- Το ζήτημα αυτό είναι εδώ και μήνες το μόνιμο θέμα συζήτησης στην παρέα μου. Η κοινή γνώμη το έχει παρακολουθήσει από τα μπλογκ και τα social media, κυρίως το twitter, λιγότερο το facebook. Αναφέρομαι, βέβαια, στο νέο θεσμό που εισήγαγε ο "Καλλικράτης", τον "Συμπαραστάτη του Δημότη και της Επιχείρησης". Από την πρώτη στιγμή, ο καλός και στενός φίλος Βασίλης Σωτηρόπουλος (γνωστός στο διαδίκτυο ως e-lawyer) και οι συνεργάτες του μας πληροφόρησαν για τα του θεσμού και ήταν οι μόνοι που κατέθεσαν ολοκληρωμένη πρόταση στο δημοτικο συμβούλιο της Αθήνας. Τα τελευταία νέα από αυτή τη saga τα περιγράφει σ'ενα από τα ποστ που "ανέβασε" την εβδομάδα που μας πέρασε ο Βασίλης και δεν μπορώ ν'αποφασίσω αν πρέπει να γελάσουμε ή να καταθλιβούμε από αυτά. Δεν ξέρω τί λένε οι άλλοι αλλά εγώ πιστεύω στη σοβαρότητα της πλειοψηφίας των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας και στην ικανότητά τους να διακρίνουν ανάμεσα από τους "φυτευτούς" υποψηφίους για να ικανοποιηθούν οι παλαιοκομματικοί του μεγάλου κόμματος και στους ανθρώπους που έχουν σκοπό να εργαστούν για την πόλη. Είμαι σίγουρος δε, ότι η φήμη που θέλει κουρασμένο μεσήλικα κυριούλη, πρώην αριστερό που σήμερα φλερτάρει άτσαλα και με αποτυχία με τον φιλελευθερισμό ως υποψήφιο για τη θέση, να είναι χιουμοράκι. "e-lawyer: Ζητείται συνταξιούχος για συμπαραστάτης του δημότη".
- Από την άλλη, το ζήτημα που θίγει ο Γρηγόρης Φαρμάκης στο μπλογκ του, αδυνατώ να το πάρω χιουμοριστικά έστω και στο ελάχιστο. Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες ενός ιδιότυπου σόου που διοργανώνεται με χρήματα του ΕΣΠΑ και το οποίο στόχο έχει να προάγει την ιδέα της επιχειρηματικότητας στην ελληνική κοινωνία. Κάτι τέτοιο θα ήταν καλοδεχούμενο εφόσον η ελληνική πολιτεία προχωρούσε και στ'αναγκαία εκσυγχρονιστικά μέτρα. Αντ'αυτών έχουμε την επιθεώρηση του παλαιοκομματισμού "by Louca et all" κι ένα τοπίο ασφυκτικό για όσους έχουν την ατυχή έμπνευση να ασχοληθούν με το ελευθέρως επιχειρείν. "Next Top Business Model: Το reality show της καινοτομιας".
- O λόγος που μου αρέσουν φοβερά *και* τα τεχνολογικά άρθρα των New York Times είναι γιατί το ίδιο άρθρο μπορεί ν' απευθύνεται και στον απόλυτα αρχάριο αλλά και στον εξοικειωμένο με την τεχνολογία και τα παιχνίδια της κι αυτό γίνεται με σαφήνεια αλλά κι ένα dash αγγλοσαξωνικού χιούμορ, αναγκαίου για να μας θυμίσει ότι δεν αξίζει να παίρνουμε τίποτα ιδιαιτέρως σοβαρά σ'αυτή τη ζωή. Στην εποχή των πολυσυσκευών, τί κρατάμε και τί πετάμε; Το εξαιρετικό άρθρο που προτείνω, απαντά στην ερώτηση κι εμείς απολαμβάνουμε τις τελευταίες ημέρες δωρεάν πρόσβασης στην ψηφιακή έκδοσης αυτής της μεγάλης εφημερίδας. "Gadgets you should get rid of (or not)".
- Εκεί, στην πολύπαθη Τυνησία, συνέβη κάτι πολύ ενδιαφέρον. Τρεις μόλις μήνες μετά την επανάσταση, κάποιοι καλλιτέχνες, σκέφτηκαν να αντικαταστήσουν στα πάνελ των δρόμων, τα πορτραίτα του Μπεν Αλί με τις φωτογραφίες-πορτραίτα "απλών πολιτών". Σ'αυτό το καλλιτεχνικό "ευκολάκι" οι Τυνήσιοι αρχικά δεν αντέδρασαν καλά κι αυτό όχι γιατί δεν έχουν "καλλιτεχνικές ευαισθησίες", οι άνθρωποι. Αηδιασμένοι από τα πρόσωπα που κοιτούν τους υπόλοιπους αφ'υψηλού, αρχικά, κατέστρεφαν τα έργα αλλά οι καλλιτέχνες ισχυρίζονται πως από τη στιγμή που τους εξήγησαν τα τί και πώς, άρχισαν να τα βλέπουν μ'αλλο μάτι. Η μύηση στο conceptual είναι πάντα περιπετειώδης, είναι η αλήθεια... "Tunisia and the art revolution".
- Μην μου πείτε ότι δεν το έχετε σκεφτεί! Αλήθεια, τί βρίσκουν στα τσιγάρα με μέντα όσοι τα καπνίζουν; Δεν ξέρω αλλά το άρθρο στο Atlantic με άφησε άναυδο για τα δημογραφικά στοιχεία που σχετίζονται με τη χρήση τους, sorry, με την κατανάλωσή τους, ήθελα να πω. Στις ΗΠΑ, πάνω απο ένα 40% των τσιγάρων που πωλούνται είναι με μέντα και μ'ενα περίεργο αλλά χαρακτηριστικό τρόπο μόνο δυο χώρες έχουν μεγαλύτερα ποσοστά αυτής της κατηγορίας καταναλωτών: οι Φιλιππίνες και το Καμερούν. Στις δε ΗΠΑ αυτό είναι το τσιγάρο των μαύρων αφού το 80% των αφροαμερικανών προτιμούν τα τσιγάρα με μέντα! Μάλιστα, στο debate που έγινε πρόσφατα σχετικά με την απαγόρευσή τους, ο πρόεδρος του Αφροαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου ισχυρίστηκε ότι ενδεχόμενη απαγόρευσή τους θα συνιστά ρατσιστική επίθεση σε βάρος των μαύρων. Λατρεμένη μου πολιτική ορθότητα! Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, διαβάστε το. "Mint That Kills: The Curious Life of Menthol Cigarettes".
- Διασχίζοντας ανερυθρίαστα τα έτσι κι αλλιώς αχνά όρια που χωρίζουν κάθε καλλιτεχνική δημιουργία από το κιτς, το πρότζεκτ Sympony of Science φαίνεται πως αποφάσισε να εγκατασταθεί μονίμως στη χώρα του κιτς. Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω το τελευταίο βίντεο κλιπ τραγούδι-ωδή στον εγκέφαλο. Τώρα που μιλάμε για μυαλά, να θυμηθώ κάποια μέρα να σας δώσω τη συνταγή για perigourdine, είναι σπάνια γιατί έχει απαληφθεί από τις τελευταίες εκδόσεις του Larousse Gastronomique αλλα εγώ πάλι έχω στη βιβλιοθήκη μου όλες τις εκδόσεις αυτού του καταπληκτικού συγγράμματος και κάτι θα γίνει. Καλό Σαββατοκύριακο, με τα μυαλά στα κάγκελα!
σχόλια