Ένα μαγικό βαλς που δε θα ' θελα να τελειώσει ποτέ...

Σαββατο μεσημέρι, ο ουρανός τόσο γαλανός και ξάστερος που σε προδιαθέτει να τον κοιτάξεις... Ένα ελαφρύ αεράκι σε συνδυασμό με μια ευχάριστη ησυχία στα Εξάρχεια, δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα..Κάθομαι στο μπαλκόνι και διαβάζω ένα ισπανικό μυθιστόρημα. Μοναδική μου συντροφιά, το ευχάριστο κελάηδισμα των πουλιών. Ξαφνικά ένας μαγικός ήχος σκεπάζει το τραγούδι των πουλιών..Μια γλυκιά γεροντική μορφή γυρίζει το χερούλι μιας λατέρνας και μέσα απο τα σπλάχνα του οργάνου βγαίνει μια μελωδική, απαλή μουσική, μια θεία υπόκρουση ...Το βάλς των χαμένων ονείρων.. Ένας βυσσινί βελούδινος μανδύας έντυνε το όργανο που ήταν στολισμένο με ψεύτικα κατακόκκινα και άσπρα λουλούδια και παλιές θελκτικές φωτογραφίες. Για λίγα λεπτά αφέθηκα στην ευτυχία αυτής της στιγμής και με πήραν μπάλα οι μνήμες..Στο άκουσμα της μελωδίας κυριαρχούσε το παλιό, το ''χαμένο'', το μαγικό, το παραμύθι. Οι γείτονες κρεμόντουσαν απο τα μπαλκόνια τους για να απολαύσουν αυτό το υπέροχο θέαμα πετώντας ο καθένας τον οβολό του. Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω σ' αυτό τον ηλικιωμένο  με το γενναιόδωρο χαμόγελο να μείνει εκεί, για μια ακόμη στροφή σ' ένα μαγικό βάλς.. Σε λίγα λεπτά η φιγούρα του χάθηκε απο τα μάτια μου αφήνοντας στο πέρασμά της μια νοσταλγική διάθεση για τον ξεχασμένο παιδικό παράδεισο και για μια  εποχή όπου η λατέρνα υπήρξε το μοναδικό μαζικό μέσο μουσικής με το οποίο ο κόσμος χόρεψε, διασκέδασε, ψυχαγωγήθηκε, ένα όργανο που πολύ γρήγορα πέρασε στη σφαίρα της λήθης. Δυστυχώς σε πολύ λίγες γειτονιές της πρωτεύουσας ακούγεται πλέον η λατέρνα. Μακάρι αυτή γλυκιά και γαλήνια μορφή του γέροντα να περνούσε κάθε μεσημέρι κάτω απο το σπίτι μου, να με ταξίδευε για λίγα μόνο λεπτά σ' ένα πλούτο συναισθημάτων που στο τέλος δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να χαρώ...Μακάρι να υπήρχε ακόμη αυτή η Αθήνα....