Η αλήθεια είναι πως σήμερα, 1η του Μάη του 2010, γιορτή της Άνοιξης, αργία, απεργία, ξύπνησα από ένα όνειρο χιονιού. Ίσως απλώς έτσι να ονόμασα μια αίσθηση παγερή, ομορφαίνοντάς την. Σίγουρα πάντως με τη γλυκιά ασυναρτησία του ύπνου ακόμα, διακόσιες φορές άνοιξε για μένα το παγώνι στον Εθνικό Κήπο την ουρά του -ουρά όχι μόνο από πολύτιμα γαλαζοπράσινα φτερά, αλλά κι από άπειρους μικρούς καθρέφτες που αντανακλούν την πραγματικότητα. Αμέσως μετά θυμήθηκα που μου είχαν ζητήσει να γράψω για τη LifO που γιορτάζει τα 200 της τεύχη. Δύσκολο. Όχι μόνο γιατί μου λείπει κάθε γιορταστική διάθεση, αλλά και γιατί έχει τόσο κλονιστεί η σχέση μου με τις λέξεις που μου είναι δύσκολο να γράψω ακόμα και λίστες με τα ψώνια.
Τέλος πάντων, ήπια ατελείωτους καφέδες, πλύθηκα και ντύθηκα, μια διαδικασία που κάθε μέρα παρομοιάζω με την αναστήλωση της Ακρόπολης. Είχα σκεφτεί να πάω σε κάποια από τις συγκεντρώσεις, για να πιάσω το σφυγμό της πόλης, αλλά φυσικά ήταν πια αργά. Έτσι περπάτησα λίγο στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, για να κοιτάξω την Αθήνα από ψηλά, πάνω από τον τρούλο του Αγίου Νικολάου. Η μέρα δεν ήταν ούτε ιδιαίτερα θολή, ούτε ιδιαίτερα διάφανη. Φτάνοντας θυμόμουν παλιά τραγούδια, που παρομοίαζαν την πόλη αυτή όπου γεννηθήκαμε με διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι. Και άλλα, που αναφέρονταν σε γλυκόλογα ανάμεσα στον Υμηττό και στην Πεντέλη. Όμως, εγώ μια πόλη σε κατάθλιψη αντίκρισα, με λίμνες μεγάλες και μικρές μιας ενέργειας που κοχλάζει. Κοχλάζει και θα κάψει και θα χυθεί; Ποιον και τι θα κάψει;
Είχα σταματήσει και είχα στα πόδια μου τα Εξάρχεια, μέχρι πέρα στις δυτικές συνοικίες. Θυμόμουν το χθεσινό σύνθημα στη λαϊκή «Don't worry, be happy». Ο ήλιος έγερνε πάνω από την πρωτεύουσα ενός λαού αποδιοπομπαίων τράγων, όπου πολύ σύντομα θα δοκιμαστούν τα μέτρα και για τους υπόλοιπους της ομάδας των P.I.I.G.S. Κάπνισα χωρίς απόλαυση ένα τσιγάρο και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.
Στο Γκάζι, παρ' όλα αυτά, αργά το βράδυ, μου είπαν ότι δεν έπεφτε καρφίτσα. Την ίδια ώρα που γύρω απ' το Πολυτεχνείο άλλοι έψαχναν να βρουν φλέβα στον λαιμό τους, για να διασφαλίσουν την αμνησία τους.
Ξέρω ότι κυκλοφορεί εκείνο το παλιό (όχι βέβαια το «η φαντασία στην εξουσία»), εκείνο που λέει πως η φαντασία είναι η καλύτερη διέξοδος. Και απ' αυτήν διαθέτω ακόμα αρκετή. Έλα όμως που πιστεύω ότι χρειάζονται σκληρά όπλα για μια σκληρή πραγματικότητα!
Το μόνο σίγουρο είναι πως έχω χάσει το κέφι μου, και δεν έχω και τίποτα πρωτότυπο να πω. Συμφωνώ, όμως, με την άποψη που λέει ότι ενώ θα βασανιζόμαστε η τηλεόραση θα μας προβάλλει τις πιο φρικτές εικόνες κάποιου επερχόμενου πολέμου (Ιράν;) έτσι ώστε να νιώθουμε ότι αλλού συμβαίνουν πολύ χειρότερα.
Όσο για την εξίσωση Παγκοσμιοποίηση=Παγκόσμια Κυβέρνηση, προτιμώ να την ξεχνάω και να κάνω ότι κοιμάμαι. Χωμένη μ' ένα αστυνομικό στο κρεβάτι μου, ακόμα και χαμένη σ' ένα όνειρο χιονιού, προσπαθώ να πιάνω στον αέρα τους ήχους και τα χρώματα κάποιου καινούργιου είδους Άνοιξης. Έτσι κι αλλιώς, πάντοτε πίστευα ότι θα είναι ευχής έργον η επιλογή να πεθάνουμε για κάτι και όχι από κάτι.
σχόλια