Πριν απο ένα χρόνο γνώρισα έναν άνθρωπο που δεν είδα ποτέ.
Αυτός ο άνθρωπος με γνώρισε όπως ίσως δε γνωρίζω κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου.
Το ίδιο κι εγώ...
Τον έκανα να γελάσει...
Κάτι που δεν μπορεί να κάνει εύκολα.
Ανοιχτήκαμε ο ένας στον άλλο.
Όταν του μίλησα πρώτη ένιωσε ότι βρήκε συνοδοιπόρο σε αυτό που έχει περάσει.
Μιλούσαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο...
Προσπαθούσαμε να ρουφήξουμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου απο τις πρώτες βραδυνές μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες...
Δεν μας ένοιαζε τίποτα και κανένας όταν μιλούσαμε.
Είχαμε αναπτύξει το δικό μας κώδικα και δε χρειαζόταν να μιλήσουμε για να πούμε κάτι.
Και δεν τον είδα ποτέ.
Καταλαβαίνω το φόβο αλλά δεν μπορώ να τον συγχωρέσω.
Τόσες ώρες... τόσες ερωτήσεις. Απο σημαντικές μέχρι... σε ποια τσέπη βάζω τα κλειδιά μου, μέχρι σε ποια τσέπη βάζει το κινητό του... (στην αριστερή)...
Κάποτε τον ρώτησα αν ήμουν τραγούδι ποιο θα ήμουν. Δεν είχε τύχει να το ακούσω. Με είχε μάθει πλέον τόσο καλά... Όταν το άκουσα την επόμενη μέρα ξέσπασα σε λυγμούς.
Όταν ήρθε η σειρά του του είπα "εύκολο είναι..."... Τον πείραξε...
Του λέω "μα μόνο ένα τραγούδι σου ταιριάζει".
Ένα τραγούδι τον αντιπροσωπεύει...
Δεν ξέρω γιατί τα θυμήθηκα αυτά απόψε.
Ειλικρινά...
Αυτός...
Εγώ...
σχόλια