13η Ιουλίου
Sonar By Day
Και ναι, το φεστιβάλ ξεκίνησε με την Tutu που ήταν εξίσου χαρούμενη όσο κι εμείς και θα μείνει αξέχαστη τουλάχιστον στον μεγαλύτερό της θαυμαστή, ένα μπέμπη που κυνηγούσε μια μπάλα. Ο Fantastic Mr Fox ήταν ντυμένος στα μαύρα φλερτάροντας με την κατάθλιψη και τόσο υποτονικός που φάνταζε σαν να κάνει audition στα Διάφανα Κρίνα και μας έστειλε προς τους JESSE and Jimi Tenor τους όποιους δεσμεύομαι να προσλάβω να γράψουν το soundtrack για το 80'ς σοφτ πορνό που σκοπεύω να γυρίσω. Ωραία μουσική, θα αξίζουν το δωδεκάρι στην επόμενη Eurovision. Oι Gluteus Maximus ηταν θερμοί σαν γκέηζερ και είχαν ξυπνήσει τον κόσμο μετά το λήθαργο του Fantastic Mr. Fox. Ηλιοκαμένα αγόρια με αμάνικα που έπαιζαν μουσική για ηλιοκαμμένους ακροάτες με αμάνικα. Οι διπλανοί μου τσίριζαν "We Love Island!!", είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως η ισλανδολαγνεία έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας. Τώρα που οι The Roots είναι ανιματέρ του Jimmy Fallon ο Oddisee είναι πλέον η πιο ανεβαστική funk hip hop μπάντα με δυνατό πολιτικό λόγο στο στερέωμα. Οι δρόμοι της πρωτεύουσας με κήρυγμα και χορό, βγαλμένοι από τις σελίδες των βιβλίων του Pelecanos. Οι Liars δεν έπρεπε να είναι τόσο καλοί. Φαντάζει σαν ψέμα, αλλά η παρουσία τους στο Σόναρ πραγματικά λειτούργησε στην εντέλεια. Πέρα από κάθε άλλο χαρακτηρισμό ο Sébastien Tellier είναι θρησκευτική φιγούρα. Ναι είναι πιο κιτς κι από τσιγγάνικη ορχήστρα και μπορεί να κουράσει όλη αυτή η αναφορικότητα, αλλά σίγουρα για πολλούς θα ισχύει το Πίστευε και μη Ερεύνα που έλεγε κι ο Τζιμάκος. Ο Mykki Blanco φόρεσε το πολεμικό του lipgloss και ξεκίνησε την επίθεση απέναντι σε όλα τα κλισέ. Όταν δηλώνει πως νοιώθει πως είναι το πιο ωραίο κορίτσι του κόσμου, ολάκερος ο κόσμος το πιστεύει. Και λαίδη και αλήτης και πριγκίπισσα και πολεμιστής και πούτσα και ξύλο. Ο Karl Hyde έχει γίνει φυσιοδίφης και είναι μεν λυρικός, αλλά θύμιζε τις ταινίες του Terrence Malick στην εσωτερική σύγκρουση του ακροατή «το ξέρω ότι είναι μαγευτικός, αλλά είναι τόσο βαριές οι βλεφαρίδες μου τώρα». Παράλληλα, στην άλλη σκηνή, η μέρα δεν θα μπορούσε να τελειώσει με πιο απογειωμένο τρόπο με τον Branko των Buraka Som Sistema να φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα καγκουριάς και με το Hangover (Bababa) να κολλάει σαν τσίχλα και να βασανίζει τον εγκέφαλό μας για βδομάδες.
14η Ιουλίου
Αν αντί για σαικεντελιές από τα κωλοφτιαγμένα Λάντα με τα φιμέ τζάμια ακουγόταν εκκωφαντικά το υπέροχο hip hop με βαριά μπάσα του DZA θα ήμουν ένα ευτυχισμένο αγόρι μεγαλώνοντας στις τζιτζιφιές. Ο Palmbomen θα ήταν πολύ καλύτερος αν είχε βάλει μια κάλτσα στο στόμα ή αν έβαζε κάποιον άλλο από την μπάντα να τραγουδήσει (έστω τον ηχολήπτη). Πολύ ατμοσφαιρικά τα σύνθια, πολύ αποτρόπαιη η ερμηνεία του καλλιτέχνη. Οι Foreign Beggars είχαν μεταδοτική ενέργεια και με τις άρρωστες παραγωγές του Noisia ξεσηκώνουν το κοινό και είναι ηχητικοί αυτουργοί για βανδαλισμούς και τις εξεγέρσεις στο Τόττεναμ. Αυτό είναι grime και βαρύς αστικός ήχος που κάνει το κοινό να χοροπηδά τρελά. Βλέποντάς τους δε να προσπαθούν αν φυγαδεύσουν κάτι ημιλιπόθυμες φώκιες στα παρασκήνια συνειδητοποιήσαμε πως είναι τα σωστά σερνικά όπως τον παλιό καλό καιρό. Οι Elektro Guzzi ήταν όπως πάντα η καλύτερη και πιο ηλεκτρική μπάντα με κιθάρα, μπάσο, ντραμς που υπάρχει, μιας που αντί για απαρχαιωμένο ροκ παίζουν ένα μαζικό και συμπαγές τέκνο. Δεν έχετε δικαιολογία ροκ απολιθώματα να ταλαιπωρείτε τα αυτιά μας οι Electro Guzzi σας δείχνουν τον δρόμο. Στα σκοτάδια του SonarHall οι Diamond Version άνοιξαν μια τρύπα στο συλλογικό ασυνείδητο με ένα θορυβώδες τέκνο σφυροκόπημα που έδινε ανεπάλληλες γροθιές στο στομάχι, ξεχώρισε τα παιδιά από τους άνδρες και ωθησαν τους πιο ευαίσθητους από εμάς στην τρυφερή αγκαλιά του Jamie Lidell. Ο Jamie Lidell προσπαθεί απεγνωσμένα να γίνει πρίγκιπας στην θέση του Prince και παρά την θυμηδία που θα μπορούσαν να προκαλούν τα φαλτσέτα του, σπέρνει καβλόνια στην ατμόσφαιρα. Έχει αντιγράψει με επιτυχία τους soul funk δυναμίτες, τους μανιερισμούς και την φωνή του Prince και όσο ακόμη δεν έχει αντιγράψει την κινηματογραφική του καριέρα γυρίζοντας remake στο Purple Rain είναι εξαιρετικά ευχάριστος. Ο JJ DOOM είναι το τόσο villain που αποφάσισε να παίξει με την υπομονή όλων. Το πρώτο μπουκάλι εξσφενδονίστηκε μετά από 7' καθυστέρησης (αν αργούσε κάθε συναυλία 7 λεπτά στην Ελλάδα θα πέταγαν μπουκάλια οι διοργανωτές στο κοινό κι όχι αντίστροφα). Απτόητος από τις ικεσίες του κοινού έστειλε τον JJ διαφημίσει μια ιστοσελίδα πάνω σε playback των κομματιών στέλνοντας τους υπόλοιπους στο να καμαρώσουμε τo υπερθέαμα των συντριβανιών του Montjuic (οι Kraftwerk των τεχνητών υδάτινων πόρων).
Sonar By Night
Ο ρετροφουτουρισμός των Kraftwerk (3D show) θα ήταν σύγχρονος το 1973, το 2013 ακόμη και το 2173. Πήγαμε περιμένοντας να παρεβρεθούμε σε ένα μαυσωλείο της ψηφιακής εποχής και μέσα από τα 3D γυαλιά 20χρονα πιτσιρίκια είχαν γουρλώσει τα μάτια από το θέαμα και την μουσική αυτόν των γερμανομπαρμπάδων. Το άλμπουμ του μελωδικού και Nicolas Jaar αποτελούν το ιδανικό soundtrack για τις δουλειές του σπιτιού (κυρίως το καθάρισμα με την ηλεκτρική σκούπα). Είναι ανεξήγητο πώς στα live με κάθε ανεπαίσθητο λίκνισμα της λεκάνης του προκαλεί μαζικό παραξυσμό, με κάθε ανέβασμα του μπάσου σε υποχρεώνει να χορεύεις δαιμονισμένος και με κάθε νότα που τραγουδά προκαλεί τόση συγκίνηση. Ο Baauer δεν είναι τόσο απειλητικός όσο τον παρουσιάζουν τα viral video. Παίζει αυτά τις trap, hip hop αηδίες που τόσο γουστάρουμε. Είναι προσηλωμένος στο να κάνει τον κόσμο να χοροπηδήσει, να πυροβολήσει στον αέρα με τα δάχτυλά του και να τριφτεί (ενίοτε όλα αυτά ταυτόχρονα). Χώρια που έβαλε το Hangover (Bababa) των Buraka Som Sistema (δεύτερη φορά σε 29 ώρες στο Sonar για εσάς που μετράτε από το σπίτι) οπότε αυτό τον βάζει στο απυρόβλητο. Οι Major Lazer έστησαν το υπέροχο πανηγύρι του Trinidad και Μοσχάτο στο Σόναρ. Ο Diplo πέταξε κονφετί, έβαλε κουστούμια, έβγαλε κουστούμια κούνησε σημαίες, έγδυσε το κοινό και προκάλεσε μια φρενίτιδα γιατί είναι ο Diplo κι όταν λέει να πετάξεις την μπλούζα σου στον αέρα υπακούς χωρίς αντίρρηση. Διασκεδαστικό και συνάμα κουραστικό, ωσάν το καρναβάλι, αρκεί να απενεργοποιήσεις κάθε εγκεφαλική λειτουργία για το ευχαριστηθείς, αλλά ολόκληρο το 90λέπτο μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες στον εγκέφαλο. Ο Alvin Risk είναι ο προστατευόμενος του Skrillex και παίζει ένα είδος emo-step ή καλύτερα EDM για τις μάζες. Λίγο από όλα, σε έναν αχταρμά που απευθύνεται σε 14χρόνα αμερικανάκια. Φαίνεται καλό φλωράκι, έχει ταλέντο αλλά έχει πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο και είναι αργά πια για σωτηρία. Μετά ήρθε το αποκορύφωμα του φεστιβαλ. Ο Skrillex προσγειώθηκε σε ένα διαστημόπλοιο!, το οποίο πιθανότατα ήταν σχεδιασμένο από την ΝΑΣΑ και πλήρως λειτουργικό. Υπό τους ήχους του Barcelona (αυτό με τους Freddie Mercury & Monserrat Caballet) έπαιξε το βίντεο έναρξης των Ολυμπιακών της Βαρκελώνης 2013 και σκόρπιζε ανατριχίλες στην ραχοκοκαλιά στο αποσβολωμένο κοινό. Και μετά το αποκορύφωμα του φεστιβάλ ξεκίνησε δυστυχώς να ασελγεί ασύστολα στα αυτιά μας. Το τρίτο κομμάτι ήταν το έπος του Blawan Why Do they hide their bodies under my garage που σωτήρια μας υπενθύμισε πως δίπλα έπαιζε ο Blawan με τον Pariah ως Karenn. Ευτυχώς οι Karenn δεν ανταπέδωσαν το common courtesy βάζοντας Skrillex και έπαιξαν αυθεντικά σκληρή μουσική, δίχως να βασανίσουν τους ακροατές. Δυνατό, ερεβώδες τέκνο χωρίς συμβιβασμούς. Αλλά επειδή για εμάς τους μαζοχιστές ο πόνος είναι συνυφασμένος με την ηδονή επιστρέψαμε στον Skrillex, για να δούμε το διαστημόπλοιο να έχει μεταμορφωθεί και να βομβαρδίζει οπτικά και ηχητικά τους παρευρισκόμενους δίχως έλεος. Εκείνη την στιγμή, μια σκέψη πέρασε φευγαλέα το μυαλό μου. Χρησιμοποιώντας το budget των ταινιών Transformers και του scrillex θα μπορούμε να γιατρεύσουμε τον καρκίνο. Αλλά ευτυχώς έπεσε το ντροπ, έσταξε αίμα το αυτί μου και μούδιασε η συνείδησή μου. Το φινάλε της πρώτης νύχτας είχε δύο ιερά τέρατα τον Richie Hawtin που αποτελεί τους Αrchive/James/Puressence της Βαρκελώνης παίζοντας σε πάρκα, μανάβικα, παγκάκια και συνεργεία κάθε δεύτερη βδομάδα και είχε ένα αρρωστημένο φαν κλαμπ ανάμεσα στους σεκιουριτάδες και τον Diplo , που μετά από το καρναβάλι των Major Lazer θα έπαιζε και μουσική! Η δήλωση του Diplo πως αυτό ήταν το καλύτερο line up στο οποίο έχει παίξει, ήταν ενδεικτική των προθέσεών του. Αποδεικνύοντάς μας ότι ο καλός ο DJ επηρεάζεται από τις κακές τις παρέες συνέχισε να ασελγεί στα αυτιά μας συνεχίζοντας το έργο όσων είχαν προηγηθεί στην κεντρική σκηνή και δεν ήταν υπερήλικες Τεύτονες. Με το κεφάλι να βουίζει, βαδίσαμε προς το ξημέρωμα σκεφτόμενοι πως η μαχητική δημοσιογραφία δεν είναι παίξε-γέλασε και χρειάζεται υπεράνθρωπες αντοχές
15η Ιουλίου
Sonar By Day
Την Παρασκευή προλάβαμε οριακά τον Mr. Beatnick να πραγματικά καλός μπροστά σε ένα κοινό που αγνοούσε επιδεικτικά την ύπαρξή του και μετά συνεχίσαμε στο κέρινο ομοίωμα της Fatima Al Qadiri που φαινομενικά παντελώς ασυγκίνητη έπαιζε όλο το φάσμα του σύγχρονου αστικού ήχου, αγνοώντας επιδεικτικά την ύπαρξη του κοινού. Οι Chromatics είναι κινηματογραφικοί και εξαιρετικά μαζικοί. Η μουσική τους σαγηνεύει με εξαιρετική ευκολία ακόμη κι εμάς τους μη φαν της '80ς synth pop. Αλλά ποιος μπορεί αν αντισταθεί σε μία τραγουδίστρια με 15ποντο τακούνι κι έναν πληκτρά με τόσο φανταστικό βάψιμο στα μάτια. Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ φετιχιστής θα άκουγα ακόμη και Πυξ Λαξ αν φορούσαν 15πόντα και eyeliner. Η αγαπημένη μητρική φιγούρα Mary Anne Hobbs είναι πάντα ευπρόσδεκτη στα αυτιά μας και είναι πλέον παρασημοφορεμένη βετεράνος του φεστιβάλ, αλλά τα ντεσιμπέλ του ήχου ήταν αρκετά χαμηλά για να αποδώσουν τα βαθιά αλβιωνικά μπάσα. Οι Darkstar έχουν αλλάξει λίγο κατεύθυνση μουσικά από τα πρώτα τους single, αλλά μπορούν ακόμη να προκαλέσουν έναν απόκοσμο συναισθηματισμό που μπορεί να μας επηρεάσει αβίαστα. Οι AlunaGeorge είναι έτοιμοι και επιβάλλεται να γίνουν σταρ. Η Aluna είναι αιθέρια η μουσική τους γλυκύτατη και παράξενη, η ποπ που πρέπει να ακούγεται στα απανταχού ραδιόφωνα. Το EP τους λεγόταν You Know You Like It και σαν δήλωση την βρίσκω πέρα ως πέρα αληθή. Είναι γεγονός ότι είναι το drop στους ύμνους των TNGHT είναι μπορεί να ξεχαρβαλώσει το σβέρκο ακόμη και του πιο σνομπ ακροατή αλλά δεν χρειάζεται να το χτίζουν επί τόση ώρα λες και πρόκειται για γεγονός κοσμογονικής σημασίας. Είμαστε κι εμείς συγκινημένοι που έγραψαν το Blood On the Leaves του 'Ye, αλλά ειλικρινά δεν είναι α αρχή και το τέλος του δυτικού πολιτισμού όπως θέλουν οι ίδιοι να πιστεύουν. Οι TNGHT είναι ο ορισμός της ένοχης απόλαυσης, αλλά είναι πιο απολαυστικοί όταν δεν παίρνουν τον εαυτό τους τόσο στα σοβαρά
Sonar By Night
Υπενθυμίζουμε ότι το Sonar θέλει σκληρή προετοιμασία, αυταπάρνηση και είναι γεμάτο από δύσκολες αποφάσεις και ειλικρινά οι Pet Shop Boys δεν είναι ελκυστικότεροι από ένα πολύωρο ντους πριν μπούμε στην τελική ευθεία για το φεστιβάλ (μακάρι οι υπόλοιποι συναγωνιστές μας στο φεστιβάλ να σκέφτονταν με την ίδια αυταπάρνηση). Οι 2manydjs είναι συνεπείς στην τελειότητα του και αποτελούν εγγύηση πως θα παρασύρουν σε χορό σε φρενήρεις ρυθμούς ακόμη και το πιο αρτηριοσκληρωτικό κοινό. Ο Busy P (ed banger megamix) μας υπενθύμισε το κοινωνικό έργο που έχει επιτελέσει με την δημιουργία της ED Banger και μας παρέδωσε ζεστούς και έτοιμους στα χέρια των Justice. Οι Justice DJ set είναι αδυσώπητοι. Δεν μας επιτρέπουν να διανοηθούμε ούτε στιγμή να τολμήσουμε να ξεγλυστρήσουμε προς τον Paul Kalkbrenner και είναι ανελέητα μεταδοτικοί προκαλώντας μαζική παραφροσύνη. O Skream αποδεικνύει ότι ο καλός ο DJ επηρεάζεται από τις καλές τις παρέες. Συνέχισε στους ιδιούς ρυθμούς με τους Justice και δείχνει να εξελίσσεται διαρκώς σαν καλλιτέχνης. Και αν ο Skrillex άκουγε τον Skream να κλείνει το σετ με πριόνια και να προκαλεί κρίσεις επιληψίας από τον χορό θα του είχε παραδώσει το διαστημόπλοιό του από την ντροπή. Ο θείος Laurent Garnier είναι 20 χρόνια στο κουρμπέτι είναι τόσο κουλ και το κάνει να φαίνεται τόσο εύκολο. Βλέποντας τον ήλιο να ανατέλλει κλείνει το φεστιβάλ ιδανικά δίχως καν να προσπαθεί.
Το Σόναρ είναι μυαλό και σάρκα. Ενδορφίνες και ιδρώτες σε μια φουτουριστική παγανιστική τελετή που ενώνει τον εκλεκτικούς εστέτ και τους διανοούμενος επιστήμονες με τον προλετάριο κάγκουρα με την κομμένη εξάτμιση και τον καμμένο που βλέπει κύκλους.
Το φεστιβάλ τελείωσε με την Μαίρη να μου ψιθυρίζει ανείπωτους όρκους αιώνιας αγάπης και την Jane να κλαίει με λυγμούς στην αγκαλιά μας και ξαφνικά οι αφ΄ υψηλού κριτικές σχετικά με το παρόν και το μέλλον της ηλεκτρονικής μουσικής και τους 121.000 επισκέπτες του φεστιβάλ και το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της Καταλονίας έχασαν ολοκληρωτικά το νόημά τους, μπροστά στην άκρατη ευφορία που βιώναμε.
σχόλια