Ασταδιάλα ψόφα μαρή χτικιάρα Γκουίνεθ φυματικιά, ξεκλήρισες με την απλυσιά σου το μισό Χόλυγουντ και πήρες στο λαιμό σου ολάκερο πλανήτη!
(και να πέθαινες και ωραία, πάει και έρχεται, αλλά ψοφάς και άγαρμπα πανάθεμασε)
Η Γκουίνεθ, ο ΜατΝτέεεεεεημον, o Λώρενς Φίσμπερν, η Κέητ η Γουίνσλετ, η Μαριώ η Κοτιγιάρ, ο Τζουντ Λω, ξεχνάω κανέναν? Όλοι σε ρόλους κλειδιά στο παγκόσμιο ανθρώπινο παζλ της εξάπλωσης μιας νέας φονικής επιδημίας. Η ασθενής-μηδέν (η βλογιοκομμένη), ο τεθλιμένος χήρος, επιδημιολόγοι, κυβερνητικοί, ερευνητές, bloggers. Θα δώσουν τη λύση ή θα πέσουν κι αυτοί σαν τις μύγες;
Το δια χειρός Soderbergh χρονικό της εξάπλωσης ενός φονικού ιού και της ακόμα πιο φονικής πανικολογίας που τον περιγυρίζει. Η κυβερνητική κινητοποίηση, οι έρευνες για την προέλευση, οι καραντίνες, οι θεραπείες και τα γιατροσόφια, οι φήμες, ο φόβος, η παράνοια, οι λεηλασίες και η κατάρρευση μιας κοινωνικής δομής, η δύναμη και η βαναυσότητα της ανθρώπινης φύσης.
Ένα ασφυκτικά συμπιεσμένο σενάριο επιεικώς τύπου τηλεοπτικής σπονδυλωτής μινι-σειράς του σωρού, το οποίο ανυψώνεται από την φροντίδα του Soderbergh, τα συνεχή απειλητικά κοντινά πλάνα χεριών, μυτών, επαφών, εστιών μεταφοράς του ιού που θα διαολίσουν τον κάθε ψυχαναγκαστικό και το αναπάντεχο γαμάω-και-σπέρνω (ιούς) techno soundtrack δίνοντας μια πολυαναγκαία ένεση αδρεναλίνης και ένα αίσθημα αμεσότητας.
Στο cast συναντούμε μόνο αστέρες του Χόλυγουντ και αναγνωρίσιμους τηλεοπτικούς ηθοποιούς, ακόμα και για τους πιο ασήμαντους ρόλους-περάσματα. Ναι, για κράχτες, αλλά και για εύκολη συναισθηματική επένδυση του θεατή σε χαρακτήρες που χάνονται μέσα στο χαμό των 10τόσο παράλληλων πλοκών χωρίς συγκεκριμένο φόκους και δεν προλαβαίνουν καν όχι να αναπτυχθούν σε ενδιαφέρουσες προσωπικότητες αλλά να ανασάνουν.
Όχι, όχι εσύ Τζουντ Λω αγόρι μου, εσύ είσαι αλλιώς, είσαι το κάτι άλλο, το πρόστυχο. Με την αυστραλοβλάχικη προφορά σου, το καπελάκι σου, τις ατάκες σου, το όλο καρτουνίστικο αλλά και στιβαρό δραματικά slapstick σου. Ως δαιμόνιος υπερκίτρινος τουιτερομπλογκεράς φαίνεσαι πως το διασκεδάζεις και παίρνεις και τα ρίσκα σου, και εμείς μετρούσαμε τα δευτερόλεπτα να ξαναβγεις.
Αλλά και ο ΜαττΝτέεεημον, αναπάντεχη συναισθηματική γέφυρα παρά την γενική ενοχλητικότητα του, το δράμα του χαμού της γυναίκας του, το κέρατο, η αγωνία του για την υγεία της κόρης του, είναι το μόνο κομμάτι της ταινίας με γνήσια συναισθηματική κορύφωση (και λίγο δάκρυ-σκουπιδάκι στο μάτι προς το φινάλε).
Η υπόλοιπη ταινία κινείται σε ήρεμους τόνους, διαρκώς συγκρατημένη, σε μόνιμη εισπνοή, παρακολουθεί κλινικά, αποστειρωμένα τα γεγονότα πιο πολύ σαν ένα ντοκυμαντέρ παρά ως το δράμα χαρακτήρων ή το θρίλερ που όφειλε να είναι. Πηδάει συνεχώς μπροστά στο χρόνο και η ανθρώπινη απώλεια επικοινωνείται κυρίως με αριθμούς και στατιστικά. Τόσες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια.
Δεν πρόκειται να φας και κανά νύχι αλλά ίσως και να κολλήσεις λίγο από την αγωνία. Δεν το λες και του θανατά.
(2/5)
σχόλια