Τη γνώρισα μες απ' το Facebook και δώσαμε το πρώτο ραντεβού μας στην Αλόννησο.
Εκείνη ήταν μια ηθοποιός απ' τη Θεσσαλονίκη που αλίευε συγγραφείς μιας κάποιας ηλικίας μέσω του διαδικτυακού αραχνοϊστού. Ισως να προσδοκούσε πως θα χρησίμευε στα θαλερά αυτά γερόντια ως μούσα σ' ενα μυθιστόρημα ή σε κάποιο μονόπρακτο - στην εσχάτη των περιπτώσεων.
Εγώ ήμουν το θαλερό γερόντιο.
Η Ελοΐζ -γιατί το δικό μου όνομα ήταν Αβελάρδος- φαινόταν πολύ όμορφη για να 'ναι αληθινή. Όσοι χρησιμοποιούν το Facebook ως μέσο γνωριμιών θα έχουν συχνά διαπιστώσει αυτή την οφθαλμαπάτη - να περιμένεις συλφίδα και να εμφανίζεται φάλαινα, να βλέπεις νεαρό με χαίτη και να εμφανίζεται φαλακρός μεσήλιξ.
Η Ελοΐζ πρότεινε να συναντηθούμε για καφέ στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης, εγώ αντέτεινα δείπνο στην Πανόρμου της Αθήνας. Συμφωνήσαμε τελικά να βρεθούμε κάπου στη μέση της διαδρομής κι αφού κι οι δύο απορρίψαμε τη Λάρισα ή το Δομοκό, έπεσε η ιδέα των Σποράδων.
«Έχει ιπτάμενο δελφίνι απ' τη Θεσσαλονίκη για Αλόννησο», είπα. «Γιατί δεν το παίρνεις να βρεθούμε εκεί;».
«Ωραία», είπε η σταρ. «Δεν έχω πάει ποτέ στην Αλόννησο. Είναι ευκαιρία».
Πήρα αμέσως τη Χαρίκλεια, γνωστή και ως βασίλισσα της Αλοννήσου, στο κινητό της (6932 417345). «Χαρίκλεια, προσκυνώ», είπα γαλίφικα. «Σου έχει μείνει καμιά βίλα στον Ιταλό;».
«80 ευρώ το βράδυ, με αιρ-κοντίσιον», είπε η Χαρίκλεια.
«Κόψε κάτι, βρε Χαρίκλεια», διαμαρτυρήθηκα. «Κρίση έχουμε».
«Κουραφέξαλα! Ποια κρίση;», είπε η Χαρίκλεια. «Εμείς εδώ είμαστε γεμάτοι. Χάρη σου κάνω».
Το ΔΝΤ δεν είχε φτάσει ακόμα στις Σποράδες.
Πήρα το πλοίο από την Κύμη της Εύβοιας και σε δυο ώρες ήμουν στην Αλόννησο. Δέσαμε στην καινούργια προβλήτα.
Τρεις ώρες αργότερα έφτασε το δελφίνι απ' τη Θεσσαλονίκη. Ήμουν στημένος στην αποβάθρα και περίμενα με αγωνία να εμφανιστεί η Ελοΐζ. Είχα σταυρώσει τα δάχτυλά μου και προσευχόμουν ενδόμυχα να μην προκύψει κανένα κήτος. Κάποτε φάνηκε στη σκάλα του σκάφους μια ψιλόλιγνη κοκκινομάλλα που έμοιαζε να 'χει βγει από διαφήμιση του Ναρθίσο Ροντρίγκεζ. Μου κόπηκαν τα γόνατα. Εκείνη ήταν μια θεά κι εγώ ένας πληβείος. Γιατί να μην έχω προμηθευτεί ενα περουκίνι για τη φαλάκρα μου; Γιατί να μην έχω ξυρίσει το γκρίζο υπογένειο; Γιατί να μην έχω κάνει περισσότερη γυμναστική τον χειμώνα (τζάμπα πήγε η εγγραφή στο Holmes).
Η Ελοΐζ φορούσε ένα μακρύ βιολετί φόρεμα κι είχε μάτια πράσινα. Στάθηκε μπροστά μου χαμογελώντας. «Αυτή είναι λοιπόν η Αλόννησος», είπε.
Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να τη φιλήσω (στηριζόταν πάνω σε κάτι πλατφόρμες που της πρόσθεταν 15 πόντους ύψος). Ύστερα, πήρα απ' τα χέρια της το Λουί Βιτόν σακ-βουαγιάζ της και την οδήγησα στο Φιατάκι που 'χα νοικιάσει (20 ευρώ τη μέρα, καθόλου άσχημα).
«Αυτό που βλέπεις δεν είναι παρά το λιμάνι», είπα. «Σε λίγο θα δεις την πραγματική Αλόννησο».
Στον δρόμο για τη Στενή Βάλα όπου θα μέναμε της έδειξα από ψηλά τις παραλίες της Χρυσής Μηλιάς με τα νερά που θύμιζαν Μαλδίβες, τον Λεφτό Γυαλό που έμοιαζε Καραϊβική, το Κοκκινόκαστρο που έφερνε σε Γκόα. Η φίλη μου είχε μείνει μ' ανοιχτό το στόμα. Από τη γη ερχότανε το άρωμα του θυμαριού κι από τα δέντρα οι φωνές των τζιτζικιών.
«Δεν μοιάζει με τον Κήπο της Εδέμ;», είπα εγώ που ξαναδιάβαζα εκείνο τον καιρό τη Βίβλο.
«Πολύ καλύτερος», είπε η Ελοΐζ. «Αυτός εδώ έχει και θάλασσα».
Καταλύσαμε στις βίλες του Ιταλού. Απέναντί μας απλωνότανε το Αιγαίο Πέλαγος και το ξερονήσι της Περιστέρας. Φυσούσε ενα αεράκι δροσερό. Κλείσαμε τα πορτόφυλλα και πηδήξαμε στο κρεβάτι.
Ακολούθησε μια απ' τις πιο ωραίες βδομάδες της ζωής μου. Κολυμπήσαμε νύχτα με πανσέληνο στα διάφανα νερά του Αγίου Δημητρίου. Φάγαμε αστακομακαρονάδα στην Τασία -εντάξει, ακούγεται κοινότοπο, μα τέτοια δεν έχετε ξαναδοκιμάσει-, γευτήκαμε τη σωστή ιταλική κουζίνα του Λίβιο στο Ίκιον κι απολαύσαμε τα γλυκά και τη φιλοξενία της Κατίνας στη Στενή Βάλα.
Στο γραφικό Παλιό Χωριό -μια μινιατούρα αισθητικής- κάναμε βόλτες πιασμένοι χέρι χέρι και δειπνήσαμε στην Αστροφεγγιά του Γιάννη και στην ταβέρνα του Μπάμπη του πυροσβέστη (που μας φίλεψε ενα βαζάκι μαρμελάδα απ' τις πορτοκαλιές του). Είδαμε κι έναν άσπρο ανεμόμυλο εκεί πάνω, που μάθαμε ότι νοικιάζεται ως κατάλυμα απ' τον Αντώνη τον Αράπογλου (6976 150454) κι υποσχεθήκαμε την άλλη φορά να μείνουμε στο κτίσμα αυτό που δεσπόζει στον λόφο - άσε που δεν έχω μείνει ποτέ σε ανεμόμυλο.
Έχει ωστόσο μια κατάρα η Αλόννησος: ποτέ δεν έχω ξαναγυρίσει εκεί με την ίδια γυναίκα - κάποιοι αυτό θα το 'λεγαν ευτυχία.
Αν ύστερα απ' όλα αυτά μου ζητούσαν να χωρέσω την Αλόννησο σε μια λέξη, θα έλεγα πως είναι: ζεν. Πώς λέμε ζεν-βούδας ή ζεν-ζορμπάς κατά τον Όσο. Ζεν-Αλόννησος. Μια πραγματική Άλλη νήσος.
Survival Guide
Το λιγότερο κοσμοπολίτικο νησί των Σποράδων θεωρείται παράδεισος των backpacker. Καταπράσινη, με καθαρές παραλίες, προσφέρεται για καλό φαγητό και χαλάρωση. Η Αλόννησος δεν είναι για να παρτάρεις, αλλά τέτοιο καιρό έχει περίπου τόσες επισκέψεις όσες και το google.
Πώς θα πας: Aπό Βόλο: Hellenic Seaways: 10:00, 13:00, 16:45, 19:30. Από Άγιο Κωνσταντίνο: Hellas Speed Cat:10. Hellenic Seaways:10:30, 11:00, 19:45. Από Κύμη: http://www.saos.gr/.
Διαμονή: Δωμάτια στο διώροφο κτίσμα χωριάτικου στυλ Χιλιαδρόμια (66384), εξοπλισμένα διαμερίσματα στο Yalis (66186), δωμάτια με θέα και φιλικές τιμές στο Konstantina studios (65900-1).
Φαγητό: Στο Παλιό Χωριό: Το Αλώνι για καλό ψάρι (6932832748) και το Παραπόρτ για γεμιστό καλαμάρι και μαγειρευτά (65608). Στη Στενή Βάλα φάτε την καλύτερη τυρόπιτα του νησιού, μαγειρευτά και ψάρια από τη κυρά-Τασία (65590) δίπλα στο καφέ της αδερφής της με τα παραδοσιακά γλυκά.
Σπεσιαλιτέ: Η κακαβιά, η μοναδική και γνήσια Αλοννησιώτικη τυρόπιτα, τα φουσκάκια, τα χαμαλιά, τα μυγδαλωτά, το ρυζόγαλο και η καρυδόπιτα είναι μερικά από τα εδέσματα που απαραιτήτως πρέπει να δοκιμάσετε.
Διασκέδαση: Καλήμουσική και χαλαρά ποτάκια στο Πατητήρι, θέα στο κάστρο από την ταράτσα της Πανσελήνου στο Παλιό Χωριό
Παραλίες: Βοτσαλάκι στον Λεπτό Γιαλό, στη Στενή Βαλα και τον Άγιο Δημήτριο. Ήσυχος, απομονωμένος και με καθαρά νερά ο Μικρός Μουρτιάς. Με βάρκα ή από μονοπάτι στο πανέμορφο, ερημικό Βύθισμα, θαλάσσια σπορ στην οργανωμένη Μαρπούντα (1,5 χλμ. από το Πατητήρι). Στον Κοκκινόκαστρο, κολυμπώντας στα βαθιά, μπορεί κανείς να διακρίνει υπολείμματα αρχαίων ερειπίων παλαιάς πόλης που έχει καταποντισθεί και σκεπασθεί από τη θάλασσα.
Αξιοθέατα: Το Παλιό Χωριό με γραφικά κτίσματα και απέραντη θέα στο Αιγαίο. Το μοναδικό εθνικό θαλάσσιο πάρκο της Ελλάδας και το λαογραφικό μουσείο στο Πατητήρι.
Lifo Choice: Απογευματινές βόλτες στο Παλιό Χωριό.
Χρήσιμα τηλέφωνα: Δημαρχείο 65555, λιμεναρχείο 65595, ιατρικό κέντρο 65208. Κωδικός περιοχής: 24240
Web: www.alonissos.gr/
Secret island
Η φωλιά των γερακιών. Δεν πάει ούτε δρόμος ούτε μονοπάτι, αλλά αν έχετε σκάφος τότε ο παράδεισος είναι δικός σας: μόλις καβατζάρετε τον βόρειο κάβο της Αλοννήσου, από το ακρωτήριο Γέρακας ως το ακρωτήριο Αμόνι, θα αντικρίσετε μια απόκοσμη ακτογραμμή με πανύ- ψηλα κοφτά βράχια όπου φωλιάζουν γεράκια! Λίγο πιο κάτω, γύρω από το ακρωτήριο Καλάμι, θα βρείτε μαγευτικές βοτσαλένιες παραλίες.
σχόλια