«Έχω μια σχέση αγάπης μίσους με την πόλη» δηλώνει, εξερευνώντας τη δυναμική του αστικού τοπίου. Ο βρώμικος και αψύς τρόπος που απεικονίζει τη φθορά της πόλης μέσα από τα αριστουργηματικά stencil του κάνουν τον Logan Hicks έναν από τους διάσημους street artists του κόσμου. Και από τους πιο σπουδαίους. Η δουλειά του είναι τόσο χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη όσο και του μεγάλου σταρ του είδους, του Μπάνκσι, μόνο που του Hicks είναι ακόμα πιο πολυσύνθετη και περίπλοκη, με λεπτομέρειες απίστευτα ρεαλιστικές. Είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι είναι ψεκασμένα στρώματα μπογιάς πάνω σε «καλούπια» κομμένου χαρτιού. Ο Hicks ζωντανεύει με τα σπρέι του σκηνές από πολυσύχναστους ή έρημους δρόμους μεγαλουπόλεων, εικόνες ανθρώπων σε σταθμούς του μετρό, προσόψεις κτιρίων, σκάλες σε βιομηχανικά περιβάλλοντα που τρώει η σκουριά. «Με εμπνέουν όλα όσα είναι γύρω μου» λέει, πίνοντας Sprite στο καφέ της Αδριανού, «κυρίως όμως τα ταξίδια. Όλες οι φωτογραφίες που τραβάω είναι σκηνές των πόλεων που έχω επισκεφτεί. Κάθε μίλι που διανύω μου δίνει νέα μάτια για να δω τον κόσμο διαφορετικά. Οι άνθρωποι που γνωρίζω, οι κουλτούρες, η αρχιτεκτονική είναι τα μόνα πράγματα που με εμπνέουν». Ο Logan Hicks τα τελευταία 5 χρόνια έχει ταξιδέψει σε όλες τις άκρες της Γης για να προωθήσει τη δουλειά του: τεράστιους ασπρόμαυρους πίνακες με stencil, που εδώ και λίγο καιρό φτιάχνει κυρίως στους τοίχους γκαλερί. «Το τελευταίο έργο στο δρόμο το έφτιαξα το Νοέμβριο, σε ένα καλλιτεχνικό σόου στη Νέα Ζηλανδία» λέει. «Προτιμώ να δουλεύω στους χώρους μιας γκαλερί πια, γιατί τα έργα μου είναι πολύ χρονοβόρα και σε μεγάλες κλίμακες. Από τεχνικής άποψης μπορεί να είναι το ίδιο, αλλά είναι μεγαλύτερη η απήχηση που έχει ένα έργο με 8 μέτρα ύψος και 20 μέτρα πλάτος μέσα σε μια γκαλερί, απ' ό,τι ένα μικρό stencil που θα κάνεις στην πλευρά ενός κτιρίου στο δρόμο. Είναι συνθέσεις από πολλά διαφορετικά κομμάτια και είναι δύσκολο να τις φτιάχνω τη νύχτα και βιαστικά. Προτιμώ να έχω άφθονο χρόνο και, αν είναι σε δημόσια μέρη, να είναι νόμιμα».
Ο Hicks, που τραβάει αμέτρητες φωτογραφίες από τα ερειπωμένα νεοκλασικά της Ερμού, βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα πόλη την Αθήνα. «Όπως και η Ρώμη, έχει την αρχαία ιστορία διάσπαρτη και μια πολύ συναρπαστική προσωπικότητα» εξηγεί. «Κάθε πόλη έχει τη δική της γοητεία για διαφορετικούς λόγους. Κι υπάρχει πολύ περισσότερη street art απ' ό,τι περίμενα. Υπάρχει μια μεγάλη μείξη από graffiti, stencils, βαψίματα και αυτοκόλλητα, ενώ σε μερικές πόλεις βλέπεις μόνο tags. Εδώ η μείξη είναι πολύ ωραία και είδα μερικούς από τους καλύτερους καλλιτέχνες που έχω πετύχει στο εξωτερικό. Μου λένε ότι είναι πολύ εύκολο να κάνεις graffiti στην Αθήνα, κανείς δεν ενοχλείται. Είναι τρομακτικό πράγμα να σε συλλάβουν σε μια ξένη χώρα που δεν γνωρίζεις τη γλώσσα. Με έχουν συλλάβει κάποτε στην εφηβεία μου, επειδή ψέκαζα στο δημοτικό σχολείο της περιοχής μου». Μιλάει για την πόλη που γεννήθηκε, τη Βαλτιμόρη στο Μέριλαντ, για τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο πανεπιστήμιο, για τις πόλεις που μετακόμισε: το Σαν Ντιέγκο, το Λος Άντζελες και το Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη, όπου κατέληξε να ζει σήμερα με την οικογένειά του. «Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου» λέει, «αισθάνομαι τρομερά τυχερός που κατάφερα να κάνω καριέρα ως καλλιτέχνης. Ξέρω ανθρώπους που θα σκότωναν για να έχουν τα δικά μου προβλήματα. Είναι τόσο μικρά και ασήμαντα αυτά που έχω να παραπονεθώ, που είναι άδικο να το κάνω. Τα τελευταία πέντε χρόνια ταξίδεψα σε 37 διαφορετικές χώρες για να κάνω τέχνη, γνώρισα μερικούς από τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους του κόσμου, έχω τη δυνατότητα να φτιάχνω μόνος μου το πρόγραμμά μου για να μπορώ να βλέπω πιο πολύ το γιο μου, έχω αρκετά λεφτά για στέγη πάνω από το κεφάλι μου και φαγητό στην κοιλιά μου. Δεν έχω πραγματικά προβλήματα».
«Δεν ασχολήθηκα με graffiti επειδή δεν ήμουν ποτέ καλός σ' αυτό» λέει. «Το stencil μού ταίριαζε περισσότερο γιατί είμαι μεθοδικός και μ' άρεσε η διαδικασία. Δεν υπάρχει στη δουλειά μου το τυχαίο που υπάρχει στους graffiti καλλιτέχνες. Επίσης, τα πιο πολλά graffiti δεν κρύβουν πίσω τους κάποιο μήνυμα. Μερικές φορές αυτό που βλέπεις είναι πιο σημαντικό από το μήνυμα που ψάχνεις να βρεις. Συνήθως είναι κάτι πολύ πιο απλοϊκό από το "επαναστατικό" που πιστεύεις ότι κρύβεται πίσω από την εικόνα ή τις λέξεις.
Ελευθερία είναι να έχεις περισσότερες επιλογές και οι μεγάλες εταιρείες απλά σού δίνουν άλλη μία επιλογή. Έλεγα συνέχεια όχι, για χρόνια. Ολόκληρη η καριέρα μου χτίστηκε από τα όχι. Δεν μπορείς όμως να αρνείσαι για πάντα. Κάτι που είναι καλό δεν χάνει με τίποτα την αξία του. Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι μόνο για να τραβήξεις την προσοχή της υποκουλτούρας. Αν είσαι καλός, τραβάς την προσοχή του mainstream. Σε αγκαλιάζουν ό,τι κι αν κάνεις». Συνεργάστηκε με τη Nike, το MTV, είναι μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Workhorse Collective, λανσάρει δικά του παπούτσια και μπλουζάκια στην K-Swiss. Στην Αθήνα βρέθηκε ως αντιπρόσωπος της Sabotaz για να προωθήσει τα ομώνυμα σπρέι. Μιλάει με ενθουσιασμό για το μάνατζέρ του, τον ίδιο που είχαν κι οι Green Day, o οποίος επέμενε να αντιπροσωπεύει τη δουλειά του. «Πέταξε από το Σαν Ντιέγκο για να φάμε μαζί και να με γνωρίσει» λέει. «Στην αρχή νόμιζα ότι είναι κάποιος τρελός».
«Δεν με φοβίζει καμία κρίση. Σε αναγκάζει να οργανωθείς, να κάνεις συνεργασίες, να έχεις πιο καθαρό όραμα. Τα εύκολα λεφτά ήταν κουλ, αλλά δεν γινόταν να είναι εύκολα για πάντα...».
Στο τέλος Ιουνίου ετοιμάζεται να περιοδεύσει σε 46 πόλεις σε όλο τον πλανήτη. Για 2μισι μήνες θα συμμετέχει σε 6-7 σόου την εβδομάδα, μαζί με 12 άλλους καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο. «Εδώ δεν υπάρχουν τα όρια που βάζουν στη μουσική οι διαφορετικές γλώσσες» λέει. «Είναι όλα οπτικά. Όλοι μπορούν να καταλάβουν τις εικόνες...».
σχόλια