς τους όρους, παραμένοντας ο εαυτός τους, ο μοναδικός, υπέροχος, στο φάσμα του αυτισμού εαυτός τους».
ΠΗΓΗ: BBC.com
