Mε την έλευση του καλοκαιριού ένα καινούργιο είδος επανήλθε στους δρόμους της Αθήνας: τα τουριστικά γκρουπ. Τα γκρουπ, που από μακριά, συχνά, θυμίζουν γαϊτανάκι διακοσμημένο με ομπρέλες ηλίου, γυαλιά και καπέλα, παραμένουν μυστήριο ή ανέκδοτο για το μέσο Αθηναίο. Ενώ η διαδρομή ενός τυπικού αθηναϊκού τουρ περιλαμβάνει το Σύνταγμα, το Ζάππειο, τον Εθνικό Κήπο, την Πλάκα και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, το Καλλιμάρμαρο και την Ακρόπολη, τα περισσότερα γίνονται με λεωφορεία. Ένα από τα λίγα τουρ που γυρίζουν την Αθήνα εξολοκλήρου με τα πόδια είναι το Αthens Walking Tours - άκρως δημοφιλές, χάρη στις πολύ θετικές κριτικές του στη βίβλο των τουριστών, γνωστή και ως «tripadvisor», που το κατέταξε στο νούμερο 1 από 139 τουριστικές ατραξιόν.
Tι ακριβώς βλέπουν οι τουρίστες στην Αθήνα λοιπόν; Καταρχάς το μετρό. Εδώ ξεκινάει το τουρ στις 9.30 το πρωί, κάτω από το ρολόι: Αμερικανοί, Άγγλοι, μια οικογένεια από το Χονγκ Κονγκ και η ξεναγός μας, η κ. Δέσποινα Σαββίδου. Κάνουμε τρεις στάσεις στο μετρό: ακούμε μια ανάλυση για τα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν εδώ κατά την ανασκαφή του μετρό. Με το που βγαίνουμε στο φως του ήλιου, συναντάμε ένα πελώριο πλήθος ετοιμοπόλεμων τουριστών με τις κάμερες ανά χείρας. Σύντομα αντιλαμβάνομαι πως η μεγαλύτερη ατραξιόν για κάθε τουρίστα στην Αθήνα δεν είναι η Ακρόπολη αλλά η αλλαγή της φρουράς στον Άγνωστο Στρατιώτη. Όλοι παίρνουν στρατηγικές θέσεις για να δουν το θέαμα. «Ξετρελαίνονται με την αλλαγή της φρουράς. Είναι το highlight της ημέρας» μου εξηγεί η ξεναγός μας. Πράγματι, ακόμα κι όταν τελειώνει η αλλαγή και το γκρουπ ξαναμαζεύεται κι ενώ η κ. Σαββίδου μας μιλάει για την καταστροφή του αθηναϊκού περιβάλλοντος (το μπάζωμα των ποταμών) και μας εξηγεί πού ακριβώς ήταν τα λουτρά στην αρχαιότητα (στην είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας), παρακολουθούμε μια παρέα που στριγγλίζει καθώς ταΐζει τα περιστέρια, τα οποία και βουτάνε σαν αρπακτικά για να φάνε μέσα από τις ανοιχτές παλάμες τους.
Για να θυμούνται οι ντόπιοι...
Είναι αστείο πόσο προσέχει κανείς τις ασχήμιες ή τις ομορφιές της πόλης του όταν περπατάει παρέα με ξένους: η Αθήνα μοιάζει πανέμορφη και τερατώδης ταυτόχρονα. Η επόμενή μας στάση είναι απέναντι από τον Εθνικό Κήπο - αφορμή για να κάνουμε μια αναδρομή στο ρόλο της βασιλείας στην Ελλάδα. Σταματάμε πάλι έξω από τη Ρωσική Εκκλησία, ψηλά στην Κυδαθηναίων, στην Εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, μετά στο μνημείο του Λυσικράτους και, τέλος, έξω από την είσοδο της Ακρόπολης. Δύο Αμερικανοί δίπλα μου τσακώνονται για το πώς προφέρεται το όνομα της ξεναγού: «Nτεσπίνα;» του ψιθυρίζει ο ένας. «Νόου! Ντέσπινα» του λέει ο άλλος. Κάθε στάση είναι κι ένα μάθημα ιστορίας από την αρχαιότητα και το χριστιανισμό μέχρι την ορθοδοξία και τον εμφύλιο, αλλά χάρη στη μεταδοτικότητα της ξεναγού δεν βαριέται κανείς - καταφέρνει να ζωντανέψει ακόμα και τις πιο ξερές ιστορικές λεπτομέρειες, εμπλουτίζοντας κάθε ιστορία με μικρές, απλές λεπτομέρειες από το πώς πήρε η μπουκανβίλια το όνομά της, μέχρι το γιατί πέτυχε το Starbucks στην Ελλάδα παρά την αντικαπνιστική του πολιτική. Οι τουρίστες κοιτάνε σκεφτικοί, αλείφονται με αντηλιακή κρέμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα και κάνουν απρόσμενες ερωτήσεις. «Σε ποιον ανήκουν τα αδέσποτα της Αθήνας;», «Γιατί έχει τόσα πολλά συνθήματα στους τοίχους;», «Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα των Ελλήνων οδηγών;».
... και να μαθαίνουν οι τουρίστες
Το ζευγάρι δίπλα μου μού λέει ότι είναι από την Ονδούρα της Λατινικής Αμερικής. Η κόρη τους σπουδάζει στην Ελβετία κι έτσι κάθε καλοκαίρι κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι στην Ευρώπη. Η κόρη τους, που σέρνει μαζί της ένα μάλλον μονόχνωτο Ελβετό boyfriend, μου εξηγεί ότι λατρεύει τους Αθηναίους: «Γιατί;» τη ρωτάω με σκεπτικό ύφος. «Οι άνθρωποι είναι τοοοοσο καλοί. Να, μόλις τις προάλλες ήμουν στο τρόλεϊ, και ρώτησα μια κυρία πού πρέπει να κατέβω και δεν μιλούσε αγγλικά, και σηκώθηκε μια άλλη κυρία από το βάθος να μου πει. Σε ποια άλλη πόλη θα γινόταν αυτό;».
σχόλια