"Κάθε τρίτος άνθρωπος που βλέπεις στο δρόμο είναι ο αποτυχημένος μνηστήρας κάποιας από τις μούσες. Τέτοιους τύπους τους συναντάς παντού. Ο επίδοξος κιθαρίστας που δεν μπορεί να βρει χρόνο για εξάσκηση, ο επίδοξος συγγραφέας που έχει γίνει αλλεργικός στη μοναξιά, η επίδοξη ηθοποιός που ήταν πολύ αδύνατη για να αντισταθεί στις οικειακές και μητρικές παρορμήσεις της, ο επίδοξος ποιητής που μεθά πιο εύκολα με το ποτό απ' ό,τι με την ποίηση, ο επίδοξος σκηνοθέτης που επειδή του έλειπε το κουράγιο κατέληξε να γυρίζει διαφημίσεις, ο τραγουδιστής, ο ζωγράφος, η χορεύτρια, που επειδή δεν διέθεταν εκείνα τα έξτρα βολτ της δύναμης, εκείνο το έξτρα ένζυμο της αφοσίωσης, εκείνα τα έξτρα βατ του κουράγιου, ήταν καταδικασμένοι να ταπετσάρουν τους τοίχους της ζωής τους με απραγματοποίητες φαντασιώσεις και κρυφές δυσαρέσκειες."
"(Υπάρχει ένα) παχύ πέπλο που διαχωρίζει ένα ον από το μεταμορφωτικό φως της ελευθερίας, από τη μεθυστική λάμψη της αυτοδιάθεσης [..] Προφανώς, το φως της ελευθερίας είναι πολύ δυνατό για πολλούς και πανικοβάλλονται όταν ένας ξαφνικός άνεμος ανασηκώνει το στρίφωμα του πέπλου. Ανοιγοκλείνοντας αλαφιασμένοι τα μάτια, αρπάζονται και με το τελευταίο σπασμένο νύχι τους από τις προστατευτικές πτυχές του κοινωνικού ελέγχου. Μερικοί όμως [..] απολαμβάνουν αυτή τη λάμψη. Τους ζεσταίνει σε κρυφά καιαπρόσμενα μέρη που, αλλιώς, θα έμεναν για πάντα σκοτεινά και κρύα.
Φυσικά, ο φωτισμένος οπαδός της ελευθερίας διατρέχει ένα συνεχή κίνδυνο, τον κίνδυνο της κλισέ νυχτοπεταλούδας που πετά γύρω από την τετριμμένη φλόγα. Δεν είναι όμως προτιμόετερο να καεί κανείς ολόκληρος μέσα στη φλόγα της ελευθερίας από το να σιγοβράσει σαν σούπα μέσα στο ίδιο του το ζουμί - ένα ζουμί που ολοένα και λιγοστεύει - περιορισμένος και συμπιεσμένος μπροστά στο πέπλο;"
"Τι άλλο είναι η πολιτική, στο κάτω κάτω, αν όχι η μανιακή ανάγκη των πολιτικών να ελέγχουν αντικείμενα και να παίρνουν αποφάσεις για άλλους ανθρώπους; Η ελευθερία, το αντίθετο της ιδιοκτησίας και του ελέγχου, δεν μπορεί να προέλθει από την πολιτική δράση, είτε στις κάλπες είτε στα οδοφράγματα, αλλά μάλλον στηρίζεται σε μια ορισμένη στάση, μια νοοτροπία. Αν μπορεί να προέλθει από κάτι, αυτό το κάτι είναι η αστειότητα, η έλλειψη σοβαρότητας. [..] Η αληθινή ελευθερία είναι μια εσωτερική κατάσταση που δεν διέπεται από τις αλητείες της πολιτικής. Η ελευθερία δεν είναι αντικείμενο για να μπορεί να γίνει κτήμα ή ιδιοκτησία κανενός. Επομένως, για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν μπορεί κανείς να σφετεριστεί την ελευθερία, ούτε να τη θέσει υπό έλεγχο. Μπορεί όμως κάποιος να την απαρνηθεί. [..] Στο όχι πολύ μακρινό μέλλον[..] μπορεί να πέσει το πέπλο που επιτρέπει τις πολιτικές σκοπιμότητες (που είναι συνήθως εφήμερες, συχνά βλακώδεις και τις περισσότερες φορές διεφθαρμένες) να εμφανίζονται σαν διαχρονικές παγκόσμιες εκφράσεις της ελευθεριας, της αρετής και της λογικής. Τότε οι νέοι μπορεί να γίνουν εκλεκτικοί ως προς τις "ελευθερίες" που δέχονται να υπερασπίσουν, σώζοντας έτσι την ψυχή τους και -αν είναι αρκετά γρήγοροι στο μυαλό και στα πόδια- σώζοντας και το σώμα τους."
"Οι πληροφορίες που αφορούν το χρόνο δεν μπορούν να μεταδοθούν με άμεσο τρόπο. Είναι σαν τα έπιπλα, που πρέπει να τα πλαγιάσεις για να περάσουν από την πόρτα. Αν το παρελθόν είναι ένας δρύινος μπουφές μασίφ, του οποίου πρέπει να ξεβιδώσουμε τα πόδια και να του βγάλουμε τα συρτάρια, για να μπορέσει, σε διαφοροποιημένη πια κατάσταση, να περάσει την είσοδο του μυαλού μας, τότε το μέλλον είναι ένα κρεβάτι κινγκ σάιζ με στρώμα νερού, για το οποίο δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μπει μέσα, ιδίως μάλιστα αν πρέπει να το ανεβάσουμε πάνω με το ασανσέρ.
Τα δισεκατομμύρια άτομα που επιμένουν να αντιλαμβάνονται το χρόνο σαν το κυνηγητό του μέλλοντος, αγοράζουν συνέχεια στρώματα νερού που δεν θα περάσουν ποτέ πέρα από τη βεράντα ή το χολ. Κι αν η αποστολή του ανθρώπου είναι να ζει στην ολότητα οτυ παρόντος, τότε δεν διαθέτει έτσι κι αλλιώς το χώρο που χρειάζεται ένα στρώμα νερού, ακόμη κι αν θα μπορούσε να το κατεβάσει από το φεγγίτη."
Τομ Ρόμπινς, Ο Χορός των Επτά Πέπλων (εκδόσεις Αίολος, μετφ. Γιάννης Μπαρουξής)
σχόλια