I don't need no cure

I don't need no cure

Κάποια βράδια έπρεπε να ταξιδέψω και το ταξίδι κράταγε 10 ώρες.

Όταν έκανε κρύο, τα χνώτα από τους επιβάτες γίνονταν σταγόνες που έπεφταν πάνω μου και με ξυπνούσαν.

Φρόντιζα λοιπόν να είμαι κάτω από φωτάκι, ώστε αν ξυπνούσα να μπορώ να διαβάζω τα περιοδικά που κουβαλούσα, και να ξεχωρίζω και τις κασέτες πιο εύκολα.

Μια φορά μου είχαν κάνει παρατήρηση επειδή είχα δυνατά τη μουσική στο walkman. Άκουγα το House Arrest. Είχα την ίδια ακριβώς ζακέτα. Ή έτσι νόμιζα. Την είχα πάρει από το Acrobat. 

Μερικές φορές το λεωφορείο ήταν γεμάτο φαντάρους, που ζήταγαν από τον οδηγό παραγγελιές για το τι θα ακούγαμε. Τότε δεν μπορούσες να κοιμηθείς, τουλάχιστον όχι πριν πάει 1 το βράδυ, ίσως και αργότερα.

Μια φορά είχα πει όχι.

(Όλες οι φωτογραφίες είναι από το -εξαιρετικό- project Documerica. Πληροφορίες και περισσότερες φωτογραφίες στις σχετικές σελίδες του flickr ή στο πάντα τέλειο big picture.)