Η Βαρκελώνη: Σ' έναν ελαφρύ παροξυσμό. Πριμαβέρα, τελικός και οι “αγανακτισμένοι” δίνουν στην πόλη ένα ιδιαίτερο χρώμα. Και μια τσίτα. Η υγρασία μειώθηκε αλλά έρχεται η βροχή...
Οι Έλληνες: Πάλι πήγαν για δίσκους. Ο μουσικοκριτικός της lifo θα επιστρέψει πίσω μ' ένα δισκάδικο. Πολλοί δοκίμασαν τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Οι συζητήσεις είναι όλες πάνω στο ποια live επιθυμεί να δει ο καθένας. Εδώ πρέπει να παραδεχτούμε πως το περιορισμένο indie κοινό της χώρας μας έχει καταφέρει να δει όλα τα live που έχουν γίνει στον πλανήτη από το 1898 μέχρι σήμερα. Όσους επαίζαν χθες κάπου τους έχουν ξαναδεί. Όταν τους ρωτάς που σου απαντάνε στο “πριμαβέρα του 2002”. Τι να αμφισβητήσεις;
ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Μετά την πόρτα η ουρά. Δύο ώρες περιμέναμε για πάσα, εισιτήρια και διαπιστεύσεις. Οι σκηνές περισσότερες, η άπλα περισσότερη και το περπάτημα πολύ περισσότερο. Κατα τ΄άλλα ο ήχος εξαιρετικός, οι ¨πίστες” σε ωραία σημεία και ο κόσμος πολύ περισσότερος.
Η ΑΤΑΚΑ: “Κράσαρε το σύστημα”... Πως είναι η φάση που φτάνεις στο γκισέ του παλιού ΤΕΒΕ και νυν ΟΑΕΕ, και ζητάς να σε εξυπηρετήσουν και σου απαντάνε: “πρέπει να περιμένετε λίγο γιατί κράσαρε το σύστημα”. Οι Ισπανοί αντί για κουπούνια για τα ποτά είχαν σκεφτεί να “γεμίζουν” τις κάρτες με λεφτά. Σαν πιστωτική. Αποτέλεσμα; Ουρές χιλιομέτρων και να κρασάρει το σύστημα... Οπότε γυρίσαμε στον παραδοσιακό τρόπο όπου η ανταλλαγή προιόντων γίνεται με τα χρήματα.
Αυτά που δεν είδαμε: και μας είπαν ότι ήταν καλά. Moon Duo και Blank Dogs. Υπήρχε μεγάλος εκστασιασμός για τον Sufjan Stevens με ατάκες, “το πριμαβέρα έκλεισε για μένα” και τέτοια. Καλές εντυπώσεις άφησαν και οι PIL και φυσικά οι Grinderman του θείου μας του Νικολάκη του Κέιβ.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ:
The Walkmen: Οι περισσότεροι Έλληνες σνόμπαραν τους Grinderman (γιατί θα τους δουν στην Μαλακάσα) και πήγαν στα αμερικανόφλωρακια που έχουν βγάλει τον εθνικό ύμνο του ιστορικού τριγώνου το The Rat. Αυτό.
Caribou: Μεγάλος καλλιτέχνης, μεγάλος δίσκος, μεγάλο live και με πάρα πολύ κόσμο. Δουλεμένο επιστημονικά ώστε να μη χάνετα ήχος. Όπως είπε και ο όσιος Δαυίδ ο Πριμαβερίστας, “σου δίνει κάθε νότα ξεχωριστά”. Το κλείσιμο με το Sun ήταν σεμιναριακό.
The Flaming Lips: Το σόου στα καλύτερα του. Σε καθηλώνει. Κονφετί, οι ήρωες του μάγου του Οζ, μπαλόνια, χρώματα και ο Wayne Coyne να μας εμψυχώνει με ένα επαναλαμβανόμενο “κομον, κομον, μαδερφάκερς”. Όλα τα χιτ... Γιοσίμι, Ντο γιου ριαλαιζ και δεν συμμαζεύεται... Είναι ζήτημα αν έπαιξαν 10-11 κομμάτια. Είχαν και κάποιες αρρυθμίες αλλά δεν σε νοιάζει με τέτοια υπερπαραγωγή... “Χαβαλέδες, με την καλή έννοια”, είπε σωστά ο Μήτσος.
Factory Floor: Μπάσο-ρέιβ... Μια ώρα κοπάνημα..Μια χαρά... Όλοι ήταν εκεί. Κάτι σαν ραντεβουδάκι...
Girl Talk: Μασαπαζής, απατεώνας, που εξαπατά μεθυσμένους. Εξαπατηθήκαμε. Από αυτούς του dj που παριστάνουν ότι αλλάζουν κομμάτια. Σε μια φάση προσπαθήσαμε να ανέβουμε στη σκηνή. Για κάποιο, πολύ σοβαρό λόγο, δεν μας το επιτρέψανε..
Το μαγαζί έκλεισε κοντά στις 6 τα χαράματα. Σήμερα, το πρώτο live των Pulp μετά από χρόνια, σίμιαν μομπάιλ ντισκο, λιντστρομ, James Blake, Μπελ and Σεμπάστιαν, Deerhunter και η Παναγιά μαζί μας...
Καλησπέρα από Βαρκελώνη...
Μαμά, μπαμπά, είμαι καλά...
σχόλια