Η καινούργια θεατρική περίοδος ξεκινά με μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της περασμένης χρονιάς και του Φεστιβάλ Αθηνών που επαναλαμβάνονται. Επιλέξαμε μερικές από αυτές και τις προτείνουμε για αρχή της σαιζόν.
Σταματία, το γένος Αργυροπούλου
Στο θέατρο του Νέου Κόσμου, ο μονόλογος του Κώστα Σωτηρίου Σταματία, το γένος Αργυροπούλου, ήταν μια από τις πιο συζητημένες παραστάσεις της περσινής θεατρικής περιόδου. Με αριστοτεχνικό τρόπο και μέσα από μια προσωπική αφήγηση περιγράφεται η ιστορία του τόπου μας τα τελευταία 60 χρόνια.
Ξεκινώντας από το 1950, με νωπά τα τραύματα του Εμφυλίου, και την ηρωίδα στα 17 της χρόνια, κόρη ενός φανατικού αντικομουνιστή, ξετυλίγεται το κουβάρι των μικρών και μεγάλων γεγονότων και αντιθέσεων που σημάδεψαν τη χώρα, μέσα από τα μάτια μιας απλής γυναίκας. Η Σταματία είναι μια ηττημένη ηρωίδα. Ένα πρόσωπο άτολμο και βαθιά συντηρητικό, ένα πρόσωπο διπλανό μας και οικείο που μπορεί εύκολα κανείς να συμπονέσει για την ατολμία, την έλλειψη αγωνιστικότητας, την προσήλωση στον συντηρητισμό και κάποιες αξίες που διέτρεξαν και διαμόρφωσαν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Με τον λόγο της η Σταματία συγκρούεται διαρκώς με ένα τετελεσμένο παρελθόν και ένα εύθραυστο παρόν. Η Ελένη Ουζουνίδου πλάθει ένα ρόλο χυμώδη αλλά και λεπταίσθητο, δημιουργώντας στον θεατή μια σειρά εικόνων γεμάτες πικρό χιούμορ και σαρκασμό.
Θέατρο του Νέου Κόσμου – Δώμα από 7/10
Σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζει η Ελένη Ουζουνίδου
«Υπόθεση Φαρμακονήσι ή το δίκιο του νερού»
Με μια παράσταση του Ανέστη Αζά, εγκαινιάζεται ο προγραμματισμός του Εθνικού θεάτρου, στο Υπόγειο του Ρεξ, στις 7 Νοεμβρίου. Η «Υπόθεση Φαρμακονήσι ή το δίκιο του νερού», παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι.
Υπόθεση πιο επίκαιρη από ποτέ, καταγράφει την ιστορία της ανατροπής της λέμβου στο Φαρμακονήσι και όσα ακολούθησαν μέχρι σήμερα.
Τι έγινε, στ’ αλήθεια, στο Φαρμακονήσι; Πόσο ρατσιστές είμαστε ως λαός και πόσο ρεαλιστική είναι η εικόνα από τα γεγονότα που γίνονται στην περιοχή; Ο Αζάς μετέτρεψε σε θεατρική παράσταση μία από τις πιο ντροπιαστικές ιστορίες της εποχής μας. Το Φαρμακονήσι, ένα μικρό, άνυδρο νησάκι, που στα 4 τετραγωνικά χιλιόμετρα της έκτασής του αφθονούν οι αγροαρουραίοι, με πληθυσμό δέκα κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ήρθε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας για πρώτη φορά στις 20 Ιανουαρίου του 2014. Δώδεκα άνθρωποι, όλοι γυναίκες και παιδιά, βρήκαν τον θάνατο όταν ανατράπηκε το μικρό βαρκάκι που τους μετέφερε από την Τουρκία σε ελληνικό έδαφος. Η ιστορία του ναυαγίου στοΦαρμακονήσι δεν ήταν τόσο απλή. Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο, καθώς διεθνείς οργανώσεις, εταίροι της Ελλάδας στην Ε.Ε. και ο ευρωπαϊκός Τύπος ζήτησαν από την Αθήνα να πραγματοποιήσει ανεξάρτητη έρευνα τόσο για τις συνθήκες του ναυαγίου στο Φαρμακονήσι όσο και για τις παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών στην Τουρκία από τους Έλληνες φύλακες των θαλάσσιων συνόρων. Η απόφαση που καταδίκαζε ως μοναδικό υπεύθυνο για το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι έναν εικοσάχρονο Σύριο σε 125 χρόνια φυλάκιση κίνησε την περιέργεια του σκηνοθέτη. Η παράσταση είναι αποτέλεσμα μιας έρευνας που κινείται γύρω από την προβληματική του σύγχρονου προσφυγικού ζητήματος, γύρω από αυτό που συμβαίνει αυτήν τη στιγμή, κυρίως στο Αιγαίο, με αυξημένη τη ροή των προσφύγων, και το πώς γίνεται η διακίνησή τους από εμάς. Επαγγελματίες ηθοποιοί αλλά και ειδήμονες, που εμπλέκονται στο θέμα κοινωνικά, επαγγελματικά ή θεσμικά, πρωταγωνιστούν σε ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, τη μαρτυρία και την επινόηση.
Στο Εθνικό Θέατρο – Υπόγειο Ρεξ από 6 Νοεμβρίου
Παίζουν: Βασίλη Κουκαλάνι, Άρης Λάσκος, Θεανώ Μεταξά, Μάρθα Μπουζιούρη
Θέλω μια χώρα
Η Μαριάννα Κάλμπαρη σκηνοθετεί στο Θέατρο Τέχνης, το σύγχρονο θεατρικό κείμενο του Αντρέα Φλουράκη «Θέλω μια χώρα», το οποίο είδαμε στο φεστιβάλ Αθηνών. Ο τίτλος είναι το επιτακτικό αίτημα μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου και της σημερινής εποχής. Πρωταγωνιστής είναι το πλήθος της νέας γενιάς Ελλήνων. Ένα έργο που ξεκίνησε από την κριτική της ΄χώρας που έχουμε και τον οραματισμό της χώρας που θέλουμε. Μια σκηνική πολυφωνία, που με φόντο την εποχή της κρίσης, εκφράζει άλλοτε το φόβο και την αγωνία και άλλοτε την ελπίδα και την αναγκαιότητα της αλλαγής. Κοινός άξονας το επιτακτικό αίτημα: Μέσα σε αυτή την πολύβουη σκηνική σύνθεση, ξεχωριστή θέση έχει ο ρόλος- αντιφώνηση της Ρένης Πιττακή. Το έργο βασίζεται σε μια συνθήκη αβεβαιότητας, πρόκλησης και ανεδαφικότητας: μήπως η χώρα που έχουμε δεν είναι η κατάλληλη για να ζήσουμε και πρέπει να βρούμε μια καινούργια; Πάνω σε αυτή τη συνθήκη διαπλέκονται οι φωνές όσων καλούνται να διαμορφώσουν πλαίσια ζωής σε ένα έδαφος μεγάλων ασταθειών. Είναι δυνατόν το μεγαλύτερο μέρος ενός λαού να αναζητά επαναπροσδιορισμό του ίδιου του του τόπου; «Είναι πολύ δύσκολο», λέει η Μαριάννα Κάλμπαρη, «να μιλήσει κανείς από σκηνής για μια κατάσταση που βιώνει, τη στιγμή ακριβώς που τη βιώνει. Πόσο μάλλον όταν η κατάσταση αυτή είναι τόσο κρίσιμη και τόσο ρευστή: τα πάντα γύρω μας δοκιμάζονται, καταρρέουν, μεταβάλλονται μέρα με τη μέρα. Όμως αν κάποιος δικαιούται να πάρει το λόγο αυτή τη στιγμή, είναι η νέα γενιά ,η γενιά που «είναι» το μέλλον της χώρας».
Θέατρο Τέχνης – Φρυνίχου από 2 Οκτωβρίου
Παίζουν: Ρένη Πιττακή, Σελήνα Διαμαντοπούλου, Κωνσταντίνος Ευστρατίου, Βασίλης Ζήσης, Τάσος Κορκός, Γιώργος Κοσκορέλλος, Ειρήνη Κότσιφα, Ανέστης Κόττας, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Νίκος Λεκάκης, Ιωάννα Μπιτούνη, Νόρα Πάντου, Γιώργος Σαββίδης, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει
Ο Χάρης Φραγκούλης σκηνοθετεί την παράσταση «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει», στο Θέατρο Τέχνης, μετά από την επιτυχημένη πορεία της στο θέατρο της οδού Κυκλάδων και στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Άρντεν από το Φέβερσαμ όπως είναι ο αρχικός του τίλος είναι ένα έργο άγνωστου συγγραφέα που τοποθετείται χρονικά στο 1952. Η ταυτότητα του συγγραφέα αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο με τους μελετητές να έχουν κάνει πολλές υποθέσεις για την πατρότητα του έργου ανάμεσα στον Σαίξπηρ, τον Μάρλοου, τον Τόμας Κιντ. Άλλοι πιστεύουν ότι πρόκειται για έργο συλλογικό ή κάποιου συγγραφέα που δεν πέρασε ποτέ στην ιστορία. Αν το στίγμα του συγγραφέα δεν έμεινε ορατό, το ίδιο το έργο έχει αφήσει ανεξίτηλα το σημάδι του στην διαδρομή του θεάτρου μέσα στους αιώνες αφού θεωρείται μια πρωτόλεια αστική τραγωδία. Η ιστορία είναι βασίζεται σε αληθινά ιστορικά γεγονότα. Ο δήμαρχος του Φέβερσαμ Τόμας Άρντεν δολοφονείται από την άπιστη σύζυγό του Άλις και τον εραστή της. Στην απλή φαινομενικά ιστορία ή αλλιώς σε αυτό το γκροτέσκο ελισαβετιανό παραμύθι, ο έρωτας και ο θάνατος, η τιμωρία και το έγκλημα, η έννοια του καλού και του κακού δημιουργούν έναν αξεδιάλυτο μίτο.
Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο από 1η Οκτωβρίου
Παίζουν: Κ. Αβαρικιώτης, Ηρώ Μπέζου, Γ. Περλέγκας, Θ. Τοκάκης
Η μεγάλη χίμαιρα
Στο θέατρο Πορεία ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθετεί και μεταφέρει επί σκηνής το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση «Η μεγάλη χίμαιρα».Σε αυτό το επικό ερωτικό μελόδραμα παρακολουθούμε την ιστορία μιας Γαλλίδας, της Μαρίνας Μπαρέ, που έρχεται να ζήσει στην Ελλάδα ερωτευμένη και παντρεμένη με έναν Έλληνα εφοπλιστή, αλλά και παθιασμένη με την ελληνική κλασσική παιδεία. Ερχόμενη σε επαφή, όμως, με την ίδια τη χώρα των ονείρων της, συναντά τις δικές της Χίμαιρες: το δραματικό τοπίο, τραχύ κι αισθησιακό ταυτόχρονα, την παρασύρει σε μια μοιραία δίνη πάθους, πυροδοτεί τα παλιά ψυχολογικά της τραύματα και την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Ο Καραγάτσης σε αυτό το μυθιστόρημα, που κλείνει τη γνωστή τριλογία «Γιούγκερμαν - Λιάπκιν - Χίμαιρα», μελετάει ενδελεχώς τη δυνατότητα προσαρμογής των ξένων στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά και την αμφιθυμία των Ελλήνων απέναντι στη Δύση. Κρύβει καλά τον ακραίο και κατάμαυρο ρομαντισμό του κάτω από πέπλο κυνισμού ή και ωμότητας. Βαθιά απελπισμένος ο ίδιος, μετατρέπει τη Μαρίνα σε χίμαιρα, αρνούμενος την έννοια της αγάπης. Νομίζουμε ότι πετυχαίνουμε, ερωτευόμαστε, δημιουργούμε πνευματικά. Όλα εν τέλει καίγονται κάτω από το σκληρότατο ελληνικό φως. Σαν μύγες μαγευόμαστε από το άγνωστο, για να γίνουμε παρανάλωμα σε μια στιγμή. Αυτή τη μοιραία στιγμή περιγράφει ο Καραγάτσης.
Θέατρο Πορεία από 3/10
Παίζουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μάξιμος Μουμούρης, Δημήτρης Μοθωναίος, Σμαράγδα Σμυρναίου, Ειρήνη Φαναριώτη, Βασιλική Παναγιώτογλου, Μανιώ Τάρλοου, Καίτη Μανωλιδάκη, Δημήτρης Τάρλοου.
MOJO
Στο θέατρο Πόρτα, επαναλαμβάνεται το Mojo του Τζεζ Μπάτεργουερθ (1995) μετά την περσινή του επιτυχία σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Η παράσταση που θύμισε κατά πολύ… ανάγνωση των πολιτικών και ψυχολογικών μοτίβων του Σαίξπηρ και του Πίντερ από τον Κουέντιν Ταραντίνο, θα επαναληφθεί μόνο για λίγες παραστάσεις. Mοjo σημαίνει βρεμένος αλλά και σεξ απηλ, γοητεία και μάγια. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του, Jez Βutterworth: «Το αρχικό έναυσμα για το έργο ήταν μια συζήτηση που είχα με τον Μάλκολμ Μακ Λάρεν (μάνατζερ και μέντορα των Sex Pistols, ανάμεσα σε άλλα) για το Σόχο και τη σύγκρουση του πρώιμου ροκ με τo οργανωμένο έγκλημα.» Έργο οξύ, βίαιο αλλά και με τόσο χιούμορ και σαρκασμό που ταράσσεσαι παράλληλα από γέλια και από φόβο... Φόβο και υστερία και ταυτόχρονα τη δαιμονική αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά! Η ουτοπία της επιτυχίας, η αίσθηση του εύκολου κέρδους σε ένα έργο που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα από τον καταιγισμό και τη ρυθμολογία. Ο Σίλβερ Τζώνυ είναι ένας ανερχόμενος σταρ της τοπικής Ροκ-εντ-Ρόλ σκηνής στο Σόχο του Λονδίνου το 1958. Τίποτε δεν δείχνει να ανακόπτει την άνοδό του εκτός από τον Έζρα, τον μάνατζέρ του και ιδιοκτήτη του Ατλάντικ-Κλαμπ, όπου εμφανίζεται. O Eζρα δεν θα παραδώσει εύκολα το «αστέρι» του στον Σαμ Ρος, τον αδίστακτο μεγαλοεπιχειρηματία της «νύχτας» που διεκδικεί συστηματικά τον Σίλβερ Τζώνυ, επαγγελματικά και όχι μόνο. Κάποια στιγμή, όμως, ένας φόνος θα βρει τα «πρωτοπαλίκαρα» του Έζρα εγκλωβισμένα στο Ατλάντικ κλαμπ περιμένοντας με αγωνία το επόμενο βήμα των μεγάλων αφεντικών, ενώ ο Σίλβερ Τζώνυ αγνοείται.
Θέατρο Πόρτα από 3/10
Παίζουν: Ηλίας Μουλάς, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Αλέξης Φουσέκης, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος, Γιώργος Χρυσοστόμου.
Το ‘21
To Gazarte ανοίγει φέτος τις δραστηριότητές του και στο θέατρο και δίνει στέγη στο ροκ ορατόριο του Αρη Μπινιάρη «Το '21» πάνω σε ιστορικά κείμενα με την υπογραφή του Γιάννη Σκαρίμπα, παράσταση που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές στο φεστιβάλ Αθηνών. Μετά το επιτυχημένο Θείο Τραγί, ο Μπινιάρης επεξεργάζεται τα ιστορικά γεγονότα της επανάστασης του 21. Ηardcore punk ορατόριο, με θέμα ένα ύψιστο παράδειγμα αντι-υλισμού, αντι-δογματισμού και αντι-κομφορμισμού: την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Υπερβαίνοντας την ιδέα του έθνους και του αίματος, δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένες μάχες και οπλαρχηγούς, αλλά εστιάζουν στην επανάσταση ως αέναο φιλοσοφικό αίτημα, δηλαδή στην τεκμηριωμένη θέληση του ανθρώπου να ζήσει ελεύθερος ή, αλλιώς, να πεθάνει. Επίσημα έγγραφα των Εθνοσυνελεύσεων, μαρτυρίες των ετών 1816-1834, αλλά και κείμενα εναντίον της Επανάστασης ακούγονται και τραγουδιούνται στο πιο ροκ μάθημα ιστορίας που παρακολουθήσατε ποτέ. “Είναι πάλι μια μουσικοθεατρική αφήγηση, λέει ο Άρης Μπινιάρης, “με ζωντανή μουσική που αλληλεπιδρά με τον λόγο, αυτήν τη φορά όχι κάποιου λογοτεχνικού έργου, όπως ήταν το Θείο Τραγί του Σκαρίμπα, αλλά αληθινών ιστορικών γεγονότων. Κι έχουμε καταφέρει να αναβαπτίσουμε τα ιστορικά γεγονότα και να δείξουμε την ποιητικότητά τους, ανάγοντάς τα σε σύμβολα. Αυτό είναι όλο το εγχείρημα στην ουσία. Είναι μια σύνθεση από αυθεντικά κείμενα από το 1817 μέχρι το 1835 περίπου, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο – ας τον λέμε πόλεμο και όχι επανάσταση. Είδα ότι αυτό που με συγκινεί είναι η πράξη ενός ατόμου –κατ' επέκταση και ενός λαού ή μιας χώρας ολόκληρης– να μετατοπιστεί από ένα σημείο υποδούλωσης προς την ελευθερία, να πάρει την απόφαση να αλλάξει κάτι, να κάνει μια έξοδο και να σπάσει τα δεσμά. Αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορεί να πάρει τα χαρακτηριστικά μιας εθνολαϊκής εξέγερσης που ήταν το '21, η οποία δεν ήταν εθνική. Eίναι υπαρξιακά τα ζητήματα που εγείρονται για μένα”.
Gazarte από τέλη Οκτωβρίου
Σκηνοθεσία-ερμηνεία-σύνθεση κειμένων: Άρης Μπινιάρης
Σύνθεση και εκτέλεση πρωτότυπης μουσικής: Τάκης Βαρελλάς (μπάσο), Βασίλης Γιασλακιώτης (τύμπανα)
Ταξίδι στην αιωνιότητα
Η επιτυχημένη παραγωγή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, σε μουσική Ελένης Καραΐνδρου και χορογραφία Ρενάτο Τζανέλλα, ταξιδεύει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για τέσσερις μόνο παραστάσεις, σε μουσική διεύθυνση Αναστάσιου Συμεωνίδη. Η ποιητική μουσική της Καραΐνδρου, που έντυσε τις διάσημες ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, δίνει αφορμή για ένα ονειρικό ταξίδι σε χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλλα. Με σύμμαχο τα κοστούμια και σκηνικά της Κατερίνας Αγγελοπούλου, η κίνηση των χορευτών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής φέρνει στην μνήμη τις εικόνες και τους συμβολισμούς του οικουμενικού σινεμά του Αγγελόπουλου.
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στις 7, 8, 11, 13 Οκτωβρίου.
Χορεύουν: Στράτος Παπανούσης, Νατάσα Σιούτα - Αλεξάντερ Νέσκωβ, Μαρία Κουσουνή (7,8/10), Ελεάνα Ανδρεούδη (11, 13/10) - Βαγγέλης Μπίκος, Πόπη Σακελλαροπούλου - Ντανίλο Ζέκα, Βανέσα Κούρκουλου - Θανάσης Σολωμός, Μάνια Καραβασίλη - Έλτον Ντιμρότσι, Άννα Φράγκου - Αγάπιος Αγαπιάδης, Ελεάνα Ανδρεούδη (7,8/10), Βίκυ Τσιρογιάννη (11, 13/10) - Μιχάλης Παππάς, Ελένη Κλάδου - Γιάννης Μπενέτος
Άπνοια
Η Nova Melancholía δραστηριοποιείται από το 2007 στο μεταβαλλόμενο χώρο της θεατρικής και εικαστικής περφόρμανς. Η ομάδα επιχειρεί μια μη συστηματική χαρτογράφηση ποικίλλων αισθητικών, στρατηγικών και κειμένων που έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση της μελαγχολίας της εποχής. Η δουλειά τους ακολουθεί μη γραμμικές αφηγήσεις και ανοιχτές δραματουργίες. Χρησιμοποιούν την εικονοπλαστική μέθοδο του montage. Συχνά συνυπάρχουν παράλληλες δράσεις, φαινομενικά μη σχετιζόμενες, που δημιουργούν ένα πολυπρισματικό τοπίο. Η τελευταία δουλειά τους είναι γλυπτική περφόρμανς για το λάστιχο του ψυγείου, το καλώδιο και το φις της τοστιέρας, το πανί για τους παλιούς δίσκους του πικάπ, την τρέσα της κουρτίνας. Βασίζεται στο πεζογράφημα «άπνοια. Άπνοια» του Μάριου Ποντίκα από τη συλλογή διηγημάτων «Ζήτω» (εκδ. Γαβριηλίδης 2012) και σε 3 μικρά πεζά από τις συλλογές "Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα) Ι & ΙΙ" (εκδ. Γαβριηλίδης 2012, 2014). Σε ένα διαμέρισμα των Εξαρχείων οι "ήρωες" αρθρώνουν πνιχτές φράσεις μέσα σε ένα κόσμο που καθόρισε αποπνικτικά το σήμερα και αναφέρεται στη δεκαετία του 80 και την επίδραση στην νοοτροπία, την αισθητική αλλά και τα μείζονα ή ελάσσονα ζητήματα που μας απασχολούν και σήμερα. Η περφόρμανς ανεβαίνει απόγευμα την ώρα της δύσης του ηλίου, ένα παιχνίδι του φωτός μέσα στο σκηνικό ενός τυπικού αθηναϊκού διαμερίσματος.
Σε διαμέρισμα στα Εξάρχεια, οδός Νοταρά 56 στις 25-26-27 Σεπτ. 2015 | 2-3-4 & 9-10-11 Οκτ., είσοδος ελεύθερη με προαιρετική συνεισφορά, κρατήσεις: 6072730557
Παίζουν: Βίκυ Κυριακουλάκου, Βασίλης Νούλας, Κώστας Τζημούλης
DOMINO
Η ομάδα Vasistas και η Αργυρώ Χιώτη, παρουσιάζουν στο θέατρο Ροές και στο νεοσύστατο Rēs Ratio Network το έργο Domino. Το DOMINO είναι μια βουβή χορογραφία για το παρόν που μας διαφεύγει και για το άδηλο μέλλον. Το έργο πραγματεύεται το θέμα της ατομικής και επιδημικής κατάρρευσης ενός ολόκληρου κόσμου, των αλυσιδωτών αντιδράσεων που οδηγούν σε γενικευμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, εστιάζοντας στους επιζώντες.
Η δραματουργία, έχοντας ως αφετηρία το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο Παιχνίδια σφαγής, δομείται μέσω του ιδιαίτερου αφηγηματικού κώδικα και της σκηνικής γλώσσας που αναπτύσσει η ομάδα Vasistas τα τελευταία χρόνια. Στη σκηνή εναλλάσσονται στιγμιότυπα, θραυσματικά ταμπλώ ενός κόσμου που βρίσκεται υπό την απειλή ενός τέλους, όπου οι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι, έρχονται αντιμέτωποι με το κενό, κατά τρόπο βεβιασμένο, παράλογο και νοσταλγικό. Η ιδιαίτερη σκηνοθετική αντίληψη της Αργυρώς Χιώτη και το κινησιολογικό σύστημα αφήγησης των Vasistas δομούν, μέσω μιας παλλόμενης χορογραφίας ομαδικών σχηματισμών, την παράσταση DOMINO. Το ηχητικό τοπίο του έργου, που δημιουργείται από λησμονημένες ηχογραφήσεις του τέλους 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, προσδίδει νοσταλγικό τόνο στην ατομική και συλλογική κατάρρευση ενός κόσμου.
Στο Θέατρο Ροές από τις 16 Οκτωβρίου
Ερμηνευτές: Ελένη Βεργέτη, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Ευθύμης Θέου, Ματίνα Περγιουδάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Ρίτα Λυτού, Νατάσα Παπανδρέου, Αναστασία Ζαγκλή, Φιντέλ Ταλαμπούκας
σχόλια