Μεγάλη επιτυχία στους κύκλους των ελληναράδων είχε τις τελευταίες μέρες το τραγουδάκι ''Φιλε ΜΑΤατζή είσαι αδερφή''. Ο εξαιρετικά ανδροπρεπής μουσουργός εκφράζει μέσα στην ωραία ντάγκλα της τέχνης του κάτι που ούτε του περνάει από το μυαλό (όπως δεν περνάει σε όλους όσους χαχανίζουν ακούγοντάς τον): ότι οι ανθεκτικότεροι ρατσισμοί περνάνε φορώντας το κουστούμι του χιούμορ.
Δεν θα ασχολιόμουν, αν το χιουμοράκι διασκέδαζε το κοινό του Σεφερλή, του Χάρρυ Κλυν ή του Μητσικώστα. Διασκεδάζει όμως ένα κοινό που με το παραμικρό βγάζει απίθανες καταγγελίες για ρατσιστική συμπεριφορά. Και καλά κάνει. Αλλά δεν γίνεται να έχεις δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αν, εσύ που είσαι υπερευαίσθητος και ευαισθητοποιημένος, θεωρείς ως σατιρική αιχμή της ματατζίδικης φύσης το ότι είναι αδερφή, τότε σου έχω νέα: με κάτι τέτοια γελάγανε και οι χουντικοί στα υπόγεια της Μπουμπουλίνας. Και κάτι τέτοια είναι η σάτιρα στα γήπεδα με τα μόγγολα και πάσης φύσεως λεβεντομαλάκες.
Το θέμα δεν είναι τυχαίο. Μου θυμίζει κάτι ελεύθερους και ωραίους στην Γαύδο, που πήγαιναν να σε σφάξουν αν καταπατούσες το κέδρο τους, την καβάτζα τους, το χωραφάκι τους, την ιδιοκτησία τους --και ήταν έντρομοι να μη διαφοροποιηθούν στο ελάχιστο από την παραδεδεγμένη συμπεριφορά της κοινότητας.
(Θέλω να πώ, παίζει τρελός κομφορμισμός και ανάμεσα στους αντικομφορμιστές -δυστυχώς. Κι αυτό ισχύει και για τους γκέι. Πώς γίνεται σε κοινότητες όπου δοξολογείται η διαφορετικότητα να είναι όλοι ολόιδιοι, ποτέ δεν κατάλαβα.)
Η πρόγκα και η επίθεση ενάντια στους μπατσους και την εξουσία έχει μακρά παράδοση στην ευρωπαική ιστορία. Ποτέ όμως, κανένα σύνθημα, όσο ακραίο και ασεβές κσι σατιρικό κι αν ήταν (ούτε στο Μάη, ουτε στους Αγανακτισμένους, ουτε πουθενά) δεν αναπαρήγε τις σαχλές προκαταλήψεις του μικροαστικού μυαλού. Γιατί απλώς δεν σου βγαίνει, αν δεν το έχεις μέσα σου.
Xαλαρώστε άντρακλες...
σχόλια