Επειδή σε εποχές της κρίσης εκτιμάς τις σταθερές σου φιλίες.

Είναι μια συνηθισμένη εικόνα. Μεγάλος αθηναϊκός δρόμος, ώρα αιχμής, κόσμος πολύς περιμένει συνωστισμένος στο φανάρι να περάσει απέναντι. Μαζί τους ένα, δύο, τρία ή περισσότερα αδέσποτα περιμένουν και αυτά το πράσινο. Τα σκυλιά της πόλης, όσα δεν τα έχουν ξεπαστρέψει οι δολοφόνοι, αυτοί της πόλης, είναι από τις λίγες σταθερές αξίες που δεν έχουν παρασυρθεί από την κρίση και τ’ άλλα τερτίπια των ανθρώπων. Ο Πανοραμίξ, που (ημιαδέσποτος) τριγυρνάει στην Πλάκα και τρώει προσούτο στη Στοά, ο Λουκάνικος, που είναι το σύμβολο του αντιεξουσιαστικού αγώνα, η Λαίδη έξω απ τη Μεγάλη Βρετανία, ο τυπάς, που αράζει στο κράσπεδο στην πλατεία Συντάγματος και τα βάζει με όλα τα τετράτροχα, ο Τίτος και ο Μήτσος, τα δυο αδέρφια στη Στοά του Κεντρικόν, ο Κωνσταντίνος, που έχει κοιμηθεί σε όλα τα μπαρ του κέντρου, ο Μάρκος που κοιμάται στη σκηνή του Six d.o.g.s την ώρα που γίνονται τα λάιβ, o Μάριος, ο Θρύλος και η Φωτούλα που βολτάρουν με τον κύριο Σπύρο, ο Νταγιάν ή Μπλικ που του έχει πάρει συνέντευξη η LifO, η Λίζα, που είναι τόσο κακή και δαγκανιάρα στον αγώνα της να ελέγξει την Ερμού όσο και το μαύρο «Σκυλί του Σατανά», και η Ελαφίνα, που έχει τόσο μεγάλη όρεξη για επικοινωνία, που η πλατεία της Μητρόπολης είναι πολύ μικρή γι αυτήν. Αυτοί και άλλοι πολλοί σύγχρονοι ήρωες δεν αποτελούν πια πρόβλημα, αλλά είναι το γιατρικό στην κατάθλιψη αυτής της πόλης.