Eξήντα Έλληνες εθελοντές της ActionAid από όλη την Ελλάδα ταξίδεψαν σε μια από τις φτωχότερες περιοχές της Γκάνας, στην Τσέτσερε, για να βοηθήσουν στην ανέγερση του σχολείου της περιοχής και να χαρίσουν με αυτό τον τρόπο πρόσβαση στην εκπαίδευση σε διακόσια παιδιά. Η αποστολή πραγματοποιήθηκε από τις 30 Οκτωβρίου μέχρι τις 6 Νοεμβρίου και είχε ως στόχο την θεμελίωση τριών νέων τάξεων στο μοναδικό σχολείο του Kyekyewere (που προφέρεται Τσέτσερε και σημαίνει Δύναμη Καρδιάς). Οι τάξεις που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά μέχρι τώρα ήταν ακατάλληλες, κατασκευασμένες από καλάμια με αποτέλεσμα να χάνουν πολλές ώρες μαθημάτων, καθώς οι συχνές βροχές τα αναγκάζουν να φεύγουν από την τάξη για να προστατευτούν. Σύντομα, χάρη σε χρηματοδότηση από το Ίδρυμα Νιάρχου, οι νέες τάξεις θα είναι έτοιμες και τα παιδιά θα μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο.
Οι εθελοντές δούλεψαν σκληρά και με λιγοστά μέσα για την κατασκευή των τάξεων σε συνεργασία με τους κατοίκους της κοινότητας, σκάβοντας, φτιάχνοντας τσιμεντένιους πλίνθους και κουβαλώντας οικοδομικά υλικά και νερό με κουβάδες από την κοντινή στέρνα. Συμμετείχαν, επίσης, σε αγροτικές εργασίες που περιελάμβαναν τη συγκομιδή βολβών κασάβα και την παραγωγή φοινικέλαιου, αλλά και σε δράσεις και παιχνίδια με τα παιδιά του χωριού, όπως η ανταλλαγή ζωγραφιών μεταξύ μαθητών από την Ελλάδα και μαθητών από την Γκάνα, η κατασκευή αυτοσχέδιων μουσικών οργάνων και επιδείξεις αντικειμένων από την Ελλάδα. Κάθε μέρα, οι εθελοντές ετοίμαζαν παραδοσιακό φαγητό για όλους, μαζί με τις γυναίκες της κοινότητας. Ένα βράδυ, δέκα από τους εθελοντές αποφάσισαν να μην επιστρέψουν στο ξενοδοχείο, αλλά να κοιμηθούν στην κοινότητα για να βιώσουν τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων, τα σπίτια των οποίων συχνά δεν έχουν παροχή ρεύματος.
Ακολουθούν τέσσερα συγκινητικά κείμενα σχετικά με την εμπειρία τους που έγραψαν εθελοντές που συμμετείχαν σε αυτό το ταξίδι
Της εθελόντριας και Αναδόχου Παιδιού Μάρας Ψαράκη
«Την καλύτερη περιγραφή την έδωσε η φίλη μου η Σαλώμη που με πήρε τηλέφωνο την επομένη της επιστροφής μας στα πάτρια εδάφη: «Νιώθω τις αναμνήσεις να σκάνε σαν ποπ κορν μέσα μου». Έτσι ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ, πως σηκώνω το καπάκι της κατσαρόλας να κρυφοκοιτάξω τι γίνεται στην ψυχή μου και μου σκάνε οι αναμνήσεις και όλα τα συναισθήματα στη μούρη.
Γύρισα και οι φίλοι μου μού δίνουν συγχαρητήρια γι’ αυτό που έκανα. Ποια συγχαρητήρια; Σε εμάς; Ντρέπομαι που το ακούω… Η ανθρωπιά δεν πρέπει να επιβραβεύεται, πρέπει να είναι κατά βάση μέσα μας και κατά δεύτερο λόγο να εξωτερικεύεται. Συγχαρητήρια αξίζουν στους ανθρώπους που γνωρίσαμε εκεί, οι οποίοι παραμένουν πράοι και χαμογελαστοί παρά τις κακουχίες. Ή μήπως πήγαμε ως εθελοντές καθαρά από αλτρουισμό; Γυρίζοντας πήρα τόσα πράγματα, τόσες εμπειρίες και μαθήματα που νιώθω ότι στην τελική εγώ δεν προσέφερα τίποτα. Δεν δώσαμε, πήραμε… Πήραμε και ξορκίσαμε τους δαίμονες μας…
Τόσα εμβόλια για να πάμε στην Γκάνα και εν τέλει ο ιός της Αφρικής είναι ένας: αγάπη. Κολλάς. Όχι κίτρινο πυρετό, ελονοσία και αηδίες (εξάλλου τα Malarone τα κατεβάζαμε σαν σοκολατάκια), αλλά ένα άλλο μικρόβιο που σου λέει ότι πρέπει να ξαναγυρίσεις. Ένα ταξίδι μόνο δεν αρκεί. Είναι όπως την πρώτη φορά που ερωτεύεσαι: το συναίσθημα αυτό δε βρίσκω άλλο τρόπο να το περιγράψω.
Μας υποδέχθηκαν στην κοινότητα του Kyekyewere με τυμπανοκρουσίες και χορό. Οι ομιλίες του τοπικού αρχηγού και των υπολοίπων διακόπτονταν από τα ηχεία που έπαιζαν χειροκροτήματα (ω, ναι) -- και τα χειροκροτήματα με τη σειρά τους διακόπτονταν βίαια από τον ήχο μιας μηχανής που δεν είχαν καταφέρει να απομονώσουν κατά την ηχογράφηση. Άντρες με κόκκινες μπλούζες της Vodafone (!), γυναίκες με μωρά δεμένα στην πλάτη, παιδιά --που δεν είχαν ξαναδεί λευκό στη ζωή τους-- με την περιέργεια ζωγραφισμένη στα μάτια. Αρχικά δειλά και όσο περνούσε η ώρα πιο αγαπησιάρικα, έρχονταν και κολλούσαν επάνω σου, επεξεργάζονταν το χρώμα των χεριών σου, σε αγκάλιαζαν μέχρι να τα σηκώσεις στην αγκαλιά σου και να σε κάνουν δικό τους. Αδύνατο να τα αφήσεις κάτω… Για να συνεχίσεις ό,τι ήθελες να κάνεις, έπρεπε να βρεις άλλη αγκαλιά να τα «παρκάρεις»…
Θα μπορούσα να μιλήσω για τα φτυάρια και τους κουβάδες με τα νερά, για το μυστρί και το ανακάτεμα του τσιμέντου, αλλά δεν ξέρω αν έχει νόημα. Δεν πήγαμε εκεί με την αυταπάτη ότι σε μια βδομάδα θα χτίσουμε ένα σχολείο και θα κόψουμε την κορδέλα στην τελετή των εγκαινίων. Πήγαμε σε ένδειξη αλληλεγγύης, πήγαμε να δώσουμε την αγάπη μας και να την εισπράξουμε απροσδόκητα πολλαπλασιασμένη. Κι αυτό είναι κάτι που το επιβεβαιώνουν όλοι οι συμμετέχοντες. Άνθρωποι άγνωστοι μέχρι χθες που ωστόσο νιώθω ότι τους ξέρω χρόνια, όπως ξέρω ότι θέλω να τους κρατήσω στη ζωή μου…
Άνθρωποι. Έλληνες και Γκανέζοι. Σε μια φιλία που αποτυπώθηκε μέσα από παιδικές ζωγραφιές, θεατρικές παραστάσεις με μύθους του Αισώπου, σπασμένα αγγλικά, λέξεις ελληνικές, λέξεις ακαταλαβίστικες που ξαφνικά αποκτούσαν νόημα, όπως εκείνο το oilily, ameritikitomba, amossa mossa mossa, ooilily lua balui. Μια φιλία που χαράχτηκε στη μνήμη με δάκρυα χαράς, αγκαλιές σφικτές και χαμόγελα.
Η πιο μικρή εθελόντρια Μάντυ Συρμοπούλου μαζί με την Άντζο
Πάει μια βδομάδα που επιστρέψαμε κι αντί όλο αυτό που ζήσαμε να καταλαγιάζει μέσα μου, το νιώθω να φουσκώνει σαν ζυμάρι για ψωμί που το σκεπάζεις με ένα πανί και το αφήνεις κάπου ζεστά για να ξεκουραστεί. Η μαγιά της Γκάνας ήταν, όπως αποδείχθηκε, μαγική. Κι όσο τα συναισθήματα δυναμώνουν όπως το μένος του βοριά, τόσο η γαλήνη της ψυχής εντείνεται, τόσο μεγαλώνει η ηρεμία που αποπνέω στους γύρω μου. Την περασμένη βδομάδα πηγαίνοντας σε ένα συνέδριο να δουλέψω ως διερμηνέας, αντίκρισα τη συνάδελφο εμφανώς αγχωμένη. Τελειώνοντας τη δουλειά με ευχαρίστησε, είπε πως τη χαλάρωσα με το που μπήκα στην καμπίνα – κι αυτό ήταν από τα ωραιότερα κοπλιμέντα που μου έχουν κάνει. «Ήταν μια ευγενική χορηγία του ταξιδιού μας στην Γκάνα με την Actionaid», της απάντησα.
Γυρίζοντας στην Αθήνα, βλέπω ανθρώπους με τσάντες στα χέρια να παιδεύονται στο κουβάλημα και μου έρχεται να τους φωνάξω: «Στο κεφάλι, βάλτε τις στο κεφάλι». Μ’ ακούω και γελάω. Κλείνω τα μάτια και ανασύρω στη μνήμη μου τη μυρωδιά της Αφρικής που μοιάζει ολόκληρη πλασμένη από κασάβα – κι ας μην πήγα ποτέ στο μύλο για την κασάβα (ακούς, Σαλώμη;), μυρίζω το deet στο δέρμα μας, νιώθω στα χέρια μου την υφή του φοινικέλαιου, βλέπω τα κόκκινα μαλλιά της Λένης να τα χαϊδεύουν παιδικά χεράκια περασμένα μέσα από τις καλαμιές κι ακούω τον «αγκαλίτσα» Jorge με την κιθάρα του να παίζει πλάι στην πισίνα. Ακούω το Μιχάλη να διηγείται ιστορίες και να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, ακούω τα πειράγματα που παίζουν μεταξύ του γιατρού και του Βασίλη, βλέπω τον Αντρέα και δεν τον ακούω γιατί επιλέγει να τα βιώσει όλα πιο έντονα, παραμένοντας ο ίδιος σιωπηλός. Βλέπω τη χαρισματική Νάταλι και ολόγυρα της καθισμένους όλους μας. Βλέπω κατσίκες και παιδιά, γυναίκες με ρούχα πολύχρωμα, πόδια βαμμένα με άσπρο χρώμα, όπως στην «τελετή» του αποχαιρετισμού, και άντρες να χορεύουν με το τσιμέντο στο κεφάλι, γιορτάζοντας το χτίσιμο του σχολείου. Βλέπω το Don’t Think of Me Junction και σκέφτομαι πως πρόκειται για ευφημισμό, καθώς το μόνο που σκέφτομαι πλέον είναι Αυτό. Αυτό που ζήσαμε… Μια εμπειρία που κατόρθωσε να με εγκλωβίσει στο χωροχρόνο και δεν άφησε το μυαλό μου να ξεστρατίσει ούτε στιγμή όσο ήμαστε εκεί. Όσο ήμαστε εκεί; Χμμ, κι εδώ που ήρθαμε το ίδιο ισχύει. Ακόμα αιωρείται μέσα μου με γέφυρες κρεμαστές όπως στο τροπικό δάσος του Kakum… Και σκάει σαν τα κύματα του Ατλαντικού την τελευταία εκείνη βραδιά που βουτήξαμε στη θάλασσα και την αφήσαμε να πάρει μακριά όλες τις έγνοιες που κουβαλούσαμε ο καθένας. Αυτές που κουβαλήσαμε μαζί μας πηγαίνοντας στην Αφρική –και δεν έφυγαν με ό,τι μας ψέκασαν στο αεροπλάνο πριν από την προσγείωση στην Άκκρα—και κυρίως αυτές που μας στιγμάτισαν στο Cape Coast Castle, όπου όση ώρα βρισκόμασταν εκεί είχε μουδιάσει ο δεξιός μου ώμος, σαν κάποιος να με σκουντάει με το δάκτυλο να μου αφηγηθεί την ιστορία του, βαμμένη με πόνο.
Βρήκα προχθές στα πράγματα μου ένα σημείωμα που μου έγραψε ο Ridhwan, με τον οποίο δεν είχα μιλήσει κατά την παραμονή μας στο Kyekyewere, αλλά έτυχε να καθίσει δίπλα μου στο πούλμαν τη μέρα που αποχαιρετήσαμε τους κατοίκους της κοινότητας. Ένα σημείωμα με ευχαριστίες που μου έφερε και πάλι δάκρυα στα μάτια. Και μου ήρθε πάλι στο μυαλό το προσωπάκι της Vivian με την οποία παίζαμε από την πρώτη μέρα, μου ήρθε και πάλι στο μυαλό η καλλονή μακρομαλλούσσα που μου αγκάλιασε το πόδι ενώ μιλούσα και έστρεψε το μουτράκι της ψηλά να με κοιτάξει, μου ήρθε ο γλυκύτατος Enesnunato που φώναξε το όνομα μου στα χωράφια όπου σχηματίζαμε ανθρώπινη αλυσίδα για τη μεταφορά του νερού και έτρεξε να χωθεί στην αγκαλιά μου μόλις γονάτισα και του άνοιξα τα χέρια. Ο Enesnunato, που αν κρίνω από την ηλικία του, θα μπορούσε να είναι ο γιος μου.»
Του εθελοντή και αναδόχου παιδιού Γιώργου Μαυρομιχάλη
« Η επιστροφή στο σπίτι μετά από ένα ταξίδι μακρινό είναι τόσο μοναδική όσο και το κάθε ταξίδι. Είναι η στιγμή που η ιδιαίτερη καθημερινότητα που έχεις ζήσει κάπου μακριά μεταλλάσσεται σε ανάμνηση και όλα τα ερεθίσματα που απασχόλησαν τα αισθητήριά σου σε αίσθηση. Αυτή η αποστολή ήταν ένα ταξίδι στα συναισθήματά μου μια εξερεύνηση του ίδιου μου του εαυτού με αναπάντεχες ανακαλύψεις, μια εσωτερική διαδρομή, κάτι πολύ περισσότερο από μια γεωγραφική μετακίνηση και από μια απλή ταξιδιωτική περιπέτεια. Τα τελευταία βήματα, τα κλειδιά στην πόρτα, η πόρτα πίσω μου… είμαι και πάλι σπίτι, εκεί από όπου ξεκίνησα μια εβδομάδα πριν. Ο κύκλος κλείνει, αλλά κάτι έχει αλλάξει… τι έχει αλλάξει όμως;
Η στιγμές που περάσαμε με την κοινότητα του Keykeywhere (Τσέτσερε) της Γκάνας αποτελεί μια από τις πιο ξεχωριστές και δυνατές εμπειρίες της ζωής μου και αυτό που έκανε αυτή την εμπειρία τόσο μοναδική ήταν η επαφή με τους ανθρώπους. Τα παιδιά της κοινότητας με τα πελώρια μάτια και τα αθώα βλέμματα, οι γελαστές γυναίκες με τις πολύχρωμες ενδυμασίες, και οι γενναιόδωροι κάτοικοι μας πρόσφεραν πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς προσφέραμε σε αυτούς. Πραγματικά, το ελάχιστο που δίναμε αυτές τις μέρες, μας επέστρεψε πολλαπλασιασμένο…
Μέσα σε λίγες μέρες στο μικρό χωριό είδαμε περισσότερα χαμόγελα από όσα σε ολόκληρη την Αθήνα τα τελευταία δυο χρόνια! Χαμόγελα από ανθρώπους που στερούνται τις βασικές ανέσεις, το τρεχούμενο νερό και τον ηλεκτρισμό, από ανθρώπους για τους οποίους ακόμα και ένα πιάτο φαγητό δεν είναι πάντα δεδομένο. Η γενναιοδωρία είναι στο συναίσθημα… Γυναίκες και άντρες μοιράστηκαν μαζί μας με ενθουσιασμό μικρού παιδιού πληροφορίες για την καθημερινότητά τους, μας κέρασαν από το κρασί τους, μας εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους, μοιράστηκαν μαζί μας τις σκέψεις τους…
Μας υποδέχτηκαν και μας αποχαιρέτησαν με μουσικές από κρουστά και ξέφρενους χορούς, και μαγείρεψαν για εμάς! Μας δίδαξαν τη δύναμη με την αισιοδοξία, την αξιοπρέπεια και την συντροφικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν μια ζωή άδεια από ανέσεις και γεμάτη δυσκολίες. Μας γεμίσανε αγάπη, συγκίνηση, χαρά… πόσες φορές ένοιωσα την ψυχή μου να διαστέλλεται και να πιέζει να στάξει από τα μάτια μου, πόσες φορές αγωνίστηκα για να συγκρατήσω αυτά τα δάκρυα και πόσες φορές δε τα κατάφερα. Αν δεν είχα βρεθεί εκεί, δε ξέρω αν στην καθημερινή μου ζωή θα είχα ξανά ποτέ την ευκαιρία να νοιώσω τόσο έντονα, δεν ξέρω αν θα είχα ποτέ την τύχη να ξαναβρώ τον παιδικό μου χαμένο ενθουσιασμό αυτόν που είχε θαφτεί κάτω από τόνους ομοιόμορφων ημερών, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως δε ξέρω αν θα μπορούσα να ξαναπιστέψω στη δύναμη μου να αλλάξω τον κόσμο, αυτή τη δύναμη που σπαταλούσα στο να μην αφήνω τον κόσμο να με αλλάξει.
Τώρα ξέρω, χρειάζεται μια ελάχιστη προσπάθεια από όλους μας, αυτό που μπορούμε όλοι και ο καθένας, αυτό που περισσεύει. Αρκεί το ελάχιστο, και το ελάχιστο να αθροιστεί με το ελάχιστο του διπλανού μας. Μπορούμε, όλοι μπορούμε, το ελάχιστο και πιο σημαντικό εξάλλου είναι να μην αδιαφορούμε, να μην απομονωθούμε στα προσωπικά μας προβλήματα, και τότε θα γίνουμε μέρος της αλλαγής που δε πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί να φέρουμε από μόνοι μας. Το ελάχιστο του καθενός από εμάς κρύβει τεράστια δύναμη…
Όσοι μας ξέρουν καλά (και μόνο αυτοί), θα παρατηρήσουν μια μικρή αλλαγή στο βλέμμα μας. Ο καιρός βέβαια θα κυλίσει και θα επιστρέψουμε στις καθημερινές μας ασχολίες, στα «δικά μας», στις μικρές χαρές και στα προβλήματα, θα ξεχάσουμε, θα ξεχαστούμε… αλλά όσο κι αν ξαναγίνουμε αυτοί που ήμασταν, το μυαλό μας όλο και θα δραπετεύει προς το μικρό χωριό, θα ξανασυναντάμε τα μεγάλα, καθαρά, παιδικά μάτια, θα ξανακούμε τα γέλια και τα τραγούδια τους στα αφτιά μας και θα νοιώθουμε να στριφογυρνάμε πιασμένοι χέρι-χέρι χορεύοντας, μουτζουρωμένοι με μαρκαδόρους, λουσμένοι με χρυσόσκονη… και τότε το βλέμμα μας θα ξαναλλάζει, έστω λίγο, έστω για λίγο… αυτό θα είναι το ανεξίτηλο δώρο που μας χάρισαν στο μικρό χωριό του Keykeywhere.
Τελικά, η ζωή μας είναι ό,τι θυμόμαστε, και αυτό κάνει τις μέρες που περάσαμε μαζί ένα δώρο ζωής… Ίσως το «ευχαριστώ» ακούγεται λίγο… ένα ελάχιστο ευχαριστώ από εμένα λοιπόν προς τους αδερφούς μας στη Γκάνα, για το μάθημα ζωής, τη φιλοξενία, τα χαμόγελα, τα συναισθήματα που μας χάρισαν… ένα ευχαριστώ ελάχιστο με τεράστια δύναμη…»
Του εθελοντή και αναδόχου παιδιού Τάσου Γλάρου
"60 Ανάδοχοι Παιδιού και εθελοντές συμμετείχαν στη νέα αποστολή της ActionAid που πραγματοποιήθηκε 30 Οκτωβρίου με 6 Νοεμβρίου και είχε ως στόχο την θεμελίωση τριών νέων τάξεων στο μοναδικό σχολείο του Kyekyewere (προφέρεται Τσετσερέ). Οι τάξεις που χρησιμοποιούσαν τα παιδιά μέχρι τώρα είναι ακατάλληλες, κατασκευασμένες από καλάμια με αποτέλεσμα να χάνουν πολλές ώρες μαθημάτων καθώς οι συχνές βροχές τα αναγκάζουν να φεύγουν από την τάξη για να προστατευτούν.
Είχα την τύχη να είμαι ένας από τους 60 τυχερούς εθελοντές. Και νιώθω τυχερός γιατί ποτέ μέχρι τώρα στη ζωή μου δεν είχα ζήσει τέτοιες στιγμές και εμπειρίες. Από την πρώτη έως και την τελευταία μέρα οι κάτοικοι του Kyekyewere μας έδειχναν την αγάπη, την ευγνωμοσύνη και την χαρά τους, γιατί απλά ήμασταν εκεί μαζί τους. Τα παιδιά της κοινότητας με το απίστευτο διαπεραστικό βλέμα και τις καθαρές ψυχές, οι γυναίκες με τον απίστευτο χορό τους... Είδα και μίλησα σε ανθρώπους χαρούμενους και ευτυχισμένους!
Χτίσαμε σχολείο, κουβαλήσαμε νερό, συμμετείχαμε σε αγροτικές εργασίες, μαγειρέψαμε, χορέψαμε, παίξαμε και τραγουδήσαμε ατελείωτες ώρες με τα παιδιά. Και αυτά είναι ελάχιστα μπροστά σε όλα αυτά που ζήσαμε. Γνωστοί και φίλοι μου έδιναν συγχαρητήρια για την συμμετοχή μου στην αποστολή. Τα συγχαρητήρια αξίζουν σε αυτούς τους ανθρώπους.
Έκανα φίλους από τη Γκάνα και την Ελλάδα. Φίλους που ακόμα και αν δεν τους ξαναδώ θα θυμάμαι για πάντα, γιατί μας ενώνουν στιγμές ανεπανάληπτες και μοναδικέςτούς τους απίστευτους ανθρώπους! Πήραμε από αυτούς πολλά περισσότερα απ’ όσα δώσαμε...
Νιώθω τόσο «πλούσιος» και ευτυχισμένος μετά από αυτό το ταξίδι, ύστερα από πολύ καιρό. Νιώθω ότι έχω γυρίσει άλλος άνθρωπος. Οι ελάχιστοι που μπορούν να δουν βαθύτερα στα μάτια μου το καταλαβαίνουν...
Αναμφισβήτητα, η πιο δυνατή στιγμή που έζησα ήταν πριν την αναχώρηση μας από την κοινότητα, όταν και συνομιλούσα με την διευθύντρια της ActionAid στη Γκάνα.
Τότε μου εξήγησε τι σημαίνει η λέξη Kyekyewere. Kyekyewere, λοιπόν, σημαίνει η δύναμη της καρδιάς και της ψυχής που βρίσκει κάποιος για να ξεπεράσει τη θλίψη και τον πόνο από τον χαμό ενός δικού του ανθρώπου... Της εξήγησα και εγώ με την σειρά μου ότι το Kyekyewere είναι το μέρος που έψαχνα. Η αγκαλιά που ακολούθησε έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
Είμαι τυχερός που ήμουν μέλος αυτής της αποστολής. Είμαι τυχερός γιατί βρήκα το Kyekyewere. Είμαι τυχερός γιατί βρήκα την Ιθάκη μου...»
Ανώνυμου εθελοντή και αναδόχου παιδιού
«Πέρασε ένας μήνας από τότε που ολοκληρώθηκε ένα ταξίδι 60 εθελοντών και ανάδοχων παιδιών της Action Aid Hellas, που ταξίδεψαν στη μακρινή Αφρική, με σκοπό να βάλουν τα θεμέλια σε τρεις νέες τάξεις στο μοναδικό σχολείο της περιοχής Kyekyewere της Γκάνας.
Συνάνθρωποί μας κάθε ηλικίας, από όλα τα μέρη της Ελλάδας, αλλά και Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό, συμμετείχαν σε αυτό το ταξίδι, έχοντας στραμμένα τα μάτια τους σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη. Σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν σχολικά κτίρια, ηλεκτρικό ρεύμα, βασική ιατρική περίθαλψη, ύδρευση. Πράγματα για εμάς αυτονόητα, αλλά γι’ αυτούς, πράγματα που δύσκολα μπορούν να φανταστούν ότι θα αποκτήσουν μια μέρα.
Μια τέτοια περιοχή είναι και το Kyekyewere στην Γκάνα.
Η εθελοντική αποστολή της Action Aid Ελλάς έφτασε σε αυτήν την περιοχή έπειτα από ένα ταξίδι 17 ωρών, διανύοντας αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα και για πολλούς από τους εθελοντές ακόμη περισσότερα, αφού χρειάστηκε να φτάσουν στην Αθήνα για την αναχώρηση από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Το επόμενο πρωί της άφιξης στην Γκάνα η ομάδα των εθελοντών ξεκίνησε από το ξενοδοχείο με προορισμό το Kyekyewere. Κανείς δεν φανταζόταν τα συναισθήματα και τη συγκίνηση που θα ένιωθαν με την άφιξη στην κοινότητα. Η υποδοχή των κατοίκων, και ειδικά η χαρά των παιδιών, ήταν τέτοια, που σε έκανε να μην μπορείς να συνειδητοποιήσεις που βρίσκεσαι, για αρκετή ώρα.
Κατά τη διάρκεια της εθελοντικής αποστολής, που κράτησε πέντε ημέρες, οι εθελοντές συμμετείχαν ενεργά σε όλες τις δραστηριότητες της κοινότητας. Χωρισμένοι σε ομάδες, βοήθησαν στις εργασίες ανέγερσης του σχολείου, διοργάνωσαν θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο της κοινότητας, βοήθησαν στις αγροτικές εργασίες των κατοίκων και στο μαγείρεμα του μεσημεριανού φαγητού. Σύντομα, όλα τα παιδιά της κοινότητας θα έχουν το δικό τους σχολείο.
Μέσα σε αυτούς τους 60 εθελοντές είχα την τύχη να είμαι και εγώ. Χρειάστηκε ένας μήνας για να βάλω σε «τάξη» τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα που έζησα εκεί, να κατανοήσω την απλότητα, την καλοσύνη και τη φιλοξενία ανθρώπων που ζουν με τόσο λίγους πόρους και εισοδήματα, που εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε -ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης και του Μνημονίου.
Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν σαν να είχαμε «αποκοπεί» από την εδώ ζωή μας… Ζούσαμε κάτι διαφορετικό και πολύ πιο σημαντικό από την καθημερινότητά μας. Άλλωστε, τα βλέμματα των παιδιών της κοινότητας δεν σε άφηναν να σκεφτείς κάτι άλλο. Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι «πήρα» από αυτούς τους ανθρώπους περισσότερα απ’ όσα «έδωσα».
Και όπως είπε μια φίλη εθελόντρια, όταν πια είχαμε επιστρέψει στα πάτρια εδάφη: «Όσο περνάνε οι μέρες, είμαι όλο και περισσότερο εκεί και νιώθω να «γεμίζω» όλο και περισσότερο! Έχω ξεμυαλιστεί τόσο, που δεν μπορώ καν να δουλέψω. Η εδώ καθημερινότητα μού φαίνεται τόσο πεζή και είναι σαν να έχει εξαφανιστεί η «κρίση»»
Δείτε το βίντεο της αποστολής εδώ
Αν θέλετε κι εσείς να συμμετέχετε στο πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού:
Το πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού είναι ο βασικός τρόπος που έχει επιλέξει η ActionAid Ελλάς για να στηρίζει πολύ φτωχές κοινότητες σε πολύ φτωχές χώρες. Αναδοχή Παιδιού δεν σημαίνει υιοθεσία. Είναι υποστήριξη ενός παιδιού, της οικογένειάς του και όλων των ανθρώπων της περιοχής όπου ζει, ώστε να επιτευχθούν μόνιμες βελτιώσεις στην ποιότητα της ζωής τους. Η μοναδική υποχρέωση στο πρόγραμμα Αναδοχής είναι η μηνιαία οικονομική εισφορά που ανέρχεται στο ποσό των 22€ το μήνα ή αλλιώς 0,72€ την ημέρα, λιγότερο δηλαδή το μισό από όσο στοιχίζει ένα εισιτήριο του μετρό. Για να γίνετε Ανάδοχοι αρκεί ένα τηλεφώνημα στο 801 11 900 800.
Η ActionAid είναι μια διεθνής μη κυβερνητική αναπτυξιακή οργάνωση για την καταπολέμηση της απόλυτης φτώχειας και της ανισότητας. www.actionaid.gr
