Πάνε εννιά χρόνια που σε γνώρισα.
Εννιά χρόνια που σε ερωτεύτηκα.
Εννιά χρόνια που με φίλησες για πρώτη φορά... Και ήταν το πιο γλυκό φιλί.
Εννιά χρόνια που χωρίσαμε...
Πάνε τέσσερα χρόνια που σε ξαναείδα και μιλήσαμε σα φίλοι.
Πάνε 3 χρόνια που με ξαναφίλησες και αισθάνθηκα να χάνω τη γη κάτω απο τα πόδια μου.
Τρία χρόνια που απάτησα τη σχέση που είχα και που χώρισα ένα χρόνο αργότερα επειδή δεν μπορούσα να σε βγάλω απο το μυαλό μου.
Ένα σου μόνο φιλί με έκανε να διαλύσω σχέση 3,5 χρόνων.
Όχι...δε ρίχνω σε σένα την ευθύνη, ούτε λέω πως ήταν ο μόνος παράγοντας.
Στην τελική ξέρω ότι ήταν και για σένα η μόνη φορά που απάτησες την τότε κοπέλα σου.
Με έκανες τότε να φύγω για ένα μήνα απο την Αθήνα και να δουλέψω αλλού μήπως και καταφέρω να συνέλθω. Η αλήθεια είναι όμως πως ποτέ δεν θα μπορέσω. Καις μέσα μου κάθε μέρα και πιο πολύ. Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας απο τότε... Ήμαστε παιδιά και τώρα είμαστε ενήλικες. Εννέα χρόνια αργότερα και η φωτιά καίει ακόμα.
Τώρα είμαστε και οι δύο μόνοι και δεν κάνω κίνηση για να σε δω. Φοβάμαι τον εαυτό μου όταν είσαι κοντά. Με μία σου κίνηση μπορείς να μου πάρεις τη ζωή... και πίστεψέ με...θα στη δώσω απλόχερα.
Εσύ όμως... Στη λογική όπως πάντα.
Πως τετραγωνίζεται ο κύκλος;
Πως ορίζεις την καρδιά;
Δεν έχω δυνάμεις να γράψω άλλο για σένα απόψε. Παλεύω αυτό το post τρεις ώρες... Ίσως να βρω δύναμη άλλη στιγμή, λυπάμαι...
σχόλια