Ακούγοντας το Born this way αρκετές φορές αυτές τις 2 μέρες έχω την αίσθηση ως ακροατής πως στο τρίτο της album η Lady Gaga έχει πια φτάσει σε ένα peak. Και εικονοκλαστικό και ηχητικό.
Aπό δω και πέρα υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που θα πλήξει μέχρι θανάτου αν και στο επόμενο βήμα συνεχίσει αυτό το φαινομενικά “ξεχωριστό” και “προχωρημένο” merging and remixing ιδεών, τάσεων και αλλεπάλληλων οπτικών shock treatments με τη ίδια και απαράλλακτη τακτική.
Η εγκαθιδρυσή της ως το νέο ποπ είδωλο μιας ολόκληρης γενιάς είναι αναμφισβήτητη πια άλλωστε. Το καταλαβαίνεις είτε παρατηρώντας τη διεισδυσή της σε κάθε pop culture προπύργιο είτε διαβάζοντας τη βίβλο της οικονομικής αποτίμησης στον corporate κόσμο, τη λίστα του περιοδικού Forbes. Σύμφωνα με το περιοδικό από τη περσινή τέταρτη θέση φέτος ανέβηκε στη πρώτη εκτοπίζοντας την Όπρα κερδιζόντας την εκτός των οικονομικών δεικτών και στην επιρροή στα social media διαθέτωντας 32 εκατομμύρια friends στο Facebook και 10 εκατομμύρια followers στο Twitter.
To album ξεκινά με το Marry The Night.
Την πρώτη φορά που το άκουσα σκέφτηκα: πολύ αδύναμο ξεκίνημα album αλλά τελικά με τα επόμενα ακούσματα άλλαξα γνώμη. Tσιχλοtune, σου κολλάει.
(κι ας πλήττεις μέχρι θανάτου. ειδικά αν είσαι 30 & 40sth;-)
Επόμενο track to ήδη καταναλωμένο Born this way.
Tα περισσότερα έχουν ειπωθεί (από την ομοιοτήτα του με το μαντονικό express yourself μέχρι το rock ‘n’ rollish kitsch του).
Gay anthem επί τη εμφανίσει αν και πρωτόλειο μηνυματικά.
Αλλά μην ξεχνάς.
Το κορίτσι είναι ακόμη 25.
Government Hooker
το επόμενο και στο μίξερ πέφτει λίγος Giorgio Moroder, μια δόση Kraftwerk και references από Κlaus Nomi να πλανώνται τριγύρω. Δυνατά synth και επαρκώς distorted για τα δικά μου αισθητικά κριτήρια
(αυτό που μου αρέσει μαζί με το Scheiße πιο πολύ από τα tracks του album).
Ο γνωστός Judas ακολουθεί.
Άλλο ένα από τα gagaτεθέν singles της που πάει να πει πως τα ερμηνεύει με μπρίο αλλά και τις γνωστές πια τραγουδιστικές μανιέρες. Gagish hick-ups, παρατραβηγμένοι βοκαλισμοί, υπερβολικός θεατρινισμός. Το γλυκό βέβαια στο τέλος κατά παράδοξο τρόπο δένει (όπως έχουμε διαπιστώσει και από τα προγούμενα singles της).
Όλα φωνάζουν drag, camp και επιτηδευμένη εκφορά στο Americano.
Eνώ στην αρχή μου κίνησε το ενδιαφέρον με το flamboyant ακουσμά του και την “λατινικότητα” του με τα επόμενα ακούσματα κάπως το βαρέθηκα. Τα έχει ξανακάνει άλλωστε αυτά. Δεν ξέρω βέβαια μήπως αλλάξω γνώμη με 2-3 ποτά ακουγοντάς το στις Κούκλες;-)
Το Hair
κατά τη γνώμη μου είναι το πιο αδύναμο του album. Αδιάφορο συνθετικά, χωρίς catchy αγγίστρια μου άφησε μια αίσθηση μέτριου. Στο Glee βέβαια θα το λατρέψουν.
Scheiße
Αγαπημένο μου. Το πρώτο που ακούσαμε με αφορμή την συμμετοχή της με αυτό στην διαφημιστική καμπάνια του Mugler. Καθαρόαιμο dance tune με υπνωτικό και “βρώμικο” beat.
Σαν ξεχειλισμένο popper;-)
Το Bloody Mary
έχει ενδιαφέροντα στοιχεία.
Down tempo σε σχέση με τα άλλα, το τραγουδάει
σαν να διαβάζει. Η ενορχήστρωση μου θύμισε Kill Bill.
Μου άρεσε λόγω synth μελωδικότητας.
Απόκληροι, losers και freaks όλης της (ψηφιοποιημένης) πλάσης
ενωθείτε κάτω από την μελωδική σκέπη του Bad Kids και χορέψτε μέχρι να αλλάξει το κάρμα σας. Είμαστε η δόξα του εαυτού μας σας ψιθυρίζει στο αυτί η Gaga καθώς σας κάνει πατ-πατ και πάει να τρυγήσει τα δολλαριόδεντρα στο Gagaville.
Highway Unicorn (Road 2 Love)
και νομίζω πως τα strip clubs βρήκαν το καινούριο anthem τους;-) Ωραίo, στιβαρό rythm section και η ερμηνεία της με τη πρέπουσα τραχύτητα και επιμονή διασχίζει το τραγούδι καθόλη τη διάρκεια.
Στο Heavy Metal Lovers
μάλλον η δοσολογία δεν πέτυχε.
Άνευρο, μένει από την αρχή εκτός νυμφώνος
(λίγο πιο μινιμαλιστικό tracklist δε θα έβλαπτε).
Ακούγοντας το Electric Chapel
και τα copy & paste του αναρωτήθηκα κατά πόσο μπορεί να μας συγκινήσει ως ακροατές η πρόστυχη σαγήνη ενός ξαναζεσταμένου φαγητού. Χορταστικό, δε λέω, αλλά αν γκρινιάξω λίγο παραπάνω θα μετρήσω ζωϊκό ρευστό που δεν μπήκε στα θεμέλια κατασκευής (ισχύουν και εδώ τα περι μινιμαλισμού που αναφέρθηκα παραπάνω)
Το You and I έχει καλά στοιχεία.
Πρόκειται άλλωστε για το μοναδικό μπαλαντοειδές του δίσκου. Δεν τρελλάθηκα (δεν πολυακούω αυτόν τον ήχο) αλλά είναι ενδιαφέρον (πως λέμε καλό παιδί;-)
The Edge of Glory
στο κλείσιμο και το πιο cheesy (και old school) κομμάτι κλείνει το album. Θα προτιμούσα να λείπει. Ή τουλάχιστον να είχε ενορχηστρωθεί με την ηχητική μπάντα του Farmville;-PP
Συμπέρασμα; Μιλάμε για ένα από τα πιο overhyped album της ποπ μουσικής και αν θέλω να είμαι κριτικά αυστηρός και να λάβω και στα σοβαρά την εξαγγελία της Gaga προς τους φαν της πως ετοίμασε τον δίσκο της δεκαετίας, νομίζω πως δε το πέτυχε.
Με ένα λιγάκι πιο σφιχτό traclist έχω την αίσθηση πως θα υπήρχε μεγαλύτερη ομοιογένεια και λιγότερος ηχητικός κατακερματισμός. Παρολ’ αυτά αν αποστασιοποιηθώ και επανενεργοποιήσω τον 20χρονο (εν υπνώσει;-) ακροατή που κρύβω πρέπει να δεχτώ πως πρόκειται για ένα καλό mainstream pop dance album με πολύ καλή παραγωγή και engineering που κυλάει και ακούγεται ευχάριστα. Τον σκοπό του τον επιτυγχάνει δηλαδή.
Η persona Gaga τα σκιάζει όλα βέβαια αλλά αυτό δεν είναι αρνητικό.
Το αρνητικό είναι πως το εμπορικό brand Gaga έχει αρχίσει ήδη να γιγαντώνεται και το καλλιτεχνικό κομμάτι έχει αρχίσει να παρουσιάζει τα πρώτα στοιχεία κορεσμού. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η κατάσταση. Άλλωστε μιλάμε για ένα κορίτσι μονάχα 25 ετών ακόμα. Αν θέλει να διαρκέσει ας αναζητήσει τη χρυσή τομή ανάμεσα στη πόζα και την καλλιτεχνική έκφραση και αναζήτηση.
Πριν κάει κι αυτή.
σχόλια