Ένας περίπατος γεμάτος αναμνήσεις...

Σήμερα ήταν η τελευταία μου ημέρα διακοπών στην ιδιαίτερη πατρίδα μου κι έτσι αποφάσισα να περπατήσω όλη την πόλη, σπιθαμή προς σπιθαμή… Είχα χρόνια να κάνω κάτι τέτοιο…Κοιτούσα  εξερευνητικά δεξιά κι αριστερά. Κάποια σημεία της πόλης μου ήταν γνώριμα. Η αυλή του νηπιαγωγείου που πήγαινα, το δημοτικό, οι κούνιες που δεν μπορούσα με τίποτα να <ξεκολλήσω> κάθε φορά , το μεγάλο σιντριβάνι που με συνάρπαζε, ο δρόμος που πρωτόμαθα να κάνω ποδήλατο, το στενάκι που έδωσα το πρώτο μου φιλί, το ξενοδοχείο που έπαιρνε το ρόλο του εξεταστικού κέντρου για τις προφορικές εξετάσεις των ξενόγλωσσων μαθημάτων, η διαδρομή που ακολουθούσα (900 μέτρα) κάθε πρωί επί τρία συνεχόμενα έτη για να πάω στο λύκειο… Και μαζί με όλα αυτά, ξύπνησαν μέσα μου και τα ανάλογα συναισθήματα…Ένιωθα σα να γυρνούσα πίσω το χρόνο σε κάθε μια γωνιά της πόλης και να τα ξαναζούσα όλα από την αρχή. Με τον ίδιο ενθουσιασμό, την ίδια αγωνία, το ίδιο άγχος…Δρομάκια μικρά που διασχίζοντάς τα, έβλεπα τη μέχρι τώρα ζωή μου και που ένιωθα σα να μην είχε περάσει μια μέρα…από τότε που έτρεχα στην αυλή του νηπιαγωγείου, από τότε που με πήγε για πρώτη φορά η μητέρα μου στο δημοτικό και αρνιόμουν πεισματικά να αφήσω το χέρι που τόσο σφιχτά της κρατούσα, από τότε που γυρνώντας από το φροντιστήριο χτυπούσαμε τα ξένα κουδούνια και τρέχαμε γελώντας να κρυφτούμε, από τότε που ένιωσα για πρώτη φορά ένα σκίρτημα στην καρδιά που με έκανε να χαμογελάω συνεχώς, από τότε που είδα στα τοιχοκολλημένα αποτελέσματα των πανελληνίων το όνομά μου και δίπλα τη σχολή της πρώτης μου επιλογής….Αυτή η βόλτα ζωντάνεψε στιγμές που είχα αφήσει σκονισμένες στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία για τον ξεχασμένο παιδικό παράδεισο, έναν πλούτο συναισθημάτων που στο τέλος δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να χαρώ… Φτάνοντας στο σπίτι πληροφορήθηκα κάτι ιδιαίτερα άσχημο για την υγεία ενός φιλικού προσώπου. Λυπήθηκα πολύ. Είτε όμως μας αρέσει, είτε όχι, η ζωή είναι ένα ταξίδι και εμείς απλοί ταξιδιώτες που οφείλουμε να το κάνουμε όσο πιο όμορφο γίνεται. Προσωπικά, θα ήθελα σε αυτό το ταξίδι να έμενα για πάντα παιδί. Όπως τότε… Που ανυπομονούσα να έρθει το απόγευμα, να πάω στις κούνιες και να <πετάξω> όσο πιο ψηλά γινόταν… Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη…