Αντίο...

   Πριν απο ένα μήνα περίπου βγήκα με δυο νέες φίλες. Όπως είναι αναμενόμενο μέσα στη συζήτηση προέκυψαν οι μεγάλοι έρωτες. Τους είπα κι εγώ την ιστορία μου και ανέφερα ένα γράμμα που έχω γράψει. Η μία μου είπε να το αναρτήσω. Το σκέφτηκα τότε αλλά δεν το έκανα. Τις προάλλες κάποιος μου μίλησε και με έκανε να το ξανασκεφτώ. Γύρισα σπίτι και με τριβέλιζε η σκέψη του γράμματος. Σήμερα άνοιξα το κουτί, το έβγαλα και το πληκτρολόγησα...

   Αφήνω την τελευταία πικρία, τον τελευταίο στεναγμό και την τελευταία ελπίδα να φύγουν. Θέλω να ζήσω...

Παρασκευή 15 Δεκέμβρη 2006, ώρα 23:11

   Σε βαρέθηκα. Με κούρασες. Δεν μπορώ να σε κρατάω άλλο μέσα μου. Με κούρασε ο αδιέξοδος έρωτάς σου. Με κούρασες. Το κρύο βλέμμα σου. Η αδιαφορία σου. Σε μίσησα. Πόνεσα. Δεν αντέχω άλλο όμως. Σε κουβαλάω μέσα μου χρόνια τώρα. Μου έφαγες την ψυχή αργά και σταθερά. Πόσο ακόμα; Ήμουν πάντα ειλικρινής απέναντί σου. Δε θα σταματήσω τώρα.
   Δε μου ανοίχτηκες ποτέ πραγματικά πιστεύω πλέον. Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να ξέρω. Δε θέλω να ξέρω; Δε μου έδωσες μια ευκαιρία. Το μυαλό μου βούλιαξε. Βάλτωσε απο τα "ίσως" και τα "αν". Σκεφτόμουν πως αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά ίσως να μην είχες πει το αντίο. Και είναι επικίνδυνη σκέψη αυτή ξέρεις γιατί φέρνει άλλες χειρότερες στο μυαλό. Ότι δεν ήμουν αντάξιά σου, ότι ήμουν ανεπαρκής...
   Ήξερες πόσο σημαντικός ήσουν για μένα. Ήξερες το λόγο. Δε σ'ένοιαξε όμως. Σαν το δολοφόνο που γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος, γύρισες και με σκότωσες ακόμα μια φορά.
Και κανένας δεν μπορούσε να ξέρει τι περνούσα. Ήμουν μόνη. Πήρα τους δρόμους. Ήθελα να έρθω πάλι σε σένα.Πέθανα.
   Τώρα ξέρω γιατί. Μη θίγεσαι και μη νευριάζεις μάτια μου. Βγάλε ένα τούβλο απο τον τοίχο σου και δώσ'το όπου εσύ νομίζεις ότι αξίζει... Και ελπίζω να αξίζει. Η ζωή δεν προχωράει έτσι. Θυμήσου το. Θυμήσου πως πρέπει να ζεις.
   Δε μετανιώνω, μα λυπάμαι. Λυπάμαι που ενώ έβλεπα πως αυτός ο τοίχος για μένα θα παρέμενε ανυπέρβλητος, επέμενα. Λάθος μου.
   Σε ξορκίζω λοιπόν με αυτό το γράμμα που δε θα διαβάσεις ποτέ. Σε βγάζω απο μέσα μου. Κάποια μέρα ίσως σε ξεχάσω. Προς το παρόν όμως... Σε ξεπερνάω.

Αντίο...