Ένας αλλιώτικος, ίσως χρήσιμος Αύγουστος…

Έτσι το ‘φερε τύχη και ζωή το πρώτο μου άρθρο στη Lifo να το γράφω Αύγουστο και μάλιστα τις πρώτες του ημέρες, αυτές που ταυτίζονται με τη ραστώνη των διακοπών, τούτων που παλιότερα ονοματίζονταν ως «μπάνια του λαού».

Στην ιστορία ο μήνας αυτός, ο όγδοος του χρόνου, έχει πολλές φορές ταυτιστεί με απροσδόκητα και θλιβερά γεγονότα, ώστε συχνά μου μοιάζει να αποπνέει ένα ύπουλο χνώτο, κάνοντας πολλές φορές την απραξία της εποχής βαριά.

Αυτό συνέβαλε ακόμη περισσότερο στο ότι, το καλοκαίρι δε μου ήταν ποτέ η προσφιλής εποχή του έτους, έτσι που μάλλον οφείλω να ευχαριστήσω το πεπρωμένο, που δε μου επεφύλαξε να γεννηθώ κατά τη διάρκειά του!

Τούτος λοιπόν ο φετινός ο Αύγουστος καλό θα ήταν να μη μοιάσει με τους προηγούμενους ∙ Ευκταίο, αν σηματοδοτούσε μια νέα αρχή…

Μπορεί η πανσέληνος να υπήρξε γοητευτική κι επιβλητική, όπως συνηθίζεται άλλωστε, όμως οι ματιές των Ελλήνων είναι σκεφτικές, οι καρδιές σ’ αμφιβολία, οι περισσότεροι σε μια βασανιστική αναμονή ενός απροσδιόριστου Φθινοπώρου.      

Αυτές λοιπόν ακριβώς τις μέρες, τώρα που οι πιο πολλοί βρίσκεστε μακριά από τις ποντικοπαγίδες - μεγαλουπόλεις,  που τα αφτιά και τα μάτια δε βασανίζονται σε διάρκεια από μιντιακές ριπές εσχατολογικών ή μεσσιανικών προβλέψεων και προτάσεων, τώρα ας κοντοσταθούμε ∙ Ας αρπάξουμε την ευκαιρία να μηδενίσουμε τον ταλαιπωρημένο σκληρό μας δίσκο, να ανασυντάξουμε σκέψεις και πιστεύω στις ανάγκες μιας νέας –όχι απαραίτητα ζοφερής- εποχής. 

Με βεβαιότητα να μην αυταπατάται κανείς.  Πισωγύρισμα δεν υπάρχει, μα ούτε κι αντέχεται.  Κάποιοι όμως ενδόμυχα σιγοτραγουδούν το ξανά ∙ Πολιτικοί νάνοι, που αμετανόητοι επιμένουν στις πρακτικές του πριν ∙ «Θεσμικοί», μόνιμα υπερφίαλοι, παράγοντες – φελλοί, που  δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από το να επιπλέουν, κλείνοντας με πονηριά το μάτι στη λύσσα τους για εξουσία ∙ Ή άλλοι, που εμφανίζονται ως παραστάτες εθνικών συμβόλων κι αξιών υποσχόμενοι εύκολες διεξόδους, σαχλοί να χαριεντίζονται με έναν ανόητο ναρκισσισμό, με την πιο ξεκάθαρη λαγνεία της δόξας, κι όχι μόνο...  Τέλος κάποιοι από ‘μάς να επιζητούν δικαιολογίες, δειλοί να παρασύρονται σε κατρακύλισμα οδυνηρό κι ασταμάτητο.

Η αλήθεια όμως είναι, πως τούτος ο Αύγουστος μπορεί να γίνει ευκαιρία, ίσως η τελευταία, να ανοίξουμε τα στομωμένα από τη συστημική δυσωδία πνευμόνια, παίρνοντας βαθιές ανάσες μ’ άρωμα από αμάραντους, απ’ αλμυρίκια ∙ Να κλείσουμε τα μάτια πραγματικά ή νοερά σβήνοντας με τη γόμα της ψυχής κάθε κακοτεχνία, κάθε αυθαιρεσία που εξαχρειώνει το μέσα μας, και να αφήσουμε τη βλεψιά να χαϊδολογήσει ακτογραμμές κι ορίζοντες ∙ Με τόλμη να αποξέσουμε από τα σωθικά κάθε πικράδα χολής της όποιας αδικίας ή αγνωμοσύνης, κάθε μεμψιμοιρίας. 

Ας αγκαλιάσουμε την εικόνα της ντόπιας φύσης κι ας αναλογισθούμε τούτον δα τον τόπο  ξέφορτο από κακοδαιμονίες και παθογένειες του άμετρου και δηλητηριώδους εγωισμού μας.  Ας αναγνωρίσουμε κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες και το κόστος μιας συνολικά ξέφρενης κι αδιέξοδης πορείας, στη διάρκεια της οποίας προσκυνήσαμε το εφήμερο, το ανούσιο, το καταστροφικό.

Με λίγα δηλαδή λόγια αξίζουμε εμείς σε τέτοιο τόπο, όπου το ανθρώπινο μέτρο και το θείο συναπαντώνται σε κάθε ξαρμυρισμένο αγγρίφι, σ’ όποιο καψαλισμένο ξερόχορτο;

Όταν και αν κάνουμε με ειλικρίνεια την αυτοκριτική, όταν και αν δεχτούμε τον αυτοσαρκασμό, όταν και μόνο όταν γυρίσουμε την πλάτη στο φαύλο και το επιδερμικό, τότε θα ξημερωθούμε με μάτια νέα, με ιδέες φρέσκιες, με αρχές ουσιαστικές ∙ Όλα τέτοια που θα φανερώσουν μια νέα ψυχή κι αμάραντη.

Ακριβώς εκεί και τότε, αντί να επαιτούμε θα προτείνουμε, αντί να αναπολούμε την κολασμένη αφθονία του τίποτα, θα εκτιμήσουμε την υπεραφθονία του αυθεντικού, του μέτρου, του διαχρονικού.

Ξέρω πολλοί θα πουν: «Τι θεωρίες! Πόσο πέρα από την πραγματικότητα!»

Κι όμως, μην υποτιμάτε τις έννοιες, γιατί αυτές συμπυκνώνουν το νόημα, σηματοδοτούν το γύρισμα.  Αυτόν τον Αύγουστο μπορεί να είναι η τυχερή ώρα να χωνέψουμε τ’ απλό:

Δεν είναι ο κόσμος μέρος μας, μα εμείς δικό του, και μάλιστα όχι το καλύτερο…