Ένα συγχωροχάρτι στο γραφείο παραπόνων "Η ωραία σελήνη"

Φεγγαράκι μου λαμπρό,

Δε θα ξεκινήσω άσχημα..Εκεί προς το τέλος θα γκρινιάξω.Αφού θα σε έχω καλοπιάσει.Μου αρέσει να σκέφτομαι πως βρίσκεσαι εκεί ψηλά ακόμα κι αν δε σε κοιτώ καμιά φορά...Τρία πράγματα δεν μπορούν να μείνουν κρυμμένα για πολύ καιρό: η θάλασσα ,εσύ και η αλήθεια.

Κι η αλήθεια είναι πως μια χούφτα νύχτες πριν, στάθηκα κάτω από σένα, χωρίς να μου έχει μείνει άλλη σκέψη ή πράξη,είχα μια μοναχική ιδέα για τον παράδεισο, αλλά θα προτιμούσα να είμαι μαζί σου. Η αγάπη είναι όπως εσύ. Όταν δεν αυξάνεται,μειώνεται... δε μένει ίδια ποτέ. Κι εγώ αγάπησα το φώς γιατί μου έδειξε το δρόμο, αλλά πιο πολύ λάτρεψα το σκοτάδι γιατί μου φανέρωσε εσένα..

Όλοι είμαστε φεγγάρι. Γιατί όλοι μας έχουμε μια σκοτεινή πλευρά που δεν δείχνουμε σε κανέναν.Κάτω από σένα όμως ,γεννιέται μια ακαταμάχητη επιθυμία να είμαστε ακαταμάχητα επιθυμητοί. Μια χούφτα νύχτες πριν, μες στη μοναξιά και τη συντροφιά, μες στο φώς και το σκοτάδι έτεινα το χέρι μου προς το μέρος σου και με το δάχτυλο μου σε άγγιξα. Κι αμέσως, όπως όλοι, έγινα κι εγώ ποιητής.Γιόρτασα την αγάπη μου,δεν ήξερα πως να λατρεύω. Μέχρι που έμαθα πως να αγαπώ.

Και τότε άρχισαν όλα. Υποσχέσεις και θυσίες, αγωνίες , δισταγμοί, ιδρώτες, λουλούδια...Μελένια, πανέμορφα, εφιαλτικά , θεοσκότεινα όνειρα και υποσχέσεις και θυσίες και αγωνίες ...Και όνειρα......και υποσχέσεις και θυσίες...Και υγρά , καρπουζοκόκκινα φιλιά και αγωνίες και όνειρα...Και αλμυρά, πονεμένα ,βαμβακερά, χαρούμενα δάκρυα..και αγωνίες...

Και ενώ πιστεύω πως όλα τα αντέχω τελικά και πως είμαι, όπως όλοι , γεννημένος ποιητής, μια χούφτα νύχτες πριν, στάθηκε αυτή απέναντί μου και ξεστόμισε:"Πόσο σε αγαπώ; Μα,το ρωτάς; Ως τον ουρανό σε αγαπώ..Πιο πολύ δεν μπορώ.."

Τι μου λες, τι λες αναίσχυντη...Μη μου μιλάς για όρια..Υπάρχουν πατημασιές ανθρώπων στο φεγγάρι...