πόσο θά θελα, βρε άνγκελα, να ήσουν ντανταΐστρια. να μας αποδομούσες τελείως, αφού μας έχεις διακορεύσει. να έπαιρνες τον ήλιο και να τον έκανες φωτιά και αχτίδες, να έπαιρνες την άμμο και να την έκανες γυαλί, από το φως να έβγαζες σκοτάδι και αστρόσκονη, να έπαιρνες τη ζωή και να ξεζούμιζες το θάνατο. αυτή θα ήταν η καθαρή σου νίκη. και τώρα, κρατάς έναν λαό στα χέρια σου και παίζεις subbuteo. μα είμαστε ένα σκηνικό στο μυαλό του joseph beuys. μικρά στρατιωτάκια σε ένα ατέρμονο πεδίο, με μαύρο σκηνικό, στο μουσείο μοντέρνας τέχνης του μονάχου. αλλά δεν είμαστε τέτοιο πράγμα, φράου. το "θέλω η ελλάδα να μείνει στο ευρώ", δεν πείθει ούτε τον πιο αναρχικό κριτικό τέχνης. για την επίσκεψή σου θα γράφτούν αναλύσεις επί αναλύσεων. τίποτα δεν θα ισχύει. θα μείνουμε απλά στρατιωτάκια, σε ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης στη βαυαρία. μια μοναδική performance, απλά μοντέλα, ενός μοντέρνου κόσμου, όλα για μια bmw και μια mercedes που θα πουληθούν στην άπω ανατολή. αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός, άλλωστε. αποδόμησε τους έρωτες που ζήσαμε, αποδόμησε τον νταλκά που παρόμοιό του δεν έχει, σπάσε τα κομμάτια των kraftwerk που ξέρεις από αυτά. αγαπητή, άνγκελα, τα στρατιωτάκια δεν ξέρουν από μαθηματικά. η τέχνη της ζωής δεν διδάσκεται. άσε με να ζήσω τη νιότη μου. ο joseph beuys είχε άσχημο τέλος. και το μόνο που έμεινε ήταν ένα installation στο μουσείο μοντέρνας τέχνης του μονάχου. μικρά στρατιωτάκια σε ένα άγονο πεδίο μάχης.
δεν ξέρω τι σου αξίζει. μάλλον, τίποτα.
σχόλια