Επί μια εβδομάδα στέκομαι σιωπηλός και παρακολουθώ τις κινήσεις του μεγάλου Αντώνη Σαμαρά. Έχει στο μυαλό του μια στρατηγική: Από τη μία δεν επιθυμεί να πάρει πάνω του τη χρεοκοπία και συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου, από την άλλη θέλει να παραμείνει ένας Σαμαράς. Δηλαδή ένας πολιτικός πολλά βαρύς που κρατάει τη γραμμή του. Προσοχή όχι τις δεσμεύσεις του αλλά στον πολιτικό του λόγο.
Αυτή τη στιγμή τα έχει όλα υπέρ του. Είναι αρχηγός με τα όλα του στο κόμμα του σε σχέση πάντα με τον Γιώργο Παπανδρέου. Οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να προηγείται. Απέκτησε μεγαλύτερη αξιοπιστία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό εξαιτίας της συγκυβέρνησης και τώρα ρίχνει την τελευταία του ζαριά.
Η υπογραφή του.
Αν του περάσει και δεν υπογράψει θα είναι το ισχυρότερο προεκλογικό του χαρτί. Ο άντρας, ο Έλληνας που τα έβαλε με τους Ευρωπαίους και τους κέρδισε. «Αφού δεν υπέγραψα, μπορώ να επαναδιαπραγματευτώ τα πάντα», θα πει. «Δείτε, οι ευρωπαίοι δεν είναι τόσο αδιάλλακτοι αν καταλάβουν ότι κάτι είναι το σωστό», θα συνεχίσει. Αν υπογράψει πάλι κανείς δεν θα τον κατηγορήσει. «Το έκανε για να πάρουμε την έκτη δόση και να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις». Κανείς δεν θα θυμάται την καθυστέρηση και την ανασφάλεια που προκαλεί τόσες μέρες στην ελληνική οικονομία.
Ή το πολιτικό σκηνικό είναι τόσο ρευστό που σου επιτρέπει να κωπηλατείς και κανονικά και ανάποδα χωρίς να το αντιλαμβάνεται κανείς ή ζούμε τις τελευταίες μέρες πριν τη μεγάλη έκρηξη και όλες οι συμπεριφορές δικαιολογούνται. Και τα δύο, μια τρύπα στο νερό είναι.
Φαήλο, εσύ τι λες;
σχόλια